Æskan - 01.10.1933, Blaðsíða 5

ÆSKAN
77
þér eða fósturforeldrum okkar, hvar sem eg væri
í heiminum, því er þér óhætt að treysta.
»0g þá ekki Andrési gamla heldur eða Jakobicc,
bætti hún við.
»Nei, auðvitað ekkicc, sagði Árni. En um leið
minntist hann þess, að hann var eklti farinn að
efna loforð sitt og skrifa Jakobi. Nú ásetti hann
sér að gera það strax á morgun.
Og daginn eftir settist hann við og skrifaði heil-
langt bréf með stórri, klunnalegri rithönd. Hann
sagði frá mörgu, er hann hafði séð og heyrt, sjón-
leiknum og ökuferðunum með Jörundi. En eink-
um varð honum þó tíðrætt um það, hve vel þeim
systkinum liði á nýja heimilinu. Nú hugsuðu þau
svo að segja aldrei um hina illu daga, þegar þau
hefðu orðið að fara svöng og köld í rúmið.
Jakob tók við bréfinu og las það með mikilli
aðdáun. Hann geymdi það eins og dýrgrip og
sýndi það við hátíðleg tækifæri.
»Skárri er það nú lærdómurinn. E*að er furðu-
legt, að drengurinn skuli geta haft þetta allt í koll-
inum og skýrt svo greinilega frá þvícc.
Hvað lærdóminn snerti, þá var það satt að segja
óþarfi að hrósa Árna fyrir, hve hart hann legði að sér.
Eftirtektasamur og greindur var hann, en hann
var hvorki iðinnjné sérlega náttúraður fyrir bók-
ina, og þótt honum færi allvel fram, þá var það
aðallega því að þakka, hve góða hæfileika hann
hafði, en ekki fyrir iðni og ástundun.
»Eg vildi óska, að einkunnabókin þín sýndi betri
árangur, drengur minn«, sagði kaupmaður þýðlega.
»Þú veizt, að ekkert gleður mig jafnmikið og það,
að þú lærir eitthvað verulega nytsamtcc.
Árni roðnaði og varð niðurlútur. Hann vissi vel,
að það var skylda hans að leggja meira á sig, til
þess að gleðja sína góðu fósturforeldra, enda þótt
honum sjálfum leiddist að lesa, og þessar vingjarn-
legu áminningar fóstra hans höfðu meiri áhrif en
harðar ákúrur hefðu getað haft. Hann fór þvi að
reyna að herða sig meira við lærdóminn, og er
fram í sótti, kom það oft fyrir, þegar hann sýndi
vitnisburðarbókina, að kaupmaður klappaði á koll-
inn á honum, hrósaði honum og gaf honum meira
að segja stundum aura.
»Eg held, að þú hafir ekki minna dálæti á Árna,
en eg er ásökuð um að hafa á Ernucc, sagði frú
Rönne einhverju sinni og hló. Hún var ánægðari
og ánægðari með fósturdótturina, er var svo und-
urblíð að eðlisfari. Hún gekk henni vissulega í
dótturstað og bætti henni dótturmissinn.
Kaupmaður svaraði brosandi:
»Það má vel vera, góða mín. En það stafar vafa-
laust af því, að okkur þykir báðum vænt um börn-
in. Og þó að við séum ef til vill stundum heldur
eftirlát við þau, þá viljum við þeim allt hið bezta,
og drottinn lítur á hjartaðcc.
»Það er sattcc, svaraði frúin. »Við vitum ekki,
hvaðan þau eru, eða hverjir eru foreldrar þeirra,
og að likindum fáum við aldrei vitneskju um það.
Við vitum ekki einu sinni nafnið á skipinu, er
þau komu með hingað til landsins, en við sjáum,
Árna pótti gaman að horfa ci skipin á höfninni.
að börnin hegða sér vel og vaxa upp okkur til á-
nægju og blessunar — cc
Þetta var orð og að sönnu. Það var því líkast
sem birta og nýlt líf hefði komið inn á heimilið
með systkinunum. Vinnufólkinu líkaði miklu bet-
ur og þótti skemmtilegra að vera þar en áður.
Nú ómuðu stofurnar af barnahlátri og barna-
röddum. Húsbændurnir voru miklu glaðlegri á
svip en áður. Húsfreyja sat stundum við gluggann,
þegar hún átti von á systkinunum heim úr skól-
anum. Hún brosti og kinkaði kolli til þeirra, er
hún sá þau álengdar.
Árni veifaði húfunni fjörlega, en Erna kom
hlaupandi inn í stofuna, beint í fang fóstru sinnar,
og Tryggur gamli, sem vildi fá að taka þátt í gleð-
inni, stökk geltandi um gólfið og dillaði rófunni.
Árin liðu einstaklega ánægjulega fyrir þessa litlu
fjölskyldu. Nú voru liðin hér um bil þrjú ár síðan
systkinin komu til Kaupmannahafnar. Þau áttu nú
að fara að ganga til prestsins, og þá var kominn
tími til að taka ákvörðun um framtíð Árna, hvað
hann ætti að taka sér fyrir hendur eftir ferming-
una. Hann var nú orðinn bæði stór og sterkur,