Æskan - 15.12.1933, Side 27

1933
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
17
Landið helga
Eftir Niels Meyn
Margrét J ó n s d ó 11 i r þýd d i
Það leikur fagur minningaljómi um nafnið á landinu
helga, sem við þekkjum öll svo vel frá barnæsku, úr
biblíusögunum okkar. Þaðan var það, sem hin mikla
friðarhugsjón, sem átti að ná valdi á öllum heiminum,
breiddist út.
En síðan á þeim dögum, hefir Palestína ekki ávallt
verið friðarheimkynni, heldur oftast þvert á móti.
Hin heilaga borg, Jerúsalem, nafnið þýðir »heimili
friðarins*, hefir hvað eftir annað verið yfirunnin og
eyðilögð.
Og Kanaansland, er í fornöld var svo frjósamt, að
þar draup svo að segja smjör og hunang af hverju strái,
hefir smátt og smátt breytzt í eyðimörk og öræfi.
Nú á síðustu tímum var útlit fyrir, að þetta frjósama
land yrði ræktað upp að nýju. Gyðingar héldu heim til
Jerúsalem, víðsvegar að, frá öllum löndum jarðarinnar.
Þaðan fóru þeir út um héröðin í landi feðra sinna,
og með atorku og iðjusemi ræktuðu þeir frjósama vín-
garða og blómlega akra, og komu á fót stórkostlegum
iðnaðarfyrirtækjum.
En svo lenti þeim saman við Araba, er í margar aldir
höfðu litið á Palestínu, sem sitt land. Hirðingjar þessir
fluttu sig frá einum stað til annars, leituðu upp hina
frjósömustu staði, sem enn voru til, fjölda margir, þótt
Abrahamseikin, líklega elzta eikartré heimsins,
liinn æfaforni grátmúr, sem var til í byrjnn tímatals vors.
landið væri í órækt og niðurníðsiu. Þeir bjuggu í tjöld-
um sínum, alveg eins og gert var á dögum Abrahams,
og höfðu með sér fénað sinn. En er Gyðingar komu
nú heim, eftir heimsstyrjöldina, heim til Palestínu, sem
þeir litu á, sem sitt eldgamla heimkynni, og höfðu til
þess það, sem kalla má sögulegan rétt, þá hófst óvinátta
milli þeirra og Arabanna, er varð brátt að logandi hatri.
Og aftur hefir verið barizt í Jerúsalem og landinu helga.
Jerúsalem, heimili friðarins, hefir eins og áður var
tekið fram, hvað eftir annað, verið vettvangur, þar sem
blóðugir bardagar hafa verið háðir. Þið minnist þess úr
biblíusögunum, hvernig Davíð konungur vann bæinn og
gerði hann að höfuðborg sinni. En eftir dauða Saló-
mons kortungs, er byggði hið volduga musteri, unnu
Egyptar borgina, og seinna kom Nebukadnezar Baby-
loníu-konungur og lagði hana í eyði.
Og árið 70 e. K. stóð ekki steinn yfir steini eftir af
þessari frægu borg. En Títus herforingi lét þó eftir
standa turn nokkurn, óhreyfðan, og part úr múrvegg —
ekki sem minnismerki, heldur til þess að sýna eftir-
komendum, hve sterka múra hinn rómverski örn gæti
brotið niður.