Æskan - 01.08.1933, Blaðsíða 7

Næsta morgun hófst sami bardaginn í dalnum,
enn æstari en nokkru sinni áður. AUir fuglar skóg-
arins og öll blómin á enginu höfðu heyrt, hvað
konungur sumarsins hafði sagt, og þau höfðu skilið
það til fullnustu og fest það sér í minni.
Allir vissu, hvað var í veði, og voru reiðubúnir
að berjast fyrir lífinu.
Aldrei höfðu fuglarnir verið jafn einhuga við
veiðarnar. Aldrei höfðu blómin verið jafn skraut-
leg og ilmað jafn vel.
Músin og moldvarpan grófu sundur jörðina,
þvert og endilangt, af mesta kappi. Hjörturinn
leitaði að nýju grasi. Beykið skaut nýjum öngum
i stað þeirra, sem aldinborrarnir höfðu etið.
þúsundir af lifandi verum dóu, en enginn tók
eftir dauðastunum þeirra, þeir, sem lifðu, höfðu
svo hátt og voru svo önnum kafnir. Það var eins
og lífið yrði öflugra, því fleiri sem dóu.
Ungar söngfuglanna hoppuðu út úr hreiðrunum
og flögruðu á milli greinanna. Krákubörnin görg-
uðu í trjátoppunum. Ungu ernirnir reyndu vængi
sína efst uppi á fjallagnípunum.
Froskuriun gat glatt sig yfir þvi, að börnin hans
löguðust með aldrinum. En svo át storkurinn þau.
Aldrei hafði verið jafn miluð af íiski í sjónum,
aldrei höfðu blöð beykitrésins verið jafn breið,
runnarnir aldrei jafn þéttir, og blómin aldrei eins
mörg. Konungur sumarsins stóð í miðju hinu
volduga riki sínu, hár og beinn, frá honum stafaði
líf og kraftur, meiri en nokkru sinni áður.
»Þetta líkar mércr, sagði hann.
Svo kom kveld. Iírákurnar flugu heim úr sam-
komustað sínum, gömlu, dauðu eikinni.
Smáfuglarnir hófu aftansöng sinn, en þeir sungu
ekki lengi, af því að þeir voru þreyttir. Blómin
lokuðu krónum sínum, og býflugurnar hlúðu að
híbýlum sínum. Næturfiðrildið sveif á silkimjúkum,
gráum vængjunum.
Stjörnurnar blikuðu fleiri og fleiri, stærri og
stærri. Þokan kom í hægðum sinum, hlustaði og
skimaði í allar áttir. Þegar allt var orðið kyrrt,
kom hún þjótandi, hvít-grá og hljóðlaust.
Stundum lá hún róleg og dreymandi, stundum
dansaði hún töfradans yfir akra og engi. Hún
gægðist inn í skóginn, þar sem linditréð angaði,
og sveif niður að fljótinu, sem rann þunglamalegt
út í rökkurmóðuna.
Allt í einu heyrðist fagnandi rödd hljóma gegn-
um dalinn.
»Gitte, gitte, gitte gi.«
Þokan nam staðar og hlustaði. Fuglarnir opnuðu
svefnþrungin augun og svöruðu með veikum tón:
»Gitte, gilte, gitte, gi.«
VORIÐ
Vorið sezt á veldissiól,
vakna blóm af dvala,
á himinboga hœkkar sól,
hhjir vindar svala.
Fuglar þreyla ftugið þétt,
úr fjarlœgð komnir ajtur,
harpan þeirra hljómar létt,
himinborinn kraftur.
Lóan syngur Ijóðin sín,
litlir þrestir kvaka,
bráðum kemur krían mín
og kjóarnir til baka.
Grœnkar fold við gróðraskúr,
gleðibrosin Ijóma,
lífið fer að leysast úr
löngum vetrardróma.
í apríl 1933.
L Sigursveins.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
Það var næturgalinn sem söng:
»Töfrum fyllast tónar heitir.
Tíminn líður fljótt,
þegar gnótt af gleði veitir,
gullhærð sumarnótl.
Reyni faðmar rökkurmóða,
roðna aftan-ský.
Kyssir laufið græna, góða
golan mild og hlý.
Neðst í byggð og hátt til heiða
hljóma kvæði ný.
Hjörtun íull af ástarunað.
Augun björt og liiý.
Sölnar skógur. Sumar kveður.
Sundur strengur hrökk.
Dpp úr hverjum blómabikar,
berst því ástar þökk.«
(Framh.).