Æskan - 15.12.1933, Blaðsíða 29

1933
jÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
19
P o^oOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO OOO OOO O O OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOo0ooO*o
JÓLASAGAN HENNAR OMMU
Eftir Rósu B. Blöndals
]ólin voru komin, friður Guðs ríkti yfir jörðunni.
Ótal hvitklæddir jólaenglar svifu um á meðai mannanna
og hvísluðu lágt inn í sálir þeirra. »í dag er yður frels-
ari fæddur. Dýrð sé
Guði í upphæðum og
friður á jörðu með þeim
mönnum, sem hann hefir
velþóknun á«. Og eins og
alltaf á jólunum sungu
englarnir um gleðiboð-
skapinn og kærleika
■ Drottins, með blíðum
og skærum tónum, sem
mennirnir að vísu heyra
ekki, en breiða frið og
gleði á sálir þeirra,
sem eftir því vilja hlusta,
svo að þeim sýnist allt
bjartara og hlýrra en
endra nær.
Þrír unaðsfagrir jóla-
englar svifu yfir stóru
og fallegu húsi. Þar fóru
þeir inn í rúmgóða, vel
upphitaða stofu. Hún var
öll uppljómuð, því að
búið var að kveikja á
jólatrénu, sem var fag-
urgræn fura, svolihá,
að hún tók upp undir
loft í stofunni, og var
alsett glitrandi jólaskrauti
og marglitum kertum.
]ólagjöfunum hafði verið
útbýtt, en mikla ánægju
höfðu þær ekki vakið á heimilinu. Sigga litla, 10 ára
gömul telpa, sem var einkabarn hjónanna og hafði
fengið margar fallegar gjafir, sat grátandi og gaf stórri
brúðu, í hvítum silkikjól, hornauga við og við. Sigga
litla hafði nefnilega viljað fá brúðu í skautbúningi. Var
hún því afar óánægð með þessa og vildi helzt ekki sjá
hana. Pabbi Siggu varð vondur, mömmu hennar sárn-
aði, en vildi samt ekki láta vera vont við hana sjálft
jólakvöldið, og út af því fóru svo hjónin að jagast. Amma
gamla þagði og hristi höfuðið, sem orðið var hvítt fyrir
hærum. Hún horfði rólegum, dimmbláum augum á hjónin
og litlu stúlkuna til skiptis; tignarlegur friður göfugrar sál-
ar og sorgblandin alvara lýsti sér í svip gömlu konunnar.
Svona var þá ástatt á þessu heimili, þegar jólaengl-
arnir komu þar, til þess að gleðjast með játendum krist-
innar trúar. Skyndilega kom raunasvipur á andlit engl-
anna, þeir litu hver á
annan og sögðu; »Ves-
alings skammsýnu jarð-
arbörn! Þetfa,semminnst
er í varið, látiÖ þiÖ skyggja
,á mestu gleðina, sem
heiminum hefir nokkru
sinni gefizt*.
Gleðileg jól, buðu þeir
öllum, en enginn nema
gamla konan fann þann
frið, sem jólabarnið gaf
mönnunum, áður en það
yfirgaf heiminn. Enginn
getur fengið gjöfina, nema
sá, sem tekur við henni.
— Einn af jólaenglun-
um hvíslaði lágt inn í
huga gömlu konunnar:
»Segðu þeim frá jólun-
um, sem eru þér minnis-
stæðust*. Þá opnaðist allt
í einu fyrir henni ráðið,
til að endurvekja há-
tíðablæinn og sigrast á
því, sem hafði útrýmt
jólagleðinni. Hún stóð
upp og gekk til Siggu
litlu, tók hana og settist
með hana á stólinn sinn,
svo sagði hún með dálitlu
sigurbrosi: »Börnin mín!
Eg ætla nú að segja ykkur frá jólunum, sem mér eru
minnisstæðust*. — Hjónin þögnuðu, og Sigga litla, sem
hafði afar-gaman af sögum, hallaði höfðinu rólega upp
að brjósti ömmu sinnar, er hóf sögu sína á þessa leið.
»Móðir mín varð ekkja árið, sem eg fæddist, og voru
fjögur börn eldri en eg, hið elzta 10 ára drengur.
Mamma bjó því með ráðsmanni, þangað til elzti bróðir
minn, Gunnar, var fermdur, en þá tók hann við búinu
með henni, því að táp var í drengnum. Það liðu tvö ár.
Gunnar var orðinn 16 ára, eg 6. —
Sveitin, sem við vorum í, lá ekki langt frá kaupstað;
var siður að fara á Þorláksmessu í kauptúnið, að fá
ýmislegt til jólanna, og var þá komið aftur seinni hluta