Æskan - 15.12.1933, Page 15
1933
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
5
En þó var nokkur öldugangur. Svo mikill, að þær
hlutu að ganga yfir hann öðru hvoru. Hann hafði lesið
um það í sögu, hvernig góðir sundmenn stungu sér
undir mestu öldurnar. Hann var í miklum vafa, hvað
hann ætti að gera. Honum sveið það sárt, að hann
skyldi hafa vanrækt það starf, sem faðir hans hafði
trúað honum til, að gæta fjárins. Honum fannst hann
ekki geta litið upp á nokkurn mann eftir þetta, ef hann
léti meiri hlutann af ánum farast, sem honum hafði-
verið trúað fyrir, án þess að reyna að bjarga þeim.
Væri ekki betra að drukkna, þá sæi fólk, að hann
honum. Nokkrum sinnum stakk hann sér undir stórar
öldur, sem urðu á leið hans og hélt niðri í sér andan-
um á meðan, Stundum flaug í huga hans, að hann
kæmi aldrei upp úr aftur. En alltaf varð þó það, og
hann sá, að honum miðaði furðu vel áfram. Enn fann
hann ekki til þreytu, og óðum styttist fram í skerið.
Nú fann hann botn undir fótum sér, og óð nú rösklega
það, sem eftir var leiðarinnar.
Þegar hann kom upp í skerið, kom hann auga á
Móru. Hún stóð þar sem skerið var hæst, og þegar
hún sá hann, teygði hún höfuðið í áttina til hans og
Móra vav góð í taumimi, lít úr hópnum.
hefði þó reynt að bjarga þeim. Og aumingja ærnar. Þarna
stóðu þær og biðu dauðans. Sjórinn mundi smáhækka í
kring um þær, og svo mundi ein og ein tínast af sker-
inu og farast í öldunum, og það á sjálfa jólanóitina,
þegar öllum skepnum átti að líða vel. Og þetta yrðu
þær að þola fyrir það, að hann hafði svikizt um að gera
skyldu sína. Nei. Það mátti ekki koma fyrir. Hann varð
að reyna að bjarga þeim, hvað sem það kostaði.
Hann fleygði af sér utanyfirtreyjunni, sem hann var
í, og ætlaði af fara að vaða fram í skerið. En þá flaug
honum eitt í hug. Gat ekki verið, að það væru þarna
hákarlar, sem mundu rífa hann í sig. Hann hafði lesið
um það oftar en einu sinni, hvernig hákarlar hefðu ráð-
izt á menn í sjónum og rifið þá í sig. Nei. það dygði
ekki að hugsa um það, Líklega væru engir hákarlar
svona nærri landi. Aldrei hafði hann heyrt föður sinn
* tala um það. Hann mátti til með að reyna að bjarga
ánum. Hann las faðirvorið sitt og nokkrar bænir, sem
hann kunni, og signdi sig svo, eins og hann var vanur,
áður en hann sofnaði á kvöldin.
Svo lagði hann af stað fram rifið. Sjórinn smádýpk-
aði, og þegar hann var kominn þriðjung leiðarinnar,
náði sjórinn honum upp undir hendur, og öldurnar skullu
stundum yfir höfuð hans. Svo lagðist hann til sunds.
Hann reyndi að varna því, að sjórinn færi í augun á
jarmaði, eins og hún væri að heilsa honum. Það glaðn-
aði yfir Hauki, þegar hann heyrði jarmið í Móru, og var
eins og þessi vinarheilsun, yki honum hugrekki og djörf-
ung. Sjórinn var alveg kominn upp að ánum, og sumar
þeirra, sem yztar voru, stóðu í sjónum upp undir kvið.
Björgunin hefði ekki mátt dragazt lengur. Haukur mjak-
aði sér í gegnum hópinn og greip í hornið á Móru.
Hann ætlaði að reyna að teyma hana á undan, og vita
hvort hinar ærnar eltu hana ekki og klukknahljóminn.
Móra var góð í tauminn, út úr hópnum, og var eins og
hún vissi, að nú ætti hún að fara á undan út í hætt-
una. Þegar hinar ærnar sáu Móru leggja af stað, sneru
þær sér allar við og komu á eftir henni. Haukur leiddi
Móru svo langt út í sjóinn, sem hægt var að vaða. Svo
sleppti hann henni og vék sér aðeins til hliðar, meðan
hinar ærnar fóru fram hjá, því að þær fylgdu Móru
fast eftir.
Haukur beið á meðan ærnar syntu yfir sundið til að
varna þeim, ef þær skyldu snúa við. En það varð ekki.
Þær héldu hópinn og virtist ganga sundið vel. Stund-
um sýndust þær allar fara í kaf og hverfa í öldugang-
inn, en alltaf komu þær aftur í ljós, og alltaf var Móra
á undan. Klukkuhljómurinn ómaði frá hornum Móru
eins og leiðarvísir til ánna að fara eftir.
Þegar Haukur sá, að Móra var komin upp á sull-