Æskan - 15.12.1933, Side 26

16
JÓLABLAÐ Æ'SKUNNAR
1933
og eg sungum á einn grallarann, en vinnufólkið á hina.
Að lestrinum loknum var gengið til hvílu.
Við lögðum okkur í vel uppbúið rúm. Undirsængin
og koddinn, sem við Sigga höfðum, var úr segli, kodda-
verið úr dropóttu lérefti. Rekkjuvoðir voru úr drifhvííu
vaðmáli, og í stað yfirsængur höfðum við loðinn sauð-
skinnsfeld. Það voru tvö skinn saumuð saman.
Við sofnuðum vært. Mig fór að dreyma um Jesú-
barnið, fjárhirðana og englana, og í svefninum þóttist
eg heyra þá syngja: »1 dag eitt blessað barnið er« o.
s. frv. Þetta var okkar kærasta jólavers.
Ljós voru látin loga á Iýsislömpum alla nóftina, og
fyrir dag vaknaði eg við það, að faðir minn las Jóla-
dagslesturinn.
Móðir mín hafði farið fram í eldhús og glætt eldinn,
sem var falinn í hlóðunum, yfir nóttina. Nú sótti hún
fram sjóðandi kaffiketilinn, svo fengum við jólakaffið
með lummum og vænum steinsykursmola.
Nú var skepnum gegnt og etinn morgunverður. Allt
fólkið bjóst til kirkjuferðar, nema Gunna vinnukona og
litlu bræður mínir.
Foreldrar mínir fóru ríðandi, en við gangandi. Faðir
minn var í vaðmáls reiðfötum, stórri kápu (kafeyju).
— Duxurnar voru lagðar grænum borða yfir saumana.
utanlærs. Pípuhatt hafði hann á höfði.
Við Sigga fylgdum vinnufólkinu eftir. Dísa áttiað líta eft-
ir okkur. Flún var í peysufötum og stytti pilsið á leiðinni
með fallegum linda. í hann var þessi lindavísa ofin:
„Blíðusl, þýðust blómarós,
blessaður aldinkvisfur,
sfyrki yður, dýrust drós,
/ drottinn Jesús Kristur".
I kirkjunni voru margar konur í faldbúningi, þar á meðal
móðir mín.
Þá var enginn straubolti til, en faldatröfin voru sléttuð
með trafakefli. Á okkar trafakefli var þetta skorið:
»Ef Guð er með oss, hver er þá á móti oss?«
Þegar heim kom frá kirkjunni, fengum við jólamatinn
vel úti látinn, og er kvöld var komið fórum við að spila
alkort o. fl. Við vöktum við glaum og gleði langt fram
á nótt. — Nú hefi eg sagt ykkur frá jólunum í gamla
daga, þegar eg var barn. Eg vona, að ykkur hafi ekki
leiðzt.* Með þessum orðum lauk amma frásögn sinni.
»Þetta er skemmtilegasta jólasagan, sem þú hefir sagt
okkur«, svöruðu börnin einum rómi.
»Það hafa verið nógu skemmtileg jólin í gamla daga«,
mælti eg, »þó að ekkert væri jólatréð*.
»Við höfum aldrei séð jólatré heldur*, sögðu þá
börnin.
Eg þakkaði ömmu fyrir söguna. Síðan fór eg fram í
eldhús, að tala við mæðgurnar. Eg stakk upp á því,
hvort ekki væri rétt að biðja Sigurgeir og Nonna að
smíða ofurlítið jólatré handa börnunum. Þeir smíðuðu
lítið jólatré, en eg bjó til fáeina jólatréspoka, úr mislit-
um pappír, sem eg var með. í bögglinum frá póstinum
voru spil og jólakerti. Dóra var að steikja kleinur, og
eg skar út fáeinar myndakökur, til þess að láta í jóla-
tréspokana, og súkkulaði var líka látið í þá. Vngri
börnin áttu ekkert að fá að vita um þetta, fyrr en á
aðfangadagskvöldið.
Við fórum snemma frá Heiði næsta morgun. Eg
þóttist hafa gert góða ferð, að heyra söguna af gömlu
jólunum, og ekki síður, að hafa skilið eftir ofurlitla
jólagleði handa börnunum í Heiðarkotinu.
Við komum heim á aðfangadagskvöldið, þegar fólkið
var að ljúka við að klæða sig í hátíðafötin. Okkur var
tekið tveim höndum, og eftir litla stund, þegar klukkan
sló 6, var allt heimilisfólkið kallað fram í stofu til kvöld-
verðarr Þar var dúkað borð og allskonar góðgæti fram
borið, t. d. steikt kjöt og brúnaðar kartöflur með sultu-
taui, hveitibrauð og kex með nýju smjöri, og á eftir
kom rauðgrautur með rjóma.
Þegar máltíðinni var lokið, gengum við til baðstofu,
þar stóð alskreytt jólatré. Var nú kveikt á kertunum,
og systir mín settist við hljóðfærið og lék mörg sálma-
lög, en við gengum í kring um tréð og sungum. Okkur
var gefið allskonar góðgæti, og mamma gaf öllum ein-
hverja jólagjöf, t. d. slifsi, trefla og fleira. En sjálf fékk
hún fallega inniskó.
Svo drukkum við kaffi með allskonar góðum kökum.
Þegar allt þetta var komið í kring, var lesinn húslestur.
Það, sem eftir var kvöldsins, skemmtu flestir sér við
blöð og bækur, og þegar eg var að hátta, sagði eg
systrum mínum söguna af gömlu jólunum.
Við sáum mismuninn á jólunum nú og þá. En við
sáum þó, að enn voru jólin haldin í sama tilgangi og
fyrir 70 árum, og Jesús Kristur var enn jafn nálægur
okkur og ömmu minni, þegar hún var barn. Og hvað
íburðamikið, sem jólaskrautið var og hátíðahöldin, gat
enginn eignazt sanna og varanlega jólagleði, ef Jesú-
barninu var gleymt. — Nú loguðu rafljós í hverju her-
bergi, alla jólanóttina — en ennþá var Jesú hið sanna
jólaljös, sem kom í heiminn til þess að lýsa sálum
mannanna.
Helga Sigurðardóttir, Hofi, Öræfum.