Æskan - 15.12.1933, Síða 30

20
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1933
Bláeyg
(Erlend fyrirmynd)
1
Hún leggur á svæfilinn Iokkanna gull,
hún litla Bláeyg mín,
og augun þau lokast hægt og hljótt,
í horninu’ er brúðan þín.
Við rúmið þitt stendur draumsins dís
og dregur upp myndalín,
nem staðar ó, veröld, og vertu nú hljóð,
svo vakni ei Bláeyg mín.
Uti er vetur, og vindurinn blæs,
eg veit ei um nokkurt skjól,
en hún er nú komin í laufgaðan lund,
sem Ijómar í vori og sól.
aðfangadags. Það var komið að jólum. Þorláksmessu-
dagur rann upp bjarlur og fallegur. Gunnar bróðir minn
fór af stað í kauptúnið að sækja eitthvað til jólanna.
Við yngri systkinin og mamma stóðum á hlaðinu og
horfðum á eftir honum. Þessi dagur leið, og aðfanga-
dagurinn kom. Þá var farið að syrta í lofti, og varð æ
þungbúnara eftir því, sem á daginn leið. Oft leit mamma
út og var áhyggjufull á svip og óvenju fálát, en ekki
talaði hún við okkur systkinin neitt um áhyggjuefni sitt
— og öll vorum við í óða-önn eitthvað að undirbúa til
hátíðarinnar, já! meira að segja eg, sem var minnst,
hafði líka nóg að gera. Mikið var talað um jólin og
mikið hlakkað til þeirra. En þegar á daginn leið, fór
að koma snjódrífa, sem dimmdi meir og meir, unz ekki
sá út úr augunum.
Aumingja bróðir okkar! Nú urðum við hrædd um
hann, sem var einn úti. Við fórum að tala um það við
mömmu, til að reyna að fá einhvern frið hjá henni, við
hræðslu okkar. Hún sagði einungis, »því má Guð ráða«,
svo hélt hún þegjandi áfram við það, sem hún var
Við blómálfa Ijúfa í léttum dans
hún leikur með gullin sín.
Æ, þegiðu, vindur, og vertu nú rór,
svo vakni ei Bláeyg mín.
Á hvítum svæfli með hönd undir kinn —
hún hvílir — og bros á vör,
þó stormurinn æði um niðdimma nótt
með nornir í sinni för.
Við gluggann þinn heimurinn grætur sárt,
og gráthljóð á rúðunum hrín.
0, háværa veröld, æ, vertu nú hljóð,
svo vakni ei Bláeyg mín.
Margrét Jónsdóttir.
að gera. Það var orðið koldimmt bæði úti og inni.
Mamma var loks búin að því, sem hún þurfti að gera.
Þá kveikti hún Ijós bæði inni og frammi. Birtan skein
á allt hreint og fágað. Mamma hafði þvegið sér og mér,
systkini mín þvoðu sér sjálf, og nú fengum við öll
tandurhrein, vel bætt föt. Vkkur mundi nú ekki þykja
þau fín, en við vorum ánægð með þau. Svo fengum
við telpurnar nýjar svunfur, og Nonni bróðir nýtt vesti
með rósóttum glerhnöppum, og þá hefði nú engu síður
verið glatt í litla bænum okkar, en í höllum fursta og
konunga, ef bróðir okkar hefði ekki verið einn úti
að berjast við hríðina og myrkrið. Mamma reyndi að
dylja óró sína. Hún lét okkur setjast hjá sér, svo fór
hún enn einu sinni að segja okkur söguna gömlu, sem
alltaf verður ný, söguna um fæðingu frelsarans. Að því
búnu sungum við jólasálma. Það var búið, og bróðir
okkar enn ókominn. Þá sagði móðir okkar, að við
skyldum syngja: »A hendur fel þú honum* o. s. frv.
En er sálmurinn var á enda, krupum við öll í þög-
ulli bæn — og eg hugsa, að sjaldan hafi jólabarnið