Æskan - 01.06.1933, Page 3

Æ S K A N
43
(Sftp^gp®®®®@®®®0®(M®<!X2®®<2K!)®<M®<M®(^ESr|C^5))
f MAHMUD
Niöurlag. ®®®®®®®®®
Þegar kalífinn heimsótti Mahmud um kvöldið,
ætlaði hann varla að geta trúað sínum eigin aug-
um. Nú loguðu íimm kertaljós á borðinu, og það
svignaði undir öllum hinum dýru og ljúffengu
krásum, er Mahmud hafði fyrir framan sig.
Kalífinn fekk hinar prýðilegustu viðtökur, en
ekki virtist Mahmud furða sig neitt á þeirri breyt-
ingu, sem orðin var á kjörum hans. Hann sagði
aðeins: »AUah veri lofaður. Örlæti hans og gæzku
er það að þakka, að þú ókunni maður, getur gætt
þér með mér á kræsingunum, er standa á borði
mínu. Það er meira en nóg handa okkur báðum«.
Síðan sagði hann kalífanum frá því, sem við
hafði borið.
Harun-al-Raschid var alveg höggdofa yfir heppni
mannsins. Hann sá engin ráð til að sýna honum,
að forsjónin gæti brugðizt honum. Og þessi vesæli
alþýðumaður virtist jafnvel vera enn ánægðari en
»drottinn rétttrúaðra manna«, sem allir Múhameds-
trúarmenn beygja sig í duftið fyrir um gjörvallan
heim. Hann strengdi þess heit, að hann skyldi,
hvað sem það kostaði, bera sigur úr býtum.
Þetta kvöld kallaði hann lögreglustjóra borgar-
innar fyrir sig og bauð honum að reka alla ó-
breytta lögregluþjóna úr vinnunni, daginn eftir.
Næsta kvöld lét hann, eins og gefur að skilja,
ekki undir böfuð leggjast að heimsækja Mahmud
á venjulegum tíma, til þess að sjá, hvernig speki
hans hefði nú reynzt.
Það lá við sjálft, að hann félli i ómegin af undr-
un. Ljósin á borði Mahmuds glömpuðu með því-
líkri birtu, að það var eins og í musteri, og borð-
ið var tæplega nógu stórt til þess að rúma allan
þann mat, sem á því var.
»Við skegg spámannsins«, hrópaði kalifinn.
»Hvernig stendur á þvi, vinur minn, að þú getur
leyft þér allt þetta óhóf? Og eg hefi þó heyrt, að
lögreglustjórinn hafi visað á burt öllnm lögreglu-
þjónum«.
»Satt er það«, svaraði »Mahmud, »en þegar eg
sá, að eg þurfti ekki lengur á sverðinu að halda,
þá fór eg með það til járnsmiðs og seldi blaðið,
en fékk hann til þess að láta blað úr tré í staðinn«.
»1 þetta sinn«, tautaði kalífinn fyrir munni sér,
»hefi eg borið hærra hlut. Það er auðséð, að góð-
gerðasemi Allah er ekki takmarkalaus«.
Því næst kallaði hann Gíafar fyrir sig og sagði:
»1 fyrramálið verður þú að sjá um, að kallari
borgarinnar gangi um göturnar og tilkynni, að
morðingi sá, er var handtekinn fyi’ir skömmu,
verði tekinn af lífi á torginu. Og að kalífinn, Har-
ún-al-Raschid, fimmti afkomandi af hinum fræga
ættbálki Abassidanna, er sjö sinnum hefur farið
pílagrímsferðir til Mekka og unnið Transoxiana og
borgina og landið Kabul, bjóði öllum að koma og
horfa á aftökuna«.
Vezírinn hneigði sig djúpt og lofaði að hlýða
skipun húsbónda síns.
Morguninn eftir var fjöldi áhorfenda saman kom-
inn á torginu, er kalífinn kom þangað. Afbrota-
maðuiinn var leiddur fram. Vezírinn átti fullt í
fangi með að halda uppi íeglu.
Þegar Mahmud kom á vettvang sá hann, sér til
mikillar skelfingar, að kaupmaðurinn, sem hafði
etið með honum kvöldverð, var enginn annar en
hinn ægilegi »drottinn rétttrúaðra«.
Og kalífinn, er sá undrun hans, byrgði niðxi í
sér hláturinn, en benti honum um leið að koma
til sín.
Þegar Mahmud kom nær mælti kalífinn:
»Mahmud, drag sverð þitt úr slíðrum og högg
þú höfuðið af syndaranum 1«
Mahmud hlýddi rólegur á þessa fyrirskipun.
Hann beygði sig þrem sinnum og kyssti jörðina
við fætur síns volduga húsbónda.
»Herra!« mælti hann. »Eg veit, að þessi maður
er saklaus af því sem hann er ákærður fyrir. Samt
sem áður hefi eg engan rélt til þess að skorast
undan skipun yðar. En eg bið Allah, sem þekkir
allt betur en vér, að breyta brandi mínum í mein-
laust vopn úr viði, sem merki þess, að eg hefi
rétt að mæla«.
Og sjá! Þegar Mahmud dró sverð sitt úr slíðr-
um, var blaðið úr tré, og múgurinn hrópaði ein-
um rómi:
»Kraftaverk!« Kraftaverk — — — Allah veri
lofaður!«
(Pýtt úr »Mit Blad«). M. J.
Sleini litli kemur inn í brauðsölubúð að kaupa rúgbrauð
fj'rir mömmu sina:
»En það á að vera frá því í dag«, segir hann, eins og
honum hafði verið sagt heima.
»Pú hefir ekki nógu mikla peninga«, segir bakarinn,
»brauðin hafa liækkað í verði«.
»Mamma fékk mér ekki fleiri aura«, segir Steini. »Hvenær
liækkuðu pá brauðin?«
»í dag«.
»Jæja, láttu mig þá hafa brauð síðan í gær«, segir Steini,
án þess að hugsa sig um eitt andartak.
ooooooooooooooooooooooooooœoooooooooooo