Æskan - 01.11.1933, Page 3

ÆS K AN

En þegar hún syngur:
»Ó, hve mig tekur sárt aö sjá
saklausu fuglana smáu
stolna burt hættunnar frelsi frá
og fluginu létta, sem bera má
langt út um heiðloftin háu.
Pið vesalings, vesalings fangar!
Eg veit hversu sárt ykkur latigar.
Hreyfið ei vængina, hímið þið,
hæðið þá ei með að flögra;
lokaða búrið ei gefur grið
og gæfi ftað smugu, þá tækju við
hindranir húsveggja fjögra.
Peim, sem fært er að fljúga
í fangelsi’ er dapuit að búa.
Hugum, sem aldrei flogið fá,
finnst það huggnun og gaman
að horfa frjálsborinn fuglinn á
fjötraðan, jarðbundinn, eins og þá
að líta hinn loftfleyga taman.
Pið vesalings, vesalings fangar,
eg veit hversu sárt ykkur langar«.
Þá minnist Marsa — sem nú er orðin gömul kona —
æfinlega litla lóuungans, og það gæti vel verið, að
þú finndir vætu á hrukkóttu kinninni, ef þú stryk-
ir vanga hennar. Hugrún.
ooooooooooooooooooooœoooooooooooooooooo
FJÓRIR KÓNGAR |
ÆFINTÝRI EFTIR CARL EWALD 7
FRÍÐA HALLGRÍMS ÞVDDI f
Svo var allt búið.
Allt gekk svo fljótt, að enginn gat áttað sig á,
hvenær það byrjaði og hvenær það endaði.
Fuglarnir flugu í burt, hópum saman. Starrinn,
þrösturinn og heiðlóan. Allir héldu suður um höf.
Allt kvað við af vængjatökum, dag og nótt.
Á hverjum morgni, áður en sólin kom upp, þaut
vindurinn gegnum skóginn og feykti burt síðustu
laufunum af trjánum.
Þau vildu ekki deyja. En það var engin miskunn.
Ef þau dóu ekki í dag, þá dóu þau áreiðanlega á
morgun.
Broddgölturinn lá lengst inni á milli tveggja
steina, og gat hvorki komizl fram eða aftur. Fugl-
arnir, sem eftir voru, björguðu sér eins og bezt
gekk. Froskarnir steyptu sér í tjörnina og grófu
sig niður í leðjuna og biðu þess, er verða vildi.
Bylgjurnar í vatninu rifu upp vatnaliljurnar og
hentu þeim burt, brutu sefið, svo að það barst
með straumnum.
Konungur haustsins leit nú yfir landið, til þess
að vita, hvort það væri nægileg auðn, til þess að
vetrarstormurinn gæti leikið sér óhindrað, og snjór-
inn gæti látið fara vel um sig.
Allt var svo autt og tómlegt, að sólin kom seinna
og seinna upp með hverjum deginum, af því að
henni fannst hún ekkert hafa að skína á.
»Nú kem eg«, æpti Norðri ofan úr fjöllunum.
»Stormum minum sleppi eg lausum, og skýin mín
eru að rifna af kulda og snjó.
»Eg verð einn dag enn þá«, sagði konungur
haustsins.
Svo gekk hann yfir engið, þar sem grasið var
orðið gult og öll blóm horfin nema lyngið, sem
aldrei er tilbúið að kveðja. Síðan gekk hann inn í
fölnaða skóginn, leit til broddgaltarins og brosti til
litlu músanna, sem báru hnetuskurnið út fyrir hús
sín, í hvert sinn sem þær höfðu haft hnetuveizlu.
Þar næst klappaði hann stóru beykistofnunum og
spurði, hvort þeir héldu nú, að þeir gætu þolað
alla stormana. Svo nam hann staðar við gömlu
eikina og horfði á umfeðminginn, sem klifraði upp
og breiddi út grænu blöðin, eins og enginn vetur
væri til. Meðan hann horfði á allt í kringum sig
með tárvotum, viðkvæmum augum, breiddi berg-
fléttan úr blöðunum. Allra efst sátu blómin og
vögguðu sér í golunni, gulgræn og óálitleg voru
þau, en blóm voru það, eigi siður en þau, sem
uxu í ríki sumarins.
»Nú get eg ekki hamið stormana mína lengur!«
öskraði Norðri.
Konungur haustsins drúpti höfði og hlustaði.
Hann heyrði storminn koma æðandi ofan úr fjöll-
unum. Eitt snjókorn féll á kápu hans, eitt til. ..
og enn þá eitt.
1 síðasta sinni setti hann hornið á munn sér og
blés lágt og viðkvæmt:
»Bergfléttan mín bleiku spor
blómum skreytir undur-fínum,
Haust og Sumar, Vetur og Vor
vefur hún í blöðum sínum«.
Svo hvarf hann út í storminn.
Vetur.
Hljótt um engi
lengi, lengi,
fjúka frosin tár.
Norðri konungur var uppi á fjöllum, en andlit
hans var hulið dimmum, þungum skýjum, sem lágu
í leyni og biðu eftir að losna við allan þann ófögn-
uð, sem i þeim bjó.
Við og við greiddust skýin sundur. En það var
aðeins eitt augnablik og þá skein á snæviþakta