Æskan - 15.12.1933, Qupperneq 18

8
3ÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1$33
Nú um dagssetursskeiðið var sólskinið rósrautt; og eins
og það hefði verið blóði blandað, varpaði það lit sínum
á allt, sem á leið þess varð, þar sem það seiílaði niður
þrönga götuna. Það málaði krukku leirkerasmiðsins jafnt
sem viðarborðið, er brakaði undir sög trésmiðsins, og
blæjuna hvífu, sem huldi andlit Maríu.
En langfegurst glitraði sólskinið í litlu vatnspollunum,
sem safnast höfðu milli stóru, hrufóttu hellanna, sem
lagðar voru á strætið. Og allt í einu stakk Jesús hend-
inni niður í þann pollinn, sem var næstur honum. Hon-
um hafði hugkvæmzt, að mála gráu fuglana sína með
leiffrandi sólskininu, sem varpað hafði svo fögrum bjarma
á vatnið, á veggi húsanna, á allt umhverfis hann.
Og Jesúm heppnaðist, að ausa upp sólskininu eins og
lit úr málarakrús, og þegar hann dreyfði því yfir litlu
leirfuglana, færðist það eigi úr stað, en huldi þá frá
hvirfli til ilja með demantskærum ljóma.
Júdas. sem öðru hverju var litið til ]esú, til þess að
sjá, hvort hinn síðarnefndi byggi til fleiri og fegri fugla
en hann, rak upp fagnaðaróp, þegar hann sá, hvernig
]esús málaði leirfuglana sína með sólskininu, sem hann
jós upp úr’ vatnspollunum á strætinu. Og ]údas dýfði
einnig hendinni niður í vatnið og reyndi til að festa
hendur á sólskininu.
En honum tókst ekki að festa hendur á því; það
rann úr greipum hans, og hversu hratt sem hann hreyfði
hendurnar til að grípa það, smaug það burt, og hann
náði ekki í agnarögn af lit á vesalings fuglana sína.
»Bíddu, ]údas!« mælti ]esús. »Eg skal koma og mála
fuglana þína«.
»Nei«, sagði ]údas, »þú færð ekki að snerta þá; þeir
eru nógu góðir eins og þeir eru«.
Hann reis á fætur, hnyklaði brýrnar og beit á jaxl-
ann. Og hann steig breiðum fætinum á fuglana og breytti
þeim einum eftir annan í lítinn, flatan leirkökk.
Þegar hann var búinn að eyðileggja alla sína fugla,
gekk hann til ]esú, sem sat og klappaði leirfuglum sín-
um, er leiftruðu eins og gimsteinar. ]údas virti þá þög-
ull fyrir sér, en svo lyfti hann fætinum og steig á einn
þeirra.
Þegar Júdas dró að sér fótinn og sá, að litli fuglirin
var orðinn að gráum leir, létti honum svo í skapi, að
hann fór að skellihlæja, og hann Iyfti fætinum til að
merja annan fuglanna.
»Júdas«, hrópaði Jesús, »hvað ertu að gera? Veizfu
ekki, að þeir eru lifandi og geta sungið?*
En Júdas skellihló og tróð enn einn fuglanna undir
fótum.
Jesús litaðist um eftir hjálp. Júdas var mikill vexti,
og Jesús var ekki nógu sterkur til þess að halda hon-
um í skefjum. Honum varð litið til móður sinnar. Hún
var ekki langt í burtu, en þó myndi Júdas verða búinn
að eyðileggja alla fuglana áður en hún kæmi á veftvang.
ÍOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO'
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
SÓLSTOÐUR
Eftir RICHARD BECK
Velkomin sól! Þú vefur hlýjum faðmi
hvert veðurbarið strá, hvert tré í skóg;
þín blíða ásýnd hrekur hríð í felur,
en hrynja bylgjufjöll á trylldum sjó.
Velkomin sól! Þú græðir gömlu sárin
og gróður nýr í sporum þínum rís.
Með geisla-penna’ á klakans kinn þú letrar:
An kærleiks — þjóð er sálar-dauði vís.
Joooooooooooooooooooooooooooooooooc
OO OO OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO • O oo
Tárin komu fram í augu ]esú. Júdas var búinn að troða
undir fótum fjóra af fuglum hans; hann átti eina þrjá
eftir.
Honum gramdisí að sjá fuglana sína standa eins og
steina, verða fótum troðna, án þess að gefa nokkurn
gaum að hættunni. Jesús klappaði saman höndunum til
að vekja þá af dvala og hrópaði til þeirra: »Fljúgið þið,
fljúgið þið!«
Þá fóru fuglarnir þrír að bæra litlu vængina; með
hikandi vængjataki tókst þeim að flögra upp á þak-
skeggið, þangað sem þeir voru öruggir.
En þegar Júdas sá, að fuglarnir tóku til vængjanna
og flugu að boði Jesú, fór hann að gráta. Hann reif
hár sitt, eins og hann hafði séð gamla menn gera af
hræðslu og sorg, og hann fleygði sér að fótum Jesú.
Og Júdas lá og velti sér í duftinu frammi fyrir Jesú,
eins og rakki, kyssti fætur hans, og bað hann að troða
sig undir fótum.
Því Júdas elskaði Jesúm og dáði hann og tilbað hann
— — en hataði hann jafnframt.
En María, sem stöðugt hafði horft á leik drengjanna,
reis nú á fætur, tók Júdas í fang sér og klappaði honum.
»Vesalings barn!« mælti hún við hann. »Þú skilur
ekki, að þú hefir reynt að gera það, sem engin lifandi
vera fær áorkað. Færstu aldrei framar slíkt í fang, viljir
þú ekki verða ógæfusamastur allra mannanna barna.
Hvernig má ætla, að færi fyrir þeim af oss, sem legði
út í, að etja kappi við þann, sem imálar með sólskini
og blæs lífsanda í dauðann leirinn?*
00 O O OOOOOOOOOOOOOOOOOOOO; 000000000000000000000000 oo o p