Æskan - 15.12.1933, Qupperneq 17

1933
3ÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
7
í NAZARET
Eftir Selmu Lagerlöf
Richard Beck, prófessor,
snéri á íslenzku
Einu sinni á þeim dögum, þegar ]esús var að eins
fimm ára gamall, sat hann á tröppunum úti fyrir vinnu-
stofu föður síns í Nazaret, og var að móta fugla úr
mjúkum leirkekki, sem leirkerasmiðurinn handan við
strætið hafði gefið honum. Aldrei hafði ]esús verið sælli
en nú. Öll börnin í nágrenninu höfðu sem sé sagt hon-
um, að leirkerasmiðurinn væri maður ógreiðvikinn, sem
hvorki léti hrærast af blíðubrosum né hunangssætum
orðum, og Jesús hafði aldrei dirfzt að biðja hann neins.
En hvað skeður — honum var ekki fyllilega ljóst, með
hvaða hætti þetta hafði orðið. Hann hafði bara staðið
á dyratröppunum heima hjá sér og horft löngunarfullum
augum á nágranna sinn, þar sem hann vann að leirkera-
smíðinni, og þá hafði hinn siðarnefndi komið út úr búð
sinni og gefið honum svo stóran leirköggul, að nægt
hefði í heilt vínker.
A tröppunni fyrir framan næsta hús sat ]údas, rauð-
hærður og ófrýnn, blár og blóðugur í andliti, í gauð-
rifnum fötum, eftir áflogin við götustrákana, sem hann
átti stöðugt í erjum við. Þessa stundina hélt hann kyrru
fyrir, aldrei þessu vant, og var að móta leirköggul á sama
hátt og ]esús. En leirmolans þess hafði ]údas ekki aflað
sér sjálfur; hann þorði varla að láta leirkerasmiðinn sjá
sig, því að hinn síðarnefndi ásakaði hann um að fleygja
steinum að leirvarningi hans, og myndi hafa rekið ]údas
brott með barsmíð; en það var ]esús, sem miðlað hafði
]údasi af leirforða sínum.
]afnskjótt og þeir drengirnir höfðu lokið við fuglana,
röðuðu þeir þeim í hring fyrir framan sig. Þeir voru
að ásýndum eins og leirfuglar eru vanir að vera; í fóta
stað höfðu þeir gildan, sívalan klepp; stélin voru stutt;
hálslausir voru þeir og mótaði varla fyrir vængjunum.
Engu að síður kom undir eins í ljós mikill munur á
verki þeirra smásveinanna. Fuglar ]údasar voru svo
klunnalegir, að þeir ultu alltaf um koll, og hann gat
ekki gert þá fíngerða og fallega í vaxtarlagi, hvernig
sem hann beitti litlu, hörðu fingrunum. Stundum stalst
hann til að horfa á ]esúm, til þess að sjá, hvernig hann
færi að því, að gera fuglana sína eins jafna og slétta
og eikarblöðin í skógunum á Taborfjalli.
Með hverjum fuglinum, sem hann lauk við, varð ]esús
æ sælli. Honum fannst þeir hver öðrum fegurri, og hann
virti þá fyrir sér með hrifning og ástúðleik. Þeir áttu
að verða leikbræður hans, litlu systkinin hans, áttu að
sofa í rúmi hans, vera hjá honum og syngja honum
söngva sína, þegar móðir hans færi frá honum. Aldrei
hafði honum fundizt hann vera jafn ríkur, aldrei framar
skyldi hann finna til þess, að hann væri einmana og
yfirgefinn.
Vatnsberinn hávaxni fór fram hjá, hokinn í herðum
undan þungum belg sínum; og á hælum honum kom
matjurtasalinn, sem sat vaggandi á baki asna síns með
stóru, tómu tágakörfurnar á hvora hlið. Vatnsberinn lagði
höndina á Ijóshærðan koll ]esú, og spurði hann um
fuglana hans; og ]esús sagði honum, að þeir ættu nöfn
og gætu sungið. Ennfremur, að allir litlu fuglarnir hans
væru til hans komnir frá fjarlægum Iöndum og fræddu
hann um hluti, sem leyndir væru öðrum en honum og
þeim. Og ]esús talaði þannig, að bæði vatnsberinn og
matjurtasalinn gleymdu um langa hrið önnum sinum við
að hlusta á hann.
En þegar þeir voru á förum, benti ]esús á ]údas og
mælti: »Sko, en hvað ]údas býr til fallega fugla!<
Þá stöðvaði matjurtasalinn góðlátlega asna sinn og
spurði ]údas, hvort fuglarnir hans ættu líka heiti og gætu
sungið. En ]údas hafði enga hugmynd um slíka hluti.
Hann þagði þrjózkulega og leit ekki upp frá iðju sinni;
en matjurtasalinn sparkaði gremjulega í einn af fuglum
hans og hélt leiðar sinnar.
Þannig leið að kveldi, og sól var komin svo lágt á
loft, að geislar hennar smugu gegnum lága borgarhliðið,
sem stóð við enda götunnar, skreytt rómverskum erni.