Æskan - 01.11.1933, Side 6

86
ÆSKAN
| ÁRNI OG ERNA
(Framh.) £>v>,,sr*©Rvi'**»-(Z)
»Atlante« var gott sjóskip, og ferðin yfir Kyrra-
hafið gekk slysalaust. Engar alvarlegar tálmanir
urðu á leið þess. Stundum var lognið aðeins full-
mikið, og einstöku sinnum hreppti það mótvind.
Árni les bréf frá syslur sinni.
Þegar mikið var hægviðri, sat Árni stundum
tímunum saman á reiðastéttinni og horfði dreym-
andi út yfir haflötinn spegilsléttan. Þá hugsaði
hann heim, eða las yfir síðasta bréfið frá systur
sinni, í hundraðasta skipti.
Við eitt slíkt tækifæri kom fyrir atburður, er
gerði hann að sönnu eftirlætisgoði skipverja.
I marga daga hafði »Atlante« siglt fyrir hægum
byr og fylgt sömu stefnu og fallegt, franskt bark-
skip, er var nú nokkrar skipslengdir á undan. Þá
sá Árni lítinn, grannvaxinn léttadreng á franska
skipinu missa jafnvægið og falla yfir þilfarsbrúnina
og fyrir borð. Hafði hann verið að draga upp skjólu
með vatni. Áður en skipshöfnin á franska skipinu
fékk skotið út báti, hafði vesalings drengurinn bor-
izt svo langt í áttina til briggskipsins, að Árni gat
í mesta snatri fleygt til hans björgunarhring. En er
það dugði ekki, kastaði Árni sér fyrir borð og synti
rösklega til hans og lánaðist að ná taki á honum
og halda honuru uppi, þar til báturinn náði í þá.
Loks er að því kom, að þeir sáu til lands í
Norður-Ameríku, þá tók að hvessa og var brátt
kominn mikill stormur. Það hvein og brakaði í
reiðanum og hin sterku siglutré svignuðu líkt og
reyr fyrir vindi. Öldurnar risu og féllu, og skipið
hentist ýmist upp á fjallháa öldutindana, eða það
seig langt niður í öldudalina. Þá hugsaði Árni um
skipstrandið, er hann hafði lent í við Jótlandsströnd,
er hann var lítill drengur.
Skyldi hann nú samt sem áður eiga að lenda í
hinni votu gröf hafsins?
Og hann hugsaði um áslvini sína heima. 1 gegn-
um þyt stormsins og öskur brimsins þóttist hann
geta heyrt Ernu gráta og kveina.
En hann fékk ekki langan tíma til að sökkva
sér niður í þessar hugleiðingar. Hann varð að bjálpa
til að vinna, og það var líkast því, að erfiðleikarnir
og hættan yku honum þrótt og áræði.
»Atlante« hafði storminn af. Og eftir nokkra daga
náðu þeir landi og vörpuðu um síðir akkerum í
höfninni við San Francisco.
San Francisco var þá aðeins lítill bær, en sök-
um legu sinnar þá þegar orðinn töluverður hafnar-
og verzlunarbær, þar sem fánar ýmsra þjóðflokka
blöktu á stórum og smáum skipum. Þau lágu þar
til þess að taka farm sinn af suðrænum aldinum,
bómull, sykri, kryddjurtum og öðrum vörum, sem
framleiddar voru í landinu og fluttar þangað frá
ýmsum héröðum. Húsin í bænum voru flest úr
timbri, og voru lítil og lág.
Það var því fátt markvert að sjá í bænum. En
niður við höfnina var líf og fjör, hávaði og gaura-
gangur, og þar héldu sjómenn sig mest, er þeir
höfðu landgönguleyfi.
Bill segir sögur sínar.
Árna fannst þetta allt líkast draumi. Var hann í
raun og veru kominn alla leið til Ameríku, æfin-
týralandsins, þar sem hinn ókunni frændi hans átti
heima ? Frændinn, sem fyrir mörgum árum hafði
beðið árangurslaust eftir börnunum tveimur, er
hann ætlaði að taka að sér!