Æskan - 01.09.1933, Blaðsíða 4

68
Æ S K A N
Nú dvelur Simba í dýragarði Hagenbecks í
Stellingen og lifir tilbreytingarlitlu lifi. Simba er
ekki ungur framar. Blóðið ólgar ekki lengur í æð-
um hans, og augun leiftra ekki eins og forðum.
Svipur hans ber vott um rólega auðsveipni, og
hann er spakur, að minnsta kosti svo spakur og
vel taminn sem margra ára fangavist getur gert
þann, er fæddur er frjáls og óháður, en snemma
hefir verið vængstýfður.
Simba var aðeins fjögra mánaða gamall, er hann
í siðasta sinni rölti á eftir gamla ljóninu, honum
föður sínum. Þeir löbbuðu í hægðum sinum yfir
viðáttumiklar slétturnar, er liggja margar mílur
fyrir norðar og vestan Kilimandscharo. Þeir stefndu
að hinum niðandi fljótum. t*ar í sefinu, við íljóts-
bakkana, áttu margar feitar og gómsætar villiendur
hreiður sín.
Simba var aðeins fjögra mánaða gamall, þegar
hann í fyrsta sinni lét undan þeirri óviðráðanlegu
löngun, er svo snemma brann í brjósti hans, að
hætta sér einsamall út í rannsóknarför. Það var
svo ótal margt að athuga. En Simba komst aldrei
langt. — — —
Tveir menn höfðu falið sig í kjarrinu skammt
frá og biðu færis. Það voru tveir af þessum hættu-
legu óvinum, sem faðir Simba hafði svo oft varað
hann við. Tveir veiðimenn með skotvopn sín, til-
búnir til þess að miða þeim, — þessi vopn, er
höfðu lagt svo mörg hraust Ijón að velli.
En þeir þurftu ekki á vopnum sínum að halda,
til þess að vinna á Simba, því að hann labbaði í
einfeldni sinni beint niður í gildruna, sem þeir
höfðu búið honum. Það var ferhyrndur kassi, er
hafði verið látinn niður í stóra gryfju og hulinn
með þunnu lagi af laufi og grasi.
Svo einföld og blátt áfram var gildra sú, er
Simba hafði fallið í. En hann mátti sjálfum sér
um kenna. Ef hann hefði hlýtt betur hinum góðu
ráðum föður síns og þefað vandlega í kringum sig,
þar sem hann gekk í grasinu, þá hefði hann
áreiðanlega fundið mannaþef. Og þá hefði hann
ef til vill getað umflúið örlög sin.
Nú heyrðist aumkunarlegt neyðaróp hljóma út
yfir sléttuna. Það barst líka til eyrna foreldra Simba.
En þau komu of seint þangað, sem hin lævisa
gildra hafði verið búin syni þeirra.
Þau fundu gryfjuna tóma, og upp úr henni
lagði þefinn, sem var eins og síðasta kveðja frá
litla ljónsunganum.
Tæpri viku síðar var Simba vel geymdur í kass-
anum, kominn um borð í gufuskip, er var á leið
til Evrópu.
Þegar þeir félagar komu til veitingahússins, er
þeir ætluðu að dvelja í, var nafn Simba ekki
skrifað í gestabókina, sem er þó venja, þegar nýir
gestir flytja inn í veitingahúsið.
Simba fékk auðvitað sitt herbergi. En það var
hvorki veitingamaðurinn né þjónar hans, er vísuðu
honum á það. Líklega hefðu þeir þakkað fyrir, ef
þá hefði grunað, hvað stóri kassinn hafði að geyma,
er nýju gestirnir tveir létu sér svo annt um. Kass-
inn, sem var ekki opnaður, fyrr en öllum dyrum
hafði verið vandlega læst og lokað, og þeir voru
komnir með hann inn í innsta herbergið á íbúð
þeirri, er þeir höfðu fengið í veitingahúsinu.
Yeiðimennirnir tveir gerðu allt, sem í þeirra
valdi stóð, til þess að varðveita leyndarmálið. En
það komst nú samt upp, og það allt öðru visi en
nokkurn hefði getað grunað.
Um langan tíma hafði borið mikið á svokallaðri
»hótelrottu« í gistihúsinu. Þeir, sem vanir eru að
dvelja í gistihúsum, vita vel, hvað þessi rottugangur
er, og við hin höfum einnig heyrt getið um það,
að slundum setjist einhver að í gistihúsunum í