Æskan - 15.12.1933, Page 22

12
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1933
gOOOoor,°0°ao0oS<ío°oo0oooo^o00oo°0í.oOC>o2°oooo0oooo^o000000°oooooOoooooooOOooo«ooOO=‘>ooooOOooooooOot>ooo„0oOOOC
O U°0 _ °00 nO°° «0°° °Ort «0°° °00. r>0°° °°0« °«>0 °«>0 noO° Q
o
o
o
oo o
o o o
o o o
o oo
yooo°SoO»ooto0cOO°°»“"»«0»“«o«»*0«<>'«»°00°°»»""í •••• ooooo°°00°ó»ooo0ooooo°°0oooo»°°0»»ooo°°0o!
DRENGURINN OG TROLLKERLINGIN
ÆFINTÝRI EFTIR LOUIS MOE
O £o
O o o
o o o
OO o
Langt í burtu á fjalli einu, þar sem skógurinn var
þéttastur, bjó tröllkarl einn með tröllkerlingu sinni. —
Þegar tröllkarlinn hafði etið morgunverð sinn, sendi
hann kerlingu sína út í skóg, til þess að gæta bjarn-
dýrahjarðarinnar. Á kvöldin mjólkaði kerlingin birnurnar,
strokkaði rjómann og bjó til osta. Það var einnig hlut-
verk kerlu, að klippa bjarndýrin. Síðan spann hún bæði
veft og þráð úr hárinu og óf voðir í fatnað handa þeim.
Hún saumaði fötin sjálf, og þau voru svo sterk, að þau
entust hálfa tröllsæfina.
Nú bar svo við, dag nokkurn, að lítill drengur kom
á fund kerlingar, þar sem hún sat yfir bjarndýrahjörð-
inni. Hann var grátandi og bar sig illa. Hann kvaðst
heita Pétur, og hafði hann villzt að heiman. Hann var
svo svangur, að kerlingin rauk til og mjólkaði eina
birnuna, til þess að hann gæti fengið pínulítinn mjólkur-
sopa. Og svo kjarngóð var bjarnarmjólkin, að drengurinn
varð bæði mettur og ánægður á augabragði.
Tröllskessa þessi i hafði aldrei átt barn sjálf, og varð
hún svo hugfangin af liíla drengnum, að hún gat með
engu móti sætt sig við að missa hann aftur. Drengur-
inn vissi heldur ekki almennilega, hvar hann átti heima.
En ekki þorði kerlingin að fara með hann heim til
ljóta, grettna tröllkarlsins síns.
Drengurinn'varð því kyrr í skóginum hjá kerlingunni,
og kerlingin var kyrr hjá drengnum.
Þau strákurinn og kerlingin höfðu skógarber og bjarn-
dýramjólk til matar og voru bæði full og feit. Meðan
kerla matreiddi, gætti strákur bjarndýrahjarðarinnar.
Hann bjó sér til lúður og blés í hann, þegar bjarndýrin
áttu að koma heim í kvíarnar á kvöldin, til þess að
láta mjólka sig og telja. Á daginn baðaði hann sig og
synti í skógartjörninni, meðal vatnaliljanna, og átti, yfir
höfuð að tala, góða og áhyggjulausa æfi.
Bjarnarhíði, sem kerling hafði sópað og prýtt, var
stofan hans.
Þannig liðu mörg ár. Á veturna lagðist strákurinn í
dvala eins og birnirnir, en kerling svaf nú ekki nema
fimmtugasta hvert ár, því að hver dagur hjá þessum
tröllum var að minnsta kosti fimmtíu ár, og öll trölls-
æfin mörg þúsund.
Fyrr en skéssuna varði var strákur orðinn fulltíða
maður, kominn yfir tvítugt, en það voru venjuleg Mann-
heimaár. Og nú vildi hann fara að fá sér konu.