Æskan - 15.12.1933, Blaðsíða 21

1933
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
11
»Jú, drengur minn, eg skal taka Árna í staðinn fyrir
þig — fyrst þú vilt það endilega*.
Hann var svo skrítinn í málrómnum, hann Bentsen,
svo undarlega blíðlegur.
Sveinn rétti fram höndina.
»Þökk fyrir«, sagði hann, svo hneigði hann sig og fór.
En Bentsen, þessi iðjusami kari, sat lengi og hugs-
aði um það, sem fyrir hafði komið.
>Eg skal ekki gleyma þessum dreng, eða missa sjón-
ar á honum«, sagði hann við sjálfan sig, er hann byrj-
aði loks að skrifa í stóru bækurnar sínar.
Það var aftur komið myrkur, þegar Sveinn kom inn
í eldhúsið í Dal.
>Þú ert heldur en ekki glaðlegur, Sveinn minn, þú
hefir víst fengið stöðuna*, sagði húsfreyja. Hún stóð
við eldavélina og var rjóð og heit, því að hún var að
baka til jólanna.
»Bæði já og nei«, svaraði Sveinn. Eg fékk hana, En
svo var það annar drengur, sem þurfti fremur að fá
hana«.
Húsbóndinn kom nú inn, og svo sagði Sveinn þeim
upp alla söguna. Og á eftir kallaði húsbóndinn Svein
inn til sín og sagði:
>Þú hefir glatt mig meira með þessu, en þó að þú
hefðir tekið stöðuna. Þér mun áreiðanlega farnast vel«.'
Sveinn var svo innilega glaður. Hann þakkaði guði
áður en hann fór að sofa fyrir það, að Árni hafði
fengið stöðuna og gat nú unnið fyrir systkinum sínum
og hjálpað mömmu sinni.
Það er komið Þorláksmessukvöld. Strax um morgun-
inn hafði dálítið byrjað að snjóa, og nú undir kvöldið
er snjódrífan orðin svo þétt, að Sveinn sér varla faðms-
breidd frá sér, þar sem hann stendur á hlaðinu og
horfir á snjótittlingana, sem koma í stórhópum og setj-
ast á hlöðumæninn.
Þá kemur húsfreyja út með stóra körfu á handleggnum.
>Þú skreppur með þetta til hennar Elínar í Koti,
Sveinn«, segir hún«.
Sveinn skilur. Það er víst jólamatur.
Sveinn ber að dyrum í Koti. Elín kemur sjálf til dyra.
»Eg átti að fá þér þetta frá henni húsmóður minni
— og svo óska eg þér gleðilegra jóla«.
Það er eins og Elín gleymi alveg körfunni með öllu
góðgætinu. Hún grípur báðar hendur Sveins.
»Það er þér að þakka, næst guði, að við getum
haldið hátíðleg jól«, segir hún.
Árni kemur líka og tekur í hönd hans. Hann er hálf-
feiminn.
»Þakka þér fyrir, Sveinn*.
Sveinn er á heimleið. Það hafði stytt upp og var
farið að birta í lofti. Ein stór stjarna gægðist fram.

JÓLAKVOLD
Bjart er nú um þig, barnið mitt,
blítt logar kertið við rúmið þitt —
og mamma segir þér sögur
um meistarann bezta, sem alheimi ann,
sem elskarhvett lífsfræ, jafnt skepnu og mann,
jafnt börnin sem blómstráin fögur.
í aumingjans hreysi og auðmannsins rann'
andar hin blessaða minning um hann
bróðurhug, birtu og gleði.
Friður og lífsöldur líða nú frá
lækninum mesta, er heimurinn sá,
að sárþjáða sjúklingsins beði.
Og fanginn, sem kúrir í klefa í nótt,
— þótt kvíðinn sé napur, þá er honum rótt
og ylur um anda hans leikur.
Hann skynjar að veröldin á þó einn,
sem elskar jafnt fallinn ogþann, sem er hreinn,
hinn þróttmikla og þann, sem er veikur.
Allt hatur, sem átti í huga oss völd,
hjaðnar í duftið og gleymist í kvöld,
það bráðnar sem ísmoli í eldi.
Mannanna reikul, en Ijóssækin lund
lýtur, á vetrarins dýrustu stund,
kærleika-konungsins veldi.
María
®-v*'v®-v*,--t-®-v*-‘t-®©-v>-v-®©-v*-v-©v>--t-©v>-'t.
OO OO QOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO O O 00
Sveinn fór að hugsa um Betlehemsstjörnuna, sem
staðnæmdist yfir fjárhúskofanum, þar sem Jesúbarnið
fæddist, hina fyrstu jólanótt. Barnið, sem kom í heim-
inn með hinn mikla fagnaðarboðskap. Þess vegna voru
allir svo glaðir um jólin. Og það var áð líkindum af
því, að Sveinn hafði reynt að feta í fótspor hans, að
hann var svo hjartanlega glaður.
Allt í kring um sig í loftinu heyrði hann hljóma:
»Gleðileg jól! Gleðileg jól!«
ooOOOo