Æskan - 01.07.1933, Blaðsíða 3

ÆSRAN
51
Drengurinn starði óttasleginn á gestinn. »Gerðu
svo vel, þú mátt gjarna fá það allt saman«, sagði
hann og rétti manninum nestisbitann. En þegar
hann sá, hve maðurinn gleypti matinn i sig með
mikilli áfergju — og hve hann glotti illilega og
skotraði augunum, þá tók hann tii fótanna og
hljóp í burtu eins og fætur toguðu.
Að hugsa sér, ef maðurinn léti sér ekki nægja
matinn hans! Hann hafði áreiðanlega heyrt talað
um, að til væru mannætur.
Eftir á skammaðist hann sín fyrir þetta. Dug-
legur drengur mátti ekki vera kjarklaus eins og
stelpa!
En í hvert skipti, sem hann minntist ljóta manns-
ins, sem hafði haft út úr honum nestið hans, þá
fekk hann hjartslátt. Hann var svo einmana og
yíirgefinn. Það var eins og þungt farg legðist yfir
litla barnshugann.
Erna kom hlaupandi til hans svo oft sem hún
sá sér færi. Hún færði honum oft matarleifar, eða
einhvern góðan bita, sem vinnukonurnar höfðu
laumað til hennar.
Systkinin voru vön að skipta öllu jafnt á milli
sín. Þá glaðnaði nú heldur yfir Árna litla. Þau
settust á græna þúfu, héldust í hendur, mösuðu
og hlógu og gleymdu mótlætinu.
En þegar Erna kom heim aftur, fekk hún snupr-
ur hjá húsfreyju. Hún sagði, að hún mætti ekki
hlaupa svona út um allt og óhreinka fötin sín,
hún væri orðin of stór til þess. Ef Erna fór að
gráta, þá fekk hún stundum löðrung.
»Húsmóðirin er of hörð við krakkaskinnin«,
sagði vinnufólkið. »Það er bæði synd og skömm
að vita til þess«. Og mölunarpilturinn, hann Jakob,
hristi höfuðið.
»Þetta er óhræsis skass«, sagði hann. »Það ætti
að vera eg, sem væri húsbóndinn hér á heimilinu,
þá skyldi kerlingarnornin fá fyrir ferðina«.
Jakob hjálpaði börnunum oft i frístundum sín-
um, einkum Árna litla. Honum blöskraði oft að
sjá litla drenginn úti í haganum í illviðri. Stund-
um fór hann til Árna í matmálstímanum, í stað
þess að leggja sig. Jakob var líka bezti vinur Árna
— hann gekk næst Ernu. — Drengurinn hljóp
fagnandi á móti honum, og augu hans ljómuðu af
gleði, er hann sá Jakob koma með pípuna sína í
munninum og hendurnar í buxnavösunum.
En Árni litli var nú samt ekki jafn glaðlyndur
og frjálsmannlegur og áður.
Það var gaman að hlusta á, þegar Jakob sagði
frá. Sá kunni nú að segja sögur. Hann sagði þeim
frá stóru skógunum inni i landinu, þar höfðu villi-
dýrin haldið til í gamla daga, bæði bjarndýr, úlfar
og villisvín. Og hann sagði þeim líka margar þjóð-
sögur og æfintýri.
Jakob hafði líka einu sinni verið hermaður og
kunni frá mörgu að segja frá þeim líma, er hann
var í herþjónuslu. Hann hafði verið í kóngsins
Kaupmannahöfn, verið þar varðmaður, tekið þátt
í heræfingum og gengið um í rauðum einkennis-
búningi með silfurskærum, gljáandi hnöppum, með
byssu um öxl. Hann hafði meira að segja séð
kónginn sjálfan, sem bjó á sumrin í fallegri höll
með stórum garði umhverfis. í garðinum voru
tjarnir, og þar syntu mjallhvítir svanir.
»Hafði kóngurinn kórónu á höfðinu?« spurði
Árni.
»0g sei, sei, nei; hann ber ekki kórónu hvers-
dagslega«.
»Situr hann ekki í hásæti heldur?« spurði Árni,
og það mátti sjá vonbrigðin í svip hans.
»Nei, það var víst í fyrri daga, sem slíkt tíðk-
aðist«, hélt Jakob.
»En stundum ekur hann í gullbúnum vagni um
göturnar með fjórum eða sex hestum fyrir. Og á
undan og eftir ríða hirðmenn í rauðum, gullsaum-
uðum fötum. Og á torginu fyrir utan konungshöll-
ina eru barðar bumbur og leikið á hljóðfæri«.
»Þegar eg er orðinn stór«, mælti Árni, »þá ætla
eg að ganga í þjónustu ko'nungscc.
»Ó, já, það er nú ekki leikur allt saman. Þegar
ófriður kemur, verður maður að fara í stríðið«.
»Hetir þú farið í stríð, Jakob?«
(Framh.).
œv>a>>^a>v^®vv^eyw^j>v>*r-%íMíg>v*vs)vv®