Æskan - 01.07.1933, Blaðsíða 6

54
ÆSKAN
ra©***-©-
f FIÓRIR K(

®-v»~t-C5
FJORIR KONGAR
ÆFINTÝRI EFTIR CARL EWALD
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞVDDI

Hvernig sem söngfuglinn söng fyrir unnustu sína,
og hvað oft sem hann pikkaði í hana með nefinu,
þá skipti hún sér ekkert af þvi, en sat þögul og
starði alvörugefin út í loftið.
»Ja, það er þetta hreiðura, sagði hún að síðustu.
»Já, það er satt«, sagði hann áfjáður, eins og
hann hefði aldrei hugsað um neitt annað.
»Já — við verðum að flýta okkur, áður en
vikan er liðin verða eggin komin«.
Svo leituðu þau uppi stað, þar sem gott var að
vera, og byrjuðu fyrir alvöru að vinna.
En hvar sem þau fóru að leita að byggingar-
efni, þar voru aðrir fuglar fyrir í sömu erindum.
Ef þau ætluðu að ná í fjöður, sem barst með blæn-
um, máttu þau herða sig, til þess að aðrir næðu
henni ekki frá þeim. Ef þau náðu í fallegt langt
hár, þá skyldi það ekki bregðast, að einhver reyndi
að taka það frá þeim. Stundum fundu þau indælan,
mjúkan mosa, en áður en þau varði voru nábúar
þeirra búnir að ná i hann frá þeim. — Öll kær-
ustupör skógarins voru nefnilega að útbúa hreið-
ur sín.
Loksins höfðu allir fuglarnir hreiðrin tilbúin.
Enginn runni í skóginum var svo fátæklegur, að
ekki leyndist þar hreiður.
1 hreiðrunum lágu eggin, og á eggjunum sátu
litlu frúrnar. Þær litu í kring um sig, og leiðindin
skinu úr dökku augunum þeirra. Með stuttu milli-
bili komu menn þeirra heim með flugur og feita
orma, alveg eins og þeir höfðu lofað.
Á kvöldin sátu þeir allir hver við sitt hreiður
og sungu svo viðkvæmt, að konur þeirra gleymdu
leiðindunum og fannst indælt að lifa.
En uppi í háu trjánum sátu krákurnar á eggj-
um sínum, og á hæstu fjallatindunum áttu ernirnir
hreiður sín.
Allir voru önnum kafnir að búa til barnaföt.
En heimilislifið var ekki alstaðar jafn skemmtilegt
eins og í skóginum.
Refurinn átti greni sitt lengst inni í jörðinni,
Yrðlingar hans voru þar jafn öruggir eins og niðri
í búrkistu ömmu sinnar.
Hræddi hérinn fleygði ungum sínum niður í
djúpan skurð, og hafði enga hugmynd um, hvar
hinn ræktarlausi faðir þeirra hélt sig.
Gaukurinn flaug órólega um skóginn og laum-
aði eggjum sínum í hreiður annara fugla. Hann
var mjög sorgbitinn af því, að hann gat aldrei
eignazt hreiður.
Sniglinum leið engu betur, því að hann gat ekki
gert annað fyrir eggin sín, en að grafa holu i jörð-
ina og láta þau þar í, og fela þau Guði og lukkunni.
Hjá litlu músunum voru allar stofur fullar af
agnarlitlum, blindum grislingsbörnum. En þar vant-
aði nú ekki umhyggju foreldranna.
Öðruvísi var það með hana frú moldvörpu, sem
bjó niðri í jörðinni. Hún varð nú að eta mann-
ræfilinn sinn strax og hún sté af sæng, til þess að
hann æti ekki börnin þeirra í aukabita.
En mýflugna-makarnir dönsuðu áhyggjulausir
í kvöldsvalanum, eins og þeir hefðu ekkert þarf-
ara að gera, meðan konur þeirra verptu eggjum í
vatnið, auðsýnilega í illu skapi.
Froskurinn sat á skurðbakkanum, hryggur og
reiður yfir Ijótu börnunum með langa halann, sem
hann hafði eignazt.
Og sólin skein og regnið draup.
Frú moldvarpa vann á við tvo. — Hérinn ól
unga sína á mjólk, svo að þeir gætu orðið stórir
og flýtt sér að flýja refinn og örninn. — Gaukurinn
grét burt sorg sína milli trjágreinanna. — Mý-
flugan lét eggin sín sigla sinn eigin sjó, hún gat,
hvort sem var, ekkert fyrir þau gert. Svo flaug
hún beint inn í eyrað á hirtinum og fékk sér
dropa af blóði.
En Suðri konungur kom til þeirra allra. Hann
gleymdi ekki litlu mýflugunni eða minnsta blóm-
inu á enginu.
»Þetta er ágætt«, sagði hann.
Eftir því sem dagarnir liðu, varð purpurakápan
hans rauðari, gulibeltið glóði enn skærara, og rauða
rósin í belti hans varð yfirnáttúrlega fögur.
Allt í einu kvað við skerandi neyðaróp inni i
skóginum. Allir héldu niðri í sér andanum, til þess
að vita, hvað á gengi. Það var gömul, kræklótt eik,
sem stóð inni á milli ungra, fallegra beykitrjáa.
x>Suðri konungur, komdu og hjálpaðu mér!«
hrópaði hún. »Sérðu ekki, að beykitrén ætla að
kæfa mig? Að tveimur árum liðnum er eg dauð
og grafin í skugga þeirra«.
»Eg sé það«, svaraði Suðri konungur rólega.
»Þú sérð það?« æpti eikin og hristi sorgmædd
gömlu greinarnar. »Þú sérð það og hjálpar mér
ekki? Hvílíkur konungur. Guð hjálpi mér! Öðru-
vísi var konungur vorsins. Það var ekki til í skóg-
inum svo gömul og fúin grein, að hann gæfi henni
ekki nokkur græn blöð«.
En Suðri konungur horfði kæruleysislega á gömlu,
deyjandi eikina.
Framh.