Æskan - 15.12.1933, Side 16

é
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1933
garðinn í fjörunni, lagðist hann til sunds. Honum veitt-
ist sundið léttara til lands en fram í skerið, en nú var
hann samt farinn að finna til þreytu. Þreytudofi Ieið um
hendur hans og fætur, og honum fór að verða erfitt að
halda réttum sundtökum. Loksins fann hann botn undir
fótum, og óð nú það, sem eftir var upp í fjörnna. Þegar
hann kom að sullgarðinum, stóðu þar 4 ærnar, höfðu
ekki haft þrek til þess að hafa sig upp á hann. Hinar
voru farnar að renna upp sneiðinginn heim á leið.
Haukur hjálpaði ánum upp yfir garðinn, og svo staul-
aðust þær á eftir hinum, upp sneiðinginn, og Haukur
á eftir.
Nú fyrst fann hann til kulda fyrir alvöru. Hann fór
að skjálfa. Hann reyndi að berja sér til hita, en hand-
leggirnir voru dofnir af þreytu og kulda, og honum
gekk illa að hreyfa þá. Renningurinn settist í blaut
fötin og gerði honum stirt um göngu. Hann reyndi að
hotta á féð, til að flýta ferðinni, en ærnar voru bág-
rækar. Snjórinn hnoðaðist í lagðinn, og klakabrynja
lagðist yfir ullina. Hauki fannst leiðin heim að ærhúsinu
aldrei ætla að taka enda, og hann efaðist um, að sér
tækist að komast heim með féð. Hann reyndi að hleypa
hörku í sig og dug, og það.tókst.
Loksins náði hann ærhúsinu og hleypti ánum inn.
Svo settist hann á garðahöfuðið og ætlaði að láta mestu
þreytuna Iíða úr sér, áður en hann legði af stað heim
til bæjarins. En þreytan vildi ekki hverfa, og skjálftinn
óx. Haukur fann, að þetta dugði ekki. Hann varð að
komast heim og úr bleytunni og drekka einhvern heitan
drykk, svo að hann hefði hrollinn úr sér.
Svo gekk hann heim, hægum og reikulum skrefum.
Þegar hann kom inn í baðstofuna, leit móðir hans
undrandi til hans, þegar hún sá, hvað hann var blautur
og snjóugur, og spurði, hvernig á þessu stæði.
Hann sagði henni það í fáum orðum.
»Guð hjálpi þér, drengur minn, að þú skyldir leggja
út í aðra eins vitleysu. En blessaður flýttu þér nú úr
fötunum, og eg skal hjálpa þér til þess, Svo skal eg
sækja handa þér brennheitt kaffi, sem eg hef á könn-
unni og ætlaði föður þínum, þegar hann kæmi þreyttur
heim úr ferðalaginu*.
Þórgerður var handfljót að klæða Hauk úr fötunum
og lét hann hátta niður í rúm þeirra hjónanna og
breiddi yfir hann sæng og ábreiðu. Síðan gekk hún
fram og kom að vörmu spori aftur með brennheitt kaffi
og lummur.
Þegar Haukur var búinn að drekka, bældi hann sig
niður í rúmið og lá kyrr nokkra stund. Skjálftinn
minnkaði fljótt, og þægilegan hitaseiðing Iagði um
líkamann.
Þegar hann var búinn að hvíla sig nokkra stund.
fannst honum hann vera orðinn hér um bil jafngóður.
Að eins hálfdofinn í útlimum. Hann settist því upp og
ætlaði að fara að klæða sig. En þá kom Arnkell faðir
hans inn.
Þegar Arnkell var búinn að heilsa börnunum, settist
hann á rúmið hjá Hauki og fór að spyrja hann nánar
efíir svaðilförinni, því að Þórgerður hafði sagt honum
frammi, það sem hún vissi um það efni.
Þegar Haukur hafði sagt föður sínum söguna, sagði
Arnkell brosandi:
' »]æja, Haukur minn. Eg þakka þér nú kærlega fyrir
ærbjörgunina, en hálfgerður gapaskapur var það nú
samt af þér að leggja út í skerið, og ekki hefðu allir
drengir gert það á þínum aldri, og mikið lán var það,
að það heppnaðist svona vel. Nú skaltu liggja kyrr og
hvíla þig. Eg skal Ijúka við úti-verkin. En fyrst ætla
eg að sækja bókaböggul, sem eg kom með frá sund-
kennaranum til þín«.
Það hýrnaði yfir Hauki, þegar hann heyrði þessi tíð-
indi. Það, að fá nýjar bækur að lesa um jólin, voru
meiri gleðitíðindi en hann átti von á, og svo þakkirnar
sem hann fékk hjá föður sínum fyrir ærbjörgunina.
Skömmu seinna kom Arnkell inn aftur og rétti Hauki
bókaböggul og um Ieið ný spil, sem hann hafði keypt
handa honum í ferðinni.
Haukur þakkaði honum fyrir spilin og leysti svo utan
af bókunum. Efst var bók í gylltu bandi »Iþróttir forn-
rnanna*. Og á fremsta blaðinu stóð skrifað: »TiI Hauks
Arnkellssonar, til minningar um sundnámið s. 1. vor, frá
kennara hans«.
Andlitið á Hauki ljómaði af fögnuði, þegar hann las
þetta. Þessa bók hafði hann lengi langað til að eign-
azt. Hitt voru sögu og fræðibækur, sem kennarinn lán-
aði honum til lestrar.
Það var komið fram á kvöld. Litla baðstofan í Skerja-
vogi var öll uppljómuð af kertaljósum, og gleðisvipur
var á hverju andliti. Arnkell hafði fengið nokkra vöru-
úttekt, og svo hafði prestskonan í kaupstaðnum sent
Þórgerði stóra sendingu af ýmsu til jólanna, kertum,
laufabrauði og margskonar kaffibrauði. Svo að slíkt hafði
aldrei sézt á borðum í Skerjavogi fyrr.