Æskan - 15.12.1933, Side 24
14
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1933
í GAMLA DAGA
Það var daginn fyrir Þorláksmessu.
Eg var á leið heim fil mín eftir nokk-
urra mánaða dvöl í annari sveit. Mágur
minn, er Sigurgeir hét, var með mér.
Leið okkar lá yfir eyðisand og djúp-
ar ár. Snjórinn hafði breitt þykka fann-
blaeju yfir sanda og sveitir, og desembersólin sendi nú
sína rauðu geisla, til þess að skreyta hjarnið. Vötnin
gerðu enga farartöf. Þau voru hulin þykkum ís.
Eg fékk brúnan gæðing til ferðarinnar. Sigurgeir reið
hvítum hesti. En jarpa hryssu höfðum við undir töskum.
Við lofuðum hrossunum að hlaupa í sprettum eftir spegil-
fögru hjarninu og okkur skilaði vel áfram. Það kom sér
vel, því að leiðin var löng, en dagarnir stuttir, og við
vildum fyrir alla muni komast heim fyrir hátíðina.
Á miðjum sandinum var sæluhús. Þar stigum við af
baki. Sigurgeir átti þar hey, frá því að hann kom að
austan. Hann skipti því í þrjá poka, batt snærishanka
í þá og smeygði þeim upp á höfuðin á hestunum. Þeir
átu af kappi, urðu fóðrinu fegnir.
Við gengum inn í húsið, sem var fremur lítið og
skuggalegt. Með fram hliðunum voru hestastallar. Við
skrifuðum nöfn okkar með ritblýi á stóra gestatöflu sem
hékk á norðurstafni hússins. Fórum við svo upp á
loft. Þar var olíuvél, kaffiáhöld og fleira.
Við settumst nú að snæðingi. Eg kveikti á olíuvél-
inni og raðaði nestinu á borðið. Eg var einmitt að ljúka
við að búa til kaffið, þegar við heyrðum að einhver var
að koma. Það marraði í snjónum, og kofinn virtist titra.
Hans póstur var þar kominn með 2 koffortahesta.
Við gengum út. Pósturinn heilsaði okkur, og kvað á-
nægjulegt að sjá okkur hér, heit og sælleg í skamm-
degisharðindunum. Við buðum honum til kaffidrykkju og
spurðum hann spjörunum úr. Hans færði mér bréf frá
móðursystur minni, Sigrúnu á Heiði. Hún hafði misst
manninn þá um haustið. en bjó áfram með 5 börnum
og gamalli móður. Sigrún bað mig að heimsækja sig,
þegar eg kæmi ausfur, ef mögulegt væri.
Þegar við vorum að leggja af stað, afhenti pósturinn
mér lítinn böggul og mælti: »Ef þið komið að Heiði,
þá berið Sigrúnu kveðju mína og jólaósk. Segið henni,
að í þessum böggli sé jólakveðja frá mér til barnanna.
Við kvöddum nú póstinn og héldu hvorir sína Ieið.
|Q
Við komum að Felli, þegar farið var
að skyggja og var boðin þar gisting og
fengum hinar beztu viðtökur. Klukkan
átta á Þorláksmessumorgun lögðum við
af stað og héldum að Heiði. Veðrið
var kalt og hvasst, en við þóttumst
vera svo vel búin, að við værum fær í flestan sjó.
Þegar við komum að Heiði, stóð Sigrún frænka úti
á hlaði, ásamt elztu börnunum, ]óni og Halldóru. Hún
tók mjög vel á móti okkur og leiddi okkur strax til
baðstofu, en Nonni og Dóra tóku hrossin okkar.
Við heilsuðum nú upp á ömmu og hin börnin, færð-
um okkur úr reiðfötunum og drukkum brennheitt kaffi
með pönnukökum, sem Sigrún kom með, að vörmu spori.
Á meðan við drukkum kaffið, varð það að samkomu-
lagi, að Sigurgeir gengi um húsin með Nonna og liti á
Heiðarbúið. En eg talaði um aðj sitja nokkra stund hjá
ömmu, en að öðru leyti bjóst eg við að dvelja í eld-
húsinu, þar sem Sigrún og Dóra gerðu ráð fyrir að
hafa bækistöð sína um kvöldið.
Eg sat nú á tali við ömmu. En eftir litla stund, kom
Sigrún inn með börnin og bað ömmu að hafa ofan af
fyrir þeim, því að þau gerðu ekki annað en að tefja
fyrir í eldhúsinu.
Amma bauð börnin velkomin, tók Dodda litla á hné
sér og kvaðst mundi segja þeim sögu.
»Segðu okkur jólasöguc, bað Lára litla.
»Segðu okkur sögu af jólunum í gamla daga«, sagði
Rósa.
»1 gamla daga, barnið mitt?« spurði amma.
»]á, þegar þú varst lítil*.
Amma hóf þá sögu sína á þessa leið:
»Eg man enn eftir jólunum þegar eg var barn. Bezt
man eg þó eftir jólunum, þegar Sigga ]ónsdóttir kom til
okkar. Foreldrar mínir tóku hana, af því að hún var
nýbúin að missa mömmu sína. Hún kom til okkar dag-
inn fyrir Þorláksmessu. Síðan eru nú full 70 ár. Sigga
var okkur börnunum kærkomin jólagjöf. Hún var elsku-
legt barn, 8 ára að aldri. Við vorum jafngamlar.
Þá var svo mikið að starfa fyrir jólin, að eg get varla
lýst því. Flest föt voru þá unnin heima, áhöld voru ó-
fullkomnari þá en nú, vélar þekktust ekki. Öll nærföt
voru prjónuð í höndunum á 5 bandprjóna, og einnig