Æskan - 01.12.1933, Blaðsíða 2

92
Æ S K A N
hér«, sagði hann. »En eg hefi samt ekkert við
þig að gera«.
Þegar Árni var orðinn einn inni i siofunni,
fleygði hann sér niður á stól, grúfði andlitið í
höndum sér og grét hástöfum.
»Ha 11 ó 1 Hvað gengur að þér, vinur?« spurði
þróttmikil, glaðleg iödd. Árni leit upp og sá þá
hávaxinn mann og þreklegan standa frammi fyrir
sér. Hann var klæddur einskonar veiðimanna-
búningi með breitt leðuibelti um sig miðjan, við
það hékk stór tygilknífur, og í hendinni hélt hann
á byssu. Hann var þykkleitur í andliti og sól-
Árni Icaslar sér fyrir borð, lil pess að bjarga drengnum.
brenndur, og augun voru fjörleg og góðleg. Hann
horfði á Árna með meðaumkun og eftirtekt, og
Árni fékk á augabragði traust á honum og trúði
honum fyrir vandræðum sínum.
»Vesalings barna, sagði ókunni maðurinn. »Mig
tekur sárt að heyra þetta, og hér er að minnsla
kosti ekki staður fyrir þig. Þar sem ekkert útlit
er fyrir, að þú komist áleiðis til Evrópu fvrst um
sinn, þá komdu með mér, eg á bóndabýli hér
nærlendis. Þar er ýmislegt, sem þú munt hafa
gaman af að sjá og heyra, og þú getur lika fengið
þar sitthvað að starfa, ef þú vilt«.
Árni þá þelta boð með þökkum, eins og gefur
að skilja, og að fáum klukkustundum liðnum
lögðu þeir af stað burt úr bænum.
Herra Brown hafði keypt hitt og annað i bæn-
um og hafði nóg á stóra, fallega klárinn sinn, en
samt gat Árni fengið sæti fyrir aftan hinn nýja
vin sinn.
Þeir riðu nú margar milur yflr slétlurnar, unz
þeir komu að þéttum, stórum skógi. 1 skógarjaðri
þessum hafði Brown byggt sér bæ, eins og nokkrir
fleiri landnemar. t*eir áttu hús sín í grennd við hann.
Bjálkahús það, er Brown hafði reist, var eins
og geta má nærri ekki neitt skrauthýsi, en það
var rúmgott og vel við haldið. Útihúsin, sem
nokkrar kýr, kindur og hestar voru i, litu einnig
mjög vel út, og allt á heimilinu bar vott um
þrifnað og reglusemi.
Brown hafði aðeins einn vinnumann. Með að-
sloð lians hafði hann komið öllu á laggirnar, og
var álitinn velmegandi maður og einhver liinn
ötulasti og stjórnsamasti bóndi í nýlendu þessari.
Árni fékk nú að reyna, hvernig það er að lifa
lifinu á þessum óþekktu slóðurn, er hann hafði
heyrt og lesið svo mikið um. Þrátt fyrir tilbreyt-
ingaleysið, liðu dagarnir fljótar en maður hefði
gelað búizt við. Bob, vinnumaður, sagði honum
frá, hvernig þeir hefðu unnið nótt og dag við að
ryðja skóginn, höggva og saga o. s. frv. Hann lýsli
því, er þeir hefðu átt í höggi við Indíána. »Þeir
eru ennþá verstu óvinir okkar nýlendumanna«,
sagði hann. »Við getum átt von á árásum þeirra
á hverri stundu. Þess vegna berum við alltaf
hlaðnar byssur, hvert sem við förum, því að rauð-
skinnar óttast mjög öll skotvopn«.
Æfi Árna þarna í afskekkta bjálkahúsinu var
vissulega svo ólík sjómannalífinu, sem hugsast
getur. Og á kvöldin, er hann hlýddi á frásögur
Bobs, eftir að hafa hjálpað honum við ýmiskonar
störf á daginn, þá fannst honum þetta vera allt
likast æfintýri, undarlegum draumi. En slundum
hvarflaði hugur hans heim, og þá varð honum
brátt þungt í skapi. Hvað myndu fósturforeldrar
hans og Erna segja, er hann kæmi ekki með
skipinu? Þau myndu sjálfsagt telja hann af, að
minnsta kosti verða mjög hrædd um hann. Og
ekki gat hann komið neinum skeytum til þeirra.
Þau gátu ekki fengið að vita, hve heitt og innilega
hann þráði að komast heim til þeirra aftur!
En svo herti hann upp hugann. Það dugði ekki
að missa kjarkinn. Hann mátti hvorki kveina né
kvarta, og það var sannarlega ekki rétt að sýna
þeim manni vanþakklæti, er hafði skotið yfir
hann skjólshúsi og reynzt honum svo vel í vand-
ræðum hans. Hann var lika hraustur og heil-
brigður, og Guð sleppti áreiðanlega ekki af hon-
um hendinni!
Brown hafði fgefið Árna byssu, en varaði hann
við um leið, að fara ekki of langt burtu einn sins
liðs, eða hætta sér langt inn í skóginn. Framh.