Æskan - 01.06.1933, Blaðsíða 5

ÆSKAN
45
ÁRNI OG ERNA 1
\
Q-*wrMS>

I.
Ókunnu börnin og Andrés gamli í kofanum.
Meira en hundrað og fimmtíu ár eru liðin, sið-
an'saga þessi gerðist, og margt og mikið hefir
bretyzt á þeim tíma. Nú þjóta flugvélarnar í lofti,
og hraðskreið skip sigla á sænum, knúin gufu-
afli. — En í þá daga voru mest notuð seglskip.
Sagan hefst á
þvi, að holl-
lenzkt seglskip,
þrímastrað,
strandaði óveð-
ursnótt eina,
síðla sumars,
vestanvert við
Jótlandsströnd.
Það var gott
skip og fallegt,
og var á leið
til Vesturheims.
Skipshöfnin
fórst svo að
segja öll — að
einum háseta
undanteknum
— og tveim börnum, sem hann hafði í fanginu.
Þau voru vafin innan í rúmföt og sjóklæði, og
bundin við hásetann með kaðli. Maðurinn var
sjálfur hálfstirðnaður og að dauða kominn, en
hin dýrmæta byrði í faðmi hans virtist alveg ó-
sködduð, þó undarlegt mætti heita.
Börnin lágu þarna og hjúfruðu sig hvort upp
að öðru, eins og tveir fuglsungar í hreiðri, þegar
umbúðirnar voru teknar utan af þeim. Það var
drengur og stúlka, að líkindum tvíburar, því að
þau voru jáfn stór og nauðalík hvort öðru í sjón.
Þau litu út fyrir að vera fjögra til fimm ára að aldri.
En hvaðan voru þau? Og hverjir voru foreldrar
þeirra? Því gat auðvitað enginn svarað með vissu.
Sjómaðurinn, sem bjargaði þeim, raknaði að vísu
við, en þær upplýsingar, sem hann gat gefið um
börnin, voru sáralitlar. Hann sagði, að þau hefðu
verið á vegum skipstjórans og átt að fara til frænda
síns í Ameríku. En hver þessi frændi þeirra var,
eða hvar í Ameríku hann var niðurkominn, vissi
hann ekki. Hann hafði heyrt, að börnin myndu
vera búin að missa foreldra sína, og hefði þessi
frændi þeirra ætlað að taka þau til fósturs.
Skipbrolsmennirnir dregnir í land.
»Eg lofaði skipstjóranum, hann varð síðastur
eftir á skipinu«, sagði gamli sjógarpurinn, »að
gera allt, sem í mínu valdi stæði, til þess að bjarga
börnunum. Og mér lánaðist það með Guðs hjálp
— en sjálfur sigli eg brátt inn í hina síðustu höfn —
og þaðan á enginn afturkvæmt. En Drottinn mun
halda verndarhendi sinni yfir hinum foreldralausu«.
Áður en dagur var að kvöldi kominn, hafði
gamli sjómaðurinn gefið upp andann. Hann lá
þarna í kofanum hans Andrésar gamla niðri á
ströndinni. Þangað hafði hann verið fluttur strax
um morguninn, ásamt báðum börnunum.
Andrés þessi
var gamall sjó-
maður, og tal-
inn hafa verið
einn af þeim
duglegustu á
sinni tlð. En
hann var nú
orðinn hálf-
gerður sérvitr-
ingur, og einbúi
var hann. Hafði
hann haldizt
við þarna í kof-
annm i mörg
ár og lítil mök
haft við um-
heiminn.
Hvað í ósköpunum átti hann nú að gera við
þessi litlu, ósjálfbjarga börn, sem svo óvænt höfðu
lent hjá honum?
Hann gaf þeim eitthvað heitt að borða og drekka
og bjó um þau í lokrekkju sinni, svo vel sem
hann gat.
En hvað átti hann svo síðarmeir að gera við þau?
Þetta voru án efa börn af góðum ættum og
sjálfsagt rílusmannabörn, það sá hann á nærföt-
unum þeirra og öllum fatnaði. Og sjálf voru þau
svo fíngerð og viðkvæm, nærri því eins og postu-
línsbrúður, fannst honum, svo að hann þorði varla
að snerta þau með hörðu vinnuhöndunum sínum.
Lik sjómannanna, sem ráku á land upp, voru
grafin á sveitarinnar kostnað. — En vesalings
börnin! Átti sveitin einnig að sjá fyrir þeim?
Andrés gamli hristi höfuðið og horfði vandræða-
lega á litlu gestina sina, sem störðu á hann, og allt
umhveríis, stórum augum. Litla telpan kjökraði,
en drengurinn sagði, að hér vildi hann ekki eiga
heima — og hvað var orðið af Tómasi? Hvers
vegna kom hann ekki? Þau, sem áttu að fara til
Jóhanns frænda í stóra, ókunna landinu!