Æskan - 01.08.1933, Blaðsíða 2

58
ÆSKAN
ÁRNI OG ERNA
•**•«**($)+****•($) (Framh.)
»Ekki alveg beinlínis. En maður heyrir og les nú
sitt af hverju. Það er nú ekki skemmtilegt að ráð-
ast á meðbræður sína og skjóta þá eða stinga, þó
að þeir séu aldrei nema óvinirnir«.
»En þegar menn eru vondir og kvelja okkur og
gera okkur mein, eins og tröllin og óvættirnir í
sögunum, heldurðu þá, að það sé synd að drepa
þá?« spurði Jakob.
»Hamingjan sannal Já, vissulega er það synd.
Illþýðið í sögunum
og æfintýrunum,
drengur minn, það
er dálítið annað.
Það hyski er nú
hvergi til i raun og
veru, nema 1 sög-
unum. En það er
nóg af vondum
mönnum í veröld-
inni, og þó að þeir
geri okkur illt, þá
höfum við samt
sem áður ekki leyfl
til að drepa þá. Þeir
fá sína hegningu
samt, býst eg við«.
Húsfreyju var ekki
mikið um það gefið,
að Árni legði lag sitt við Jakob. Hún gat að vísu
ekki lagt blátt bann við þvi, en hún sýndi Árna
meiri og meiri hörku, svo að hann gat hvorki
setið né staðið eins og henni líkaði.
»Ó, að við gætum komizt í burtu héðan, langt,
langt í burtu«, sagði Árni eitt kvöld við Ernu. Þá
leið þeim svo hræðilega illa. Þau höfðu bæði verið
flengd. Erna hafði verið svo óheppin að brjóta fal-
legan postulínsbolla, og Árni hafði komið of seint
heim með féð um kvöldið. Hann hafði misst tvö
lömb úr hjörð sinni og hafði verið lengi að
leita þeirra.
Erna horfði fyrst hálfvandræðalega framan í
bróður sinn, svo kinkaði hún kolli og sagði:
»Eigum við ekki að strjúka burt, Árni, og reyna
að komast til Andrésar gamla í kofanum? Heldur
þú ekki, að við mundum rata þangað?«
Árni var ekki alveg viss um það. En ef Jóhann
frændi þeirra í Ameríku kæmi að sækja þau? En
auðvitað gat hann ekki vitað, hvar þau voru nið-
Einn dag var Árni barinn.
urkomin. Ef til vill var hann líka dáinn og kom-
inn til guðs, eins og pabbi þeirra og mamma.
»Er langt til Ameriku?« spurði Erna.
»Já, það er voðalega langt, segir Jakob. En
þegar eg er orðinn stór, þá ætla eg að fara þang-
að og taka þig með mér — og þá er eg viss um
að okkur líður vel«. Og svo hjúfruðu börnin sig
hvort upp að öðru, þar sem þau lágu í ofnskotinu
og horfðu inn í glæðurnar, þangað til húsfreyja
kom og rak þau til þess að fara í rúmið.
III.
Ovæntir vinir.
Og árin liðu.
Þótt börnin ættu við erfið kjör að búa, döfnuðu
þau og stækkuðu, einkum Árni. Þau voru nú 10
eða 11 vetra gömul og voru byrjuð að ganga í
skóla. En þau áttu einnig að vinna, svo mikið
sem þau gátu.
Gamli barnakennarinn i þorpinu var orðinn sjón-
dapur og heyrnarlítill, og börnin lærðu ekki mikið
bjá honum. Hann hlustaði á þau hálf-sofandi,
meðan þau þuldu lexiurnar, hvert á fætur öðru.
Við og við rankaði hann við sér, þegar masið varð
alltof hávært. Þá barði hann í borðið og skipaði
þeim að þegja.
Stærstu strákarnir grettu sig og skældu, þegar
hann sá ekki til þeirra, og þegar hann leit svo
reiðilega í kringum sig og spurði, hvað flissið og
fíflalætin ættu að þýða, þá vörpuðu þeir sökinni
á yngri drengina.
Árni var oft tilnefndur, sem einn spellvirkinn,
og fékk hann þá stundum að kenna á vendinum.
Það var nú einu sinni svo, að tökubörnin í veit-
ingahúsinu voru útlendingar í augum þorpsbarn-
anna. Og þeim var oft og iðulega strítt. Einkum
höfðu drengirnir gaman af að erta Árna og egna
hann til áfloga, því að hann var nokkuð uppslökkur.
Sumar eitt komu langferðamenn til veitinga-
hússins. Það voru efnuð hjón úr höfuðborginni.
Frúin var eitthvað heilsutæp og ætlaði að safna
nýjum kröftum og reyna að fá bót meina sinna í
hinu hreina sjávarlofti, þarna á Jótlandsströndinni.
Það var hæglát kona og góðleg, og bóndi hennar,
Rönne umboðssali, var gerðarlegur karl, glaðlyndur
og mjög nærgætinn við konu sina.
Þau hjónin höfðu misst öll börnin sín þrjú fyrir
nokkrum árum, úr illkynjaðri skarlatssólt, og var
það, eins og geta má nærri, djúp sorg fyrir þau,
sem erfitt var að lækna.
Hjón þessi höfðu tekið herbergi á leigu í Fjalt-
ring veitingakrá í tvo mánuði, og leit út fyrir, að
þau yndu þar vel hag sinum.