Æskan - 15.12.1933, Side 19

1933
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
®<2>®®®®®®®®<2>®®®®ffi®®®®$®®®®®®®i
GLEÐILEG JÓL
Jólasaga eftir Kristian Björnstad
Margrét Jónsdóttir þýddi
Sveinn sat frammi í eldhúsi og sötraði í sig brenn-
heitt kaffið og át góða heimabakaða brauðið með. Þetta
var snemma morguns, klukkan var tæplega sex, svo að
það voru aðeins stjörnurnar,
sem báru ofurlitla birtu í vetr-
armyrkrinu úti fyrir.
»Ef það hefði nú aðeins ver-
ið hjarn«, hugsaði Sveinn með
sér. En það hafði verið lítið
um hreinviðri og frost, það
sem af var vetrinum.
Sveinn hellti aftur í bollann
sinn — það mátti búast við, að
komið yrði langt fram á dag,
þegar hann fengi nokkuð að
eta eða drekka. Það var fullur
fjögra tíma gangur yfir. fjallið,
til þorpsins. Og þangað varð
Sveinn að komast í dag, hvað
sem tautaði.
Svo var mál með vexti, að
Bentsen, kaupma<)urinn í þorp-
inu, hafði auglýst eftir dreng
til þess að vinna við verzlun
sína. Hann átti að vera sendi
sveinn, hjálpa til í vöruskemm-
unni, og gera yfirleitt, hvað
sem á þyrfti að halda.
Sveinn hafði varla getað
hugsað um annað en þessa
auglýsingu, eftir að hann sá hana í blaðinu í gærkvöldi.
Sá væri nú heppinn, sem næði í þessa stöðu!
Það var ekki svo að skilja, honum leið hér prýðilega.
Hann hafði sannarlega verið óvenjulega lánsamur að
komast á þetta heimili, þegar hann missti bæði föður
og móður, fyrir fjórum árum síðan.
Húsbændurnir — og reyndar allir á heimilinu, höfðu
verið honum framúrskarandi góðir.
En það var samt svo leitt að hugsa til þess, að nú
höfðu þau í rauninni ekkert við hann að gera lengur.
Hann var nú orðinn fullorðinn maður, hafði verið fermd-
ur, þá um haustið.
Og nú langaði hann til að geta séð fyrir sér sjálfur
og brotið sér braut í heiminum. »Hjálpaðu þér sjálfur,
þá hjálpar Guð þér«, hafði pabbi hans sagt, oft og ein-
att. Hann mundi það svo vel. — Hann mundi vel eftir
Sveinn átti í sáru stríði við sjálfan sig.
pabba og mömmu. Þau höfðu bæði verið svo ósköp
góð og dugleg.
Þetta allt hafði hann verið að hugsa um síðastliðna
nótt. Hér á heimilinu voru þrír synir, svo að það vant-
aði ekki vinnukraftinn. Nei, það var vissulega kominn
tími til þess, að hann reyndi eitthvað fyrir sér.
Og hjónin höfðu bæði verið samdóma honum, þegar
hann nefndi þetta í gærkvöldi.
>Þú veizt það, Sveinn, að við vísum þér ekki burt
frá okkur, og^okkur langar ekki til þess, að þú farir.
En það er satt, sem þú segir,
að bezt er að læra að bjarga
sér sjálfur og standa á eigin
fótum, það stælir vöðvana og
styrkir hugann. Svo að — ef
þú getur fengið þessa atvinnu,
þá þykir okkur vænt um það.
Og hér áttu alltaf heimili, eftir
sem áður«.
Þetta hafði húsmóðirin sagt,
og um leið hafði hún strokið
ljósa hárlubbann hans — alveg
eins og mamma var vön að
gera.
En nú var víst kominn tími
til að halda af stað.
Hann heyrði fjósakonuna fara
út í fjósið. Þá var klukkan á
mínútunni sex. Hún var stund-
vís, hún Óla fjósakona.
Sveinn tók malpokann á bak
sér og gekk fram göngin. Þar
mætti hann húsbóndanum.
»Nú, já, já. Ertu svona
snemma á ferli, Sveinn? Gangi
þér nú vel«, bætti hann við,
og svo var eins og hann væri
að hugsa sig um ofurlitla stund. »Þú veizt, að þér
er velkomið að vera hérna, — það er ekki það« —
sagði hann loksins.
»]á, þakka þér fyrir, en mig langar svo að
reyna*. —
»Það er rétt, drengur minn, mér þykir vænt um, að
þú ert þannig gerður*.
Það var ekki farið að birta, þegar Sveinn fór fram-
hjá mjólkurbúinu. En þá vissi hann, að vegurinn til
þorpsins var um það bil hálfnaður. Fyrir utan mjólkur-
búið var fullt af fólki, bændur eða sendimenn þeirra,
sem komnir voru með mjólkina sína, og hann heyrði
bæði skrafað og hlegið.
En Sveinn hafði ekki tíma til að standa þarna og
glápa. Hann varð að halda áfram. Þá heyrði hann allt