Æskan - 01.06.1933, Qupperneq 6

46
ÆSKAN
Andrés skildi ekki almennilega, hvað þau sögðu.
Mál þeirra lét í eyrum hans, eins og sambland af
ensku og hollenzku. Og því litla, sem hann hafði
kunnað í þessum málum, var hann að mestu bú-
inn að gleyma. Það var svo langt siðan, að hann
hafði verið i förum til annara landa. — En hann
klappaði á glókolla þeirra og reyndi, svo vel sem
hann gat, að gera þeim skiljanlegt, að Tómas gæti
ekki komið. Þau yrðu aðeins að vera róleg, og
þá skyldu þau einhverntima komast til Jóhanns
frænda.
Börnin skildu, að minnsta kosti, svo mikið, að
þessi gamli, kaldranalegi maður vildi þeim allt hið
bezta. Litla síúlkan hælti að grála, og þau urðu
brátt frjálsmannleg og hughraust, einkum dreng-
urinn.
»Þú ert góður maður! Ertu það ekki?« sagði hann.
Og þegar Andrés var of lítillátur til þess að vilja
kannast við það, en hristi að eins höfuðið, þá sagði
telpan:
»Þú ert víst góður«.
Litlu síðar var hún meira að segja svo djörf,
að hún skreið upp á hnén á honum og klappaði
honum á hrukkóttu vangana, með litlu feitu hend-
inni sinni.
Stormurinn hvein og æddi umhverfis kofann,
svo dægrum skipti. Sandurinn smaug inn um allar
rifur, glugga og gættir, og brimið ólgaði þrotlaust
við ströndina.
»Kemur sjórinn aftur og tekur okkur?« spurðu
börnin óttaslegin.
»Nei, hann nær ekki í ykkur hérna«, svaraði
Andrés gamli, og þá hölluðu þau sér örugg upp
að honum.
En þegar aftur kom hægviðri, og sólin fór að
skína, fóru þau með honum niður í fjöruna og
tíndu skeljar og kuðunga og hlógu að öldunum,
sem glettust við fjörusteinana.
Hver dagurinn leið á fætur öðrum. Börnin voru
á þeim aldri, að þau vöndust furðu fljótt lífinu í
fátæklega kofanum — og undu þar vel hag sín-
um. Og einbúinn var alveg forviða á þvi, hve dag-
arnir voru fljótir að líða, síðan börnin komu til
hans. Hann tálgaði handa þeim allskonar leikföng
úr tré og sýndi þeim myndir í gömlum sögubók-
um, sem langa lengi höfðu legið uppi á hillu. —
Og í rökkrinu sat hann með þau sitt á hvoru hné
og sagði þeim sögur, eða hlustaði á barnslega
masið þeirra. Þau höfðu átt heima í stórri borg
með mörgum húsum og vögnum. En nú voru
pabbi þeirra og mamma farin til Guðs, það vissu
þau svo vel. — Tómas! Skyldi hann ekki vera
farinn þangað líka, fyrst hann kom ekki?
Já, Árni og Erna fengu að vera svo að segja
eins og þau vildu. Það leit út fyrir, að þau
hefðu eignazt bæði kofann og óskipt hjarta gamla
mannsins.
En þótt Andrés gamli fyndi, að erfitt mundi
vera að láta börnin frá sér, þá sá hann, að svo
búið mátti ekki standa. Hér var allt of einmana-
legt fyrir þau, og auk þess átti hann oft fullt í
fangi með afla sjálfum sér nægilegs viðurværis, en
hörnin mátti ekkert skorta.
Nei, þau urðu að fara! Hann átti fjarskylda
frændkonu, sem var gift malaranum og veitinga-
manninum i Fjaltring. Þau voru vel efnum búin
og áttu engin börn. Þessvegna hugkvæmdist And-
rési að koma Árna og Ernu fyrir hjá þeim.
Það gekk nú samt ekki sérlega vel. Þau vildu
gjarna taka telpuna, en ekki drenginn. En svo
var presturinn spurður ráða. Hann áleit, að það
myndi vera synd að skilja börnin að. Varð það
því úr, að þau fóru til veitingaíólksins í Fjaltring,
en sveitin ætlaði að gefa lítilsháttar með þeim.
Andrés gamli átti erfitt með að sjá af börnun-
um, en hann huggaði sig við það, að þeim myndi
líða betur og fá betra uppeldi heldur en hann
hefði getað veilt þeim.
Það varð börnunum til nokkurs raunaléttis, þeg-
ar þau urðu skilja við gamla vin sinn, hve allt var
nýstárlegt fyrir þau, er þau komu til veitingahúss-
ins. Nú Ieið óðum fram undir vor, og allt fór að
grænka og gróa í sveitinni í kring. Þar skiptust á
akrar og lynghæðir, lævirkinn sveif fagnandi í loft-
inu bláu og tæru.
Veitingakráin var í þjóðbraut. Þar var mikil
umferð og gestagangur. Bændurnir komu þangað
akandi í vögnum sínum, og allskonar varnings-
menn komu þar með vörur sinar«. Gestirnir skröf-
uðu og hlógu og fengu sér í staupinu inni á veit-
ingastofunni. Hestarnir hneggjuðu óþolinmóðir fyrir
dyrum úti. Piltar og stúlkur löbbuðu af stað á
tréskónum sínum. Það var vissulega margt að sjá
og heyra. —
»Alstaðar eru þessir krakkar fyrir«, sagði veit-
ingakonan. Hún var mjög dugleg og stjórnsöm,
en ákaflega geðslirð, og hún ýtti börnunum frá
sér, ef þau komu of nálægt henni. Húsbóndinn
var góðlátlegri. Hann leyfði þeim stundum að koma
með sér til mylnunnar. Það var svo fjarskalega
gaman að sjá mylnuvængina hreyfast. Og það var
gaman að koma alveg upp í mylnuna, gægjast út
og koma svo aftuj hvítur af mjöli frá hvirfli til
ilja. Erna var hálfhrædd, en Árni hló. Hann var
mesti dugnaðar drengur, og gestgjaíinn áleit, að
hann myndi geta orðið að liði, þegar hann stækkaði.