Æskan - 01.11.1933, Page 7
ÆSKAN
87
Árna fannst, að hann þyrfti helzt að reyna að
hafa upp á þessutn frænda sínum. En brátt skildi
hann, hve óframkvæmanlegt það var og hló að
heimsku sinni, að láta sér detta önnur eins vit-
leysa í hug eitt einasta augnablik. En í hvert skipti,
sem hann fékk landgönguleyfi, notaði hann sér
það, og hásetarnir tóku hann fúslega með sér, því
að hann var vanur að gæta sin sjálfur. Hann hugs-
aði mest um að skoða sig um, og þeir höfðu eng-
in óþægindi af honum.
1 fullar þrjár vikur lá skipið »Atlante« í San
Francisco og tók á móti sínum dýrmæta farmi.
Það voru aðallega viðartegundir frá Kaliforníu, er
ótti að flytja til hafnarbæjar eins ó Englandi, þar
sem danska útgerðarfélagið, er skipið átti, hafði
verzlunarviðskipti.
Að lokum var skipið aftur ferðbúið og átti að
sigla af stað næsta morgun. Síðasta daginn hafði
Árni fengið landgönguleyfi ásamt Bill og nokkrum
fleirum. Þeir voru vanir að hafa viðdvöl í litlu veit-
ingahúsi skammt frá höfninni. Fangað kom jatnan
fjöldi sjómanna. Þetta var ein af þessum illræmdu
holum; þangað safnaðist allskonar óþjóðalýður,
flakkarar og letingjar, gullgrafarar og svertingjar,
þeir sátu þar og svölluðu, spiluðu og drukku, langt
fram á nætur.
Árni hafði eins og venjulega farið út í bæinn að
skoða sig um. Hann fór meira að segja lengra
en hann var vanur, og það var orðið framorðið,
er hann kom aftur til veilingakrárinnar. Hann gekk
inn í drykkjustofuna. Loftið þar inni var þrungið af
tóbaksreyk.vinogmatarþefog yfirleitt þungt ogóhollt.
Árna þótli heldur óvistlegt þarna inni. Hann
langaði að komast út sem allra fyrst, en Bill sagði
honum, að þeir félagar væru ekki nærri þvi til-
búnir að fara út í skipið. Bill sat þarna innan um
slóran hóp sjómanna og gullnema, sagði sögur
sínar og virtist leika á als oddi.
t*að glamraði í glösunum og hlátrarnir og sköll-
in dundu. Árni litli kunni ekki vel við sig innan
um þessi drykkjulæti. Hann seftist út í horn, og
enda þótt Bill og félagar hans yrðu háværari og
háværari, gat hann brátt ekki haldið opnum aug-
unum lengur og steinsofnaði.
v Hávaðinn óx stöðugt. Glösin ultu og vínið flóði
um borð og bekki; stólum og borðum var velt um
koll, og allt endaði með áflogum og illdeilum, eins
og þessháttar samkomur eru vanar að gera.
Lögreglulið var þá ekkert til i San Francisco,
að minnsta kosti ekki með neinu föslu skipulagi.
Það var því oft og einatt erfitt að fá rósturnar
lægðar, og stundum lauk þeim með barsmíðum
og blóðsúthellingum.
Að þessu sinni heppnaðist veitingamanninum og
þjónum hans að koma verstu áflogaseggjunum út.
Þar héldu þeir ryskingunum áfram um stund. Bill
barðist við stóran og feitan gullnema og stóð á því
um hríð. En að lokum fóru þó hásetarnir af »At-
lante« út í bát sinn, og fullir og viti sínu fjær kom-
Drulcknir og vili sínu fjœr komu þeir út i skipið.
ust þeir út í skipið, og sofnuðu þar brátt í klef-
um sínum.
Næsta morgun, í dögun, lélti »Atlante« akkerum
og sigldi af stað fyrir fullum seglum. Það var liðið
langt fram á dag, er skipverjar söknuðu Árna.
»Hver þremillinn er orðinn af stráknum?« sagði
Bill við félaga sína.
Já, hvar var hann?
Hann hafði auðvitað orðið eftir af skipinu. Hann
hafði sofnað inni í veitingakránni um kvöldið og
enginn hafði munað eftir honum. Þeir höfðu öld-
ungis gleymt honum í öllum drykkjulátunum og
áflogunum, og nú var það orðið um seinan.
Mennirnir litu skelfdir hver á annan, og Bill var
orðinn náfölur.
Skipstjóri var æfareiður, er hann fékk að vita,
hvernig komið var. Hann úthúðaði hásetunum, er
höfðu komið dauðadrukknir um borð um nóttina
en skilið drenginn eftir. En hvað stoðaði það?
(Frarah).