Æskan - 01.11.1933, Síða 4

tindana í sólunni. Jafnvel þegar stormurinn æddi
yfir dalinn, sjórinn rauk og í trjánum brakaði,
jafnvel þá byrgðu skýin ásjónu Vetrar. Stundum
urðu þau að þoku, sem fyllti dalinn.
En það var ekki sama þokan og vorið sveipaði
um landið.
1 skjóli hennar spruttu engar fjólur, engin þrá
og ekkert líf. Hún var svo köld, að engan gat grun-
að, að sólin byggi á bak við hana.
Stundum rigndi stanzlaust, dag eftir dag. Storm-
urinn lamdi regninu í augun á hreininum og hér-
anum, svo að þeir urðu að fela sig, hvar sem þeir
fundu skjól. Litlu mýsnar gátu varla rekið nefið
út fyrir dyrnar, og fuglarnir sátu hryggir og illa
til reika á blaðlausum greinunum. En krákurnar
sátu eins og ekkert væri, á hæstu greinunum, og
sneru nefinu í vindinn, svo að hann gæti ekki
feykt til fjöðrum þeirra. — Stundum snjóaði líka.
En það var ekki reglulegur snjór, hann bráðnaði
um leið og hann féll til jarðar.
Á nóttunni ýlfraði vindurinn í klettaskorunum
og uglan í skógunum. — Skrælnuðu laufin hent-
ust til og frá, eins og vofur, og trjágreinarnar
sveifluðust hryggar aftur á bak og áfram.
En hvernig sem veðrið var, og hvort heldur var
dagur eða nótt, var alltaf jafn ömurlegt í dalnum,
og alltaf héngu skýin á fjallatoppunum.
Fölnuð stráin fuku hingað og þangað um engið,
vonlaus og örmagna.
En eina nóttina frysti. Vatnið á jörðinni varð að
þunnri skorpu. Hjörturinn sté niður úr henni, en hér-
inn hljóp yfir hana. Broddgölturinu skalf í svefninum.
Blóðbergsflétturnar visnuðu, og það kom ís á pollana.
Snemma næsta morgun féll þunn snjóbreiða yfir
dalinn. Sólin skein aftur, köld og fjarlæg, og skýin
hurfu. (Frarnh.)
OOO OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO OOO OOO OOO OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO O o o
Menn fundu Schikko langt inni í Afríku. Það
voru landkönnunarmenn, senFfundu hann. Hann
sat í sólskininu
í rjóðri einu hjá
þremur, litlum
svertingjabörnum.
Hann var að þvo
mislita klúta eða
tuskur, sem ein-
hver af leiðangurs-
mönnunum hafði
gefið börnunum.
f*etta hreinlæti
hans vakti strax
eftirtekt Mac Le-
ans, er var einn
af ferðamönnun-
um. Hann kall-
aði á nokkra
svertingja. Ogeinn
þeirra, sem var
afi litlu svertingja-barnanna, leiksystkina Schikkos,
sagði honum sögu litla apans. Hún var ekki löng,
en mjög raunaleg.
Schikko var aðeins fárra vikna gamall, þegar
nokkrir veiðimenn náðu í móður hans í gildru
sína. Hún ólmaðist og lét öllum illum látum, til
þess að reyna að slíta af sér fjötrana. En þeir
Schikko sat i sólskinitm
voru sterkir, og þegar veiðimennirnir fóru á brott,
var Schikko litli, sem sat í trjákrónu skammt frá,
orðinn móðurlaus.
En Schikko var kjarkmikill snáði. Hann fór
niður úr trénu, og skömmu seinna var hann kom-
inn að svertingjakofunum á sléttunni. Þar var það,
sem svertingjabörnin fundu hann, og svo vel féll
á með þeim og
honum, að Schik-
ko varð kyrr hjá
þeim.
Þessi raunasaga
hafði mikil áhrif
á Lean, og hann
ásetti sér að gera
eitthvað fyrir
Schikko. En ekki
hugsaði hann neilt
út í það, að nú
hafði Sehikko ber-
sýnilega gleymt
móðurmissinum
og var harðánægð-
ur með tilveruna
hjá 3 sueitingjabörnum. hjásvertingjabörn-
unum.
Schikko var í raun og veru ekki fríður sýnum.
Eyrun voru geysistór, og munnurinn var svo að
segja frá öðru eyra til hins. En augun voru góð-
leg. Að vísu var stundum í þeim glettnisglampi,
eins og eigandi þeirra væri að hugsa um að fram-
kvæma einhver strákapör. En hann var nú líka að
eins barn ennþá — og námfús var hann áreiðanlega.