Æskan - 01.10.1933, Blaðsíða 6

78
ÆSKAN
fullur af lífsþrótti og fjöri. Ekki hafði honum snú-
izt hugur. Honum var mest af öllu hugleikið að
verða sjómaður, þótt ekki væri það vilji fóstur-
foreldranna.
Þau ræddu um þetta fram og aftur. Auðvitað
vildu þau ekki neyða drenginn til neins, er var
honum ógeðfellt. Frú Rönne og Erna áttu mjög
bágt með að sætta sig við þá tilhugsun, að Árni
Árni las margar sögur og œfinttjri um sjómenn.
yrði sjómaður og færi langt í burt til ókunnra
landa. En einn af vinum þeirra hjóna, er sjálfur
var skipstjóri á kaupskipi, áleit að heppilegast
væri fyrir þau, að leyfa drengnum að reyna það
sem hugur hans stóð svo ákaft til. Hann gæti, til
að byrja með, farið einhverja stutta ferð, t. d. til
Hamborgar eða Englands, — og vitað, hvernig
hann yndi lífinu um borð.
»Jæja þá, jæja þá«, sagði kaupmaður, »það er
bezt, að hann fari þá i Drottins nafni. Ef til vill
hverfur löngunin, þegar hann hefir farið eina eða
tvær ferðir«.
En það var nú öðru nær. Það leit þvert á móti
út fyrir, að hún magnaðist við þær stuttu reynslu-
ferðir, er hann fekk að fara. Hann þráði að kom-
ast til fjarlægra landa — fara reglulega langferð.
Það var því ekki um annað að gera en að láta
það eftir. Snemma um vorið fekk Árni loks ósk
sína uppfyllta og réðist um borð sem léttadrengur
á stóru briggskipi, er ætlaði til San Francisco.
Erna grét sáran, er hún skildi við bróður sinn.
Þetta var í fyrsta sinni, er þau þurftu að skilja
um langan tima,
»Eg er sannfærð um, að eg get aldrei sofið ró-
lega eina einustu nótt, þegar eg veit af þér úti á
ólgandi hafinu, þar sem stormurinn æðir og bylgj-
urnar hamast og berja skipið. Eg skil ekkert í þér,
að þú skulir geta fengið af þér að valda okkur
þessari sorg. Hvers vegna ert þú ekki heldur kyrr
heima?«
»Láttu ekki svona, elsku Erna mín«, svaraði
Árni. »Drengir verða að sjá sig um í heiminum.
Þeir geta ekki einlægt setið heima eins og telpur.
Og hugsaðu um það, hve gaman það verður, þegar
eg kem heim afturl Þá hefi eg frá svo mörgu að
segja, og margt fallegt færi eg ykkur öllum. Þá
snýst öll sorgin í gleði«.
V.
Sjóferðin.
Árni var farinn. Hann var úti á ólgandi hafinu,
sem Ernu fannst svo hræðilegt. Lifið um borð í
skipinu var nú ekki alltaf eins hægt eða skemmti-
legt og hann hafði gert sér vonir um, og það lá
við, einkum fyrsta kastið, að hann væri að því
kominn að missa kjarkinn.
Það var ekki alltaf gaman að þurfa að þvo þil-
farið og hreinsa, klifa hæst upp í hin háu siglutré,
rifa seglin og vera yfirleitt sífellt á þönum, hver
sem kallaði. En Árni hafði nú ásett sér að láta
ekki bugast. Hann hafði sjálfur valið sér þetta hlut-
skipti. Þess vegna var hann hughraustur og viljug-
ur. Hann þaut af stað, hvað sem honum var falið
að gera, var aldrei hnugginn eða þrár, svo að bæði
yfirmönnum hans, og einnig hásetunum á skipinu,
þótti brátt vænt um þenna hugprúða, fjörlega dreng.
Meðal hásetanna voru nokkrir hálígerðir æfin-
týramenn. Einn þeirra var Ameríkumaður, Bill að
nafni. Hann kunni frá mörgu að segja. Og sumar
sögurnar, sem hann sagði, voru ekki allar sem
trúlegastar. Árna þótti aldrei jafngaman og þegar
skipverjar söfnuðust saman á kvöldin og Bill tók
að segja sögur sínar.
Hann hafði farið víða, hafði verið í Kaliforníu
að grafa eftir gulli, flakkað víða um flatneskjur
Ameríku innan um rauðskinna og lent í margs-
konar æfintýrum. Hann hafði meira að segja kom-
izt norður undir heimskaut og veitt hvali og ísbirni.
Þegar Bill tók að kríta nokkuð liðugt, þótti félög-
um hans nóg um, og gripu þá stundum fram í.
Einu sinni sagði hann t. d. frá því, að hann
hefði í heila klukkustund setið á bakinu á stóreflis
hval, og öðru sinni hefði hann rétt að segja orðið
ísbirni að bráð. Sjálfur kvaðst hann hafa haldið,
að skotið hefði verið á isbjörninn og gengið því
óhræddur nær, en allt í einu hefði björninn risið