Æskan - 15.12.1933, Blaðsíða 20

10
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAK
1933
í einu nokkur orð, er komu honum til að hrökkva við,
og blóðið þaut fram í kinnar hans.
»]á, Árni minn. Eg vildi, að hamingjan gæfi, að þú
fengir atvinnu hjá Bentsen. Það væri það eina, sem gæti
bjargað okkur frá því að fara á sveitina*. —
Meira heyrði Sveinn ekki. En hann vissi vel, hver
þetta var. Það var hún Elín í Koti. Hún hafði orðið
ekkja fyrir nokkrum árum og átti fjögur börn.
Árni var elztur. Og nú var hann Iíka að reyna að
fá stöðuna hjá Bentsen.
Sveinn hélt áfram. Hann gekk dálítið hraðar en áður.
Hann átti enn eft-
ir tveggja tíma
gang, svo að hon-
um veitti ekki af
að halda áfram!
En það var
eins og einhver
rödd í brjósti
hans hvíslaði að
honum, að hann
skyldi snúa við.
Hvað var að
tarna ? Átti hann
ekki réttmætt er-
indi? Og hafði
ekki húsbónd-
inn sjálfur árn-
að honum allra
heilla ?
»Það er nú
sama«, hvíslaði
röddin. »Þú ættir
samt að snúa við«
En Sveinn herti
sig sem mest hann mátti, svo að hann kófsvitnaði,
þrátt fyrir vetrarkuldann.
Bentsen kaupmaður lyfti gleraugunum upp á enni,
eins og hann var vanur að gera, þegar hann þurfti að
hugsa sig vandlega um.
»]á«, sagði hann hægt og hugsandi. »Eg held, að
það verði bezt, að þú fáir stöðuna hjá mér. Þú ert ein-
stæðingur í heiminum — og mér er sagt, að þú sért
duglegur drengur. Árni er það nú reyndar líka, en eg
þarf ekki nema á einum dreng að halda, og það verður
þá þú. Ertu ekki glaður yfir því?«
»]ú — jú. Eg hefi varla getað um annað hugsað,
síðan eg las auglýsinguna í blaðinu*.
Bentsen hló. »Mér datt það nú í hug. ]æja! Þú kem-
ur þá annan janúar*.
Sveinn var kominn út á götu aftur. Hann hafði fengið
ósk sína uppfyllta. Hann gat farið heim til húsbænda
sinna og sagt: »Það var eg, sem hafði heppnina með
mér«. Og þau mundu áreiðanlega verða glöð fyrir
hans hönd.
En sjálfur var hann undarlega lítið glaður, og samt
hafði honum gengið allt að óskum.
Hann hafði séð framan í Árna frá Koti. Árni
hafði ekki farið að gráta, hann hafði alls ekki
kvartað, en föla andlitið hans var svo óumræðilega
þunglyndislegt. Og nú varð hann að fara heim til
mömmu sinnar og segja: »Eg fékk ekki vinnuna,
mamma mín. Eg var ekki svo heppinn*.
»Þetta væri það
eina, sem gæti
bjargað okkur frá
því að fara á
sveitina*, hafði
móðir Árna sagt.
Sveinn stóð
kyrr, þar til hann
fann, að hann
sveið í fæturna
af kulda. Hann
varð að stappa
þeim niður, til
þess að fá í þá
hita.
En hann sjálf-
ur! Var hann svo
sem í nokkrum
vandræðum, þó
að hann léti Árna
eftir þessa vinnu?
Ætti hann ekki
að fara aftur til
kaupmannsins?
Sveinn átti í sáru stríði við sjálfan sig.
En hálfri klukkustund síðar, stóð hann aftur inni í
skrifstofu kaupmannsins.
Ðentsen leit upp alveg hissa.
»Heyrið þér — heyrið þér, Bentsen. Viljið þér ekki
taka Árna í staðinn fyrir mig? Það mundi geta bjargað
þeim frá því að fara á sveitina, sagði mamma hans«.
Nú hafði hann þá stunið því upp.
Bentsen ýtti gleraugunum upp á enni.
»Nú — en þarft þú ekki sjálfur að fá þessa atvinnu?«
spurði hann hægt og hugsandi?
»Ekki beinlínis. Eg get fengið að vera kyrr hjá hjón-
unum í Dal — en þau hafa ekki mikið við mig að
gera, þau hafa nógan vinnukraft — og þess vegna* —
Bentsen horfði framan í Svein með rannsakandi augna-
ráði. Hann sá, að andlit drengsins bar vottum festu og vilja.
Hann sat dálitla stund þegjandi, síðan ræskti hann
sig og mælti: