Æskan - 01.09.1933, Blaðsíða 5

Æ S Iv A N
69
þeim tilgangi að stela frá hinum gestun-
um á nóttunni, og þegar færi gefst.
Langa lengi hafði þess háttar þjófn-
aður átt sér stað í gisthúsinu »Em-
pire«, þar sem veiðimennirnir bjuggu
með Simba í kassanum.
Gestirnir voru óttaslegnir.
Enginn gat verið öruggur.
Á hverjum morgni urðu menn varir
við nýjan þjófnað.
Dulbúnir lögregluþjónar höfðu verið
fengnir þangað, en þeir höfðu einkis
orðið vísari.
Þá kom Simba til sögunnar. Nótl
eina heyrðist voðalegt angistaróp um
allt gistihúsið, og þegar fólkið kom
þjótandi inn í herbergið, sem ópið
kom frá, fannst þar maður í einu horni v.
herbergisins, skjálfandi af hræðslu.
Hann var með grímu fyrir andliti og
þjófalykil í hendi, svo að það var ekki um að
villast, að þarna var þjófurinn.
En hvað það var, sem hafði komið honum til
þess að reka upp þetta voðalega angistaróp, skildu
menn fyrst, er þeir litu undir rúmið í herberginu.
Þar inni heyrðist geigvænlegt urr, og tvö stór,
leiftrandi augu lýstu í myrkrinu. Hvítar tannaraðir
í opnu gini gerðu myndina fullkomna. Þá skildu
menn, hvað það var, sem hafði gert þjófinn svo
dauðskelkaðan, að hann varð allshugar feginn,
þegar lögreglumennirnir leiddu hann burt.
Og heldur kvaðst hann vilja vera alla æfi í fang-
elsi, en vera einu augnabliki lengur i nánd við
þessa hræðilegu ófreskju, er hann hafði séð undir
rúminu.
Þá var Simba ofurlítill Jjónsungi — ekki nærri
því fullvaxinn og aðeins fjögra mánaða gamall, en
hann var afsprengur dýrakonungsins og nógu stór
til þess að skjóta vesælli hótelrottu skelk í
bringu.
Simha varð eftirlætisgoð allra i gistihúsinu. Jafn-
vel litilsigldar konur færðu honum hunang i þakk-
lætisskyni fyrir það, að nú fengu þær aftur skraut-
gripi sína. Hræðslugjarnar yngismeyjar réltu fram
hendurnar, til þess að strjúka feldinn hans rauð-
gula og mjúka. En hugrekki þeirra bilaði íljótt,
því að Simba urraði með vanþóknun. Hunang
gat hann þegið, en engin blíðulæti. Það urðu þó
að vera einhver takmörk sett á milli kóngsbarn-
anna og annara venjulegra dauðlegra.
En smám saman gleymdi Simba að urra og
glenna upp ginið. Hann varð gæfur og þolinmóður.
Hvað stoðaði það fyrir hann að berjast á móti
örlögunum? Mennirnir höfðu, hvort sem var, borið
hærri hlut. Þeir voru sterkari.
Og nú dvelur Simba í Hagenbecksdýragarði og
liflr fábreytlu, rólegu lífi. M. J. pýddi.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
Nýja heimilið.
Þau Árni og Erna áttu nú auðvitað að fara
að ganga í skóla. Og það var töluvert erfilt
til þess að byrja með. Þau voru svo langt aftur
úr jafnöldrum sínum með lærdóminn. Þar að auki
voru þau dálítið vandræðaleg og klaufaleg, er þau
voru með Kaupmannahafnar-börnunum, sem voru
svo slungin og fífldjörf. Hin börnin kölluðu Árna
lika bóndastrák og sveitadóna og ýmsum öðrum
ónöfnum. Hann varð yfir höfuð að ganga í gegn-
um þann hreinsunareld, sem oft er hlutskipli
drengja í byrjun skólavistarinnar. Einn daginn
þoldi hann ertnina ekki lengur. Blóðrjóður af
gremju réðist hann á tvo af félögum sinum — og
það meira að segja tvo, sem voru stærri en hann
sjálfur. Og eins og oft á sér slað, ávann hann sér
þá virðingu félaga sinna.
Hann fekk að vísu blóðnasir og kom lieim með
glóðarauga, en eftir þann dag var hann í meira á-
liti hjá bekkjarbræðrum sinum.
Það var ekki eins örðugt fyrir Ernu. Hún var