Æskan - 01.07.1933, Qupperneq 1

XXXIV. árg.
Reykjavík, júlí 1933
7. blað
BARNABLAÐ
MEÐ
MYNDUM.
EIGANDI:
STÓRSTÚKA
ÍSLANDS.
ÁRNI OCi FRNA í
(Framh.)
Erfiðir dagar.
Sumarið kom og leið og veturiun einnig. bau
Árni og Erna voru búin
að vera í Fjaltring í meira
en heilt ár. En þeim leið
þar ekki eins vel og hjá
Andrési gamla. Þau liðu
að vísu hvorki hungur
né kulda — og þau voru
hreinlega til fara — en
enginn skipti sér af þeim,
eða sýndi þeim blíðlegt
viðmót. t*au urðu að sjá
um sig sjálf að mestu
leyti.
Og ef þau hlýddu ekki
þegar í slað því, sem
þeim var skipað, eða ef
þau voru með ærsl og
hávaða, þá fengu þau
harðar ákúrur og voru
stundum barin. Ernu var
hægt að beygja, en Árni
lét ekki kúga sig. Það var
ekki laust við að hann yrði dálitið þrjóskufullur
af þessari hörðu meðferð. Og það kom fyrir, að
hann sagði ósatt, til þess að koma sjálfum sér eða
systur sinni undan refsingu, þegar þau höfðu gert
eða sagt eitthvað, er þeim hafði verið bannað.
»Þú verður lokaður inni í dimmu herbergi uppi
Erna gœtiv fjár úli í liaga.
á lofti, ef þú ert óþægur«, sagði húsmóðirin. »Og
næsta sumar getur þú gætt kindanna úti í hagan-
um, þá losnar maður við að hafa þig stöðugt
heima við bæinn.
»Eg vil miklu heldur fara til Andrésar gamla.
Megum við Erna ekki fara þangað? Honum þótti
svo vænt um okkur, og hann hvorki barði okkur
né ávítaði.«
»Jæja, einmitt það. Eg
held, að það hefði verið
bezt fyrir ykkur að vera
þar kyrr. Pið eruð hvergi
nema til þyngsla, flæk-
ingarnir ykkar«, sagði
frúin, því að hún var
orðin reið.
Árni leit á hana stóru,
bláu augunum sínum, en
þorði ekki að spyrja neins
framar. En daginn eftir
sagði hann við mölunar-
piltinn, sem hann var
oft með, og var honum
mjög góður:
»Heyrðu Jakob! Erum
við Erna nokkrir ílæk-
ingar?«
»Og sussu,nei! Hvern-
ig dettur þér það í hug?«
»Húsmóðirin segir það. Og hún segir líka, að
við séum til þyngsla.«
Jakob blístraði.
»Iværðu þig kollótlan um það, sem hún segir.
Eg á ekki svo gott með að útsk^'ra þetta fyrir
svona litlum snáða, eins og þér. En sumir eru