Æskan - 01.01.1936, Blaðsíða 7

ÆSKAN
5
brúnina á vígjunum, en beygðu sig svo niður, þegar
kúlurnar frá mótstöðumanninum stefndu á hann.
Þannig leið nokkur stund, að hvorugur kom kúlu á
liinn. En allt í ei'nu small kúla frá Eysteini á ennið
á Arnviði, svo að honum sortnaði fjTrir augum.
„Halló, halló, þarna ertu dauður“, kallaði Ey-
steinn og stökk upp á vígisvegginn.
„Já — ja“ heyrðist í Ax-nviði, þar sem lxann var
að þurrka framan úr sér snjóinn. Hann sveið i enn-
ið og var hálf ónotalegur i höfðinu og lxafði suðu
fyrir eyrunum. Hefði þetta ekki verið orusta, hefði
hann farið að gráta. En nú fannst honum það ekki
karlmannlegt af fornhetju að fara að gráta, svo
hann reyndi að harka það af sér.
En allt í einu fór Arnviður að hlæja. Eysteinn
hafði staðið sigri hrósandi uppi á virkisveggnum,
en steyptist nú á liöfuðið og i kaf i snjóinn. Veggur-
inn hafði ekki þolað þunga hans og hrunið undan
honum. Arnviði var skemrnt að horfa á Eystein,
þar sem liann var að reyna að hrölta á fætur úr
snjónum. Sigurvegarinn liafði fengið verri útreið
lieldur en sá sigraði.
Svo settust þeir niður og hvildu sig.
Eftir nokkra stund byrjaði svo leikurinn aftur.
Tíminn leið og það var byrjað að rökkva. Dreng-
irnir höfðu alveg gleynxt sér af ákafanunx við leik-
ina. En þá kom móðir Arnviðar út og gekk til
þeirra.
„Hvað er þetta? Eru þið enn að leika ykkur?
Það er nxeira en kominn tíixxi fyrir Steina að fara
lxeinx. Myrkrið skellur á, og nxóðir hans verður
lirædd xinx liann, ef liann kemur ekki heiixi i björtxx.“
Nú rankaði Eysteinn við sér. „Jii, það er alveg
satt. Eg er búinn að tefja of lengi, og verð nú að
flýta mér heim. Hvar er kertamótið?“
„Það er hérna. Það er best að binda það á bak-
ið á þér, svo þxi týnir þvi ekki.“
„Já, það er gott, og svo lileyp eg eins og eldi-
brandur heim,“ sagði Steini um leið og hann
kvaddi móður Arnviðar.
„Má eg ekki fylgja Steina út fyrir lækinn,
niamma?" sagði Arnviður.
„Jú. En þið skuluð ekki vera neitt að dunda við
lækinn eða brúna.“
„Nei. Það skulum við ekki gera,“ sögðu dreng-
irnir og lxlupu af stað.
Skamnxt utan við túnið á Felli var kaldavermslu-
lækur, djúpur og holbekktur. Yfir hann var nxjó tré-
brú, handriðslaus. Þegar drengirnir komu að lækn-
um hljóp Arnviður fram á brúna, og fór að hossa
sér á henrii miðri. Brúin svignaði allnxikið, þegar
drengurinn lxossaði sér, en lyfti sér svo upp á milli.
Arnviður hafði oft skemmt sér við þetta og fannst
það mesta gaman. Eysteinn stóð á bakkanum og
liorfði á. Hann var liálfhræddur að horfa á félaga
sinn gera þetta.
„Nú skal eg fara af brúnni og lofa þér að reyna,
Steini,“ sagði Arnviður og hljóp niður af brúnni.
Eysteinn var hikandi og hálfliræddur.
„Reyndu bara“ sagði Arnviður. „Það er svo ganx-
an að gera þetta.“
Steini vildi ekki láta Arnvið vita, að hann væri
liræddur, og gekk þvi út á brúna og byrjaði að
lyfta sér á tá og fá brúna til að lireifast, en þó nxjög
liægt, því hann var enn ekki búinn að yfirvinna
hræðsluna.
„Já, svona“, sagði Arnviður. „En þú verður að
gera það miklu hraðara. Það er ekkert gaman að
fara svona hægt“.
Eysteinn lierti lxeldur á hreyfingunni. En allt í
einu skrikaði honum fótur og hann steyptist á liöf-
uðið niður i miðjan lækinn og hvarf.
Arnviður stirðnaði upp af hræðslu. Og eldhratt
flaug í gegnum liuga hans sú hugsun, að Steini
hlyti að drukkna þarna. Og það væri í raun og
veru honum að kenna. Lækurinn var þarna djúp-
ur, og engin von um að liann gæti hjargað sér sjálf-
ur. Og þó liann hlypi lieim, nxundi hjálp þaðan
koma of seint, því hann yrði drukknaður áður. En
sanxt yrði liann að reyna það. Hann sneri sér við
og ætlaði að hlaupa heinx, en þá kom liann auga á
ganxalt silunganet, senx lá á lækjarbakkanum, sið-
an unx liaustið að Arnviður og eldri bræður hans
liöfðu verið að reyna að veiða þarna silunga. Og
þarna hafði svo netið orðið eftir, enda var það
oi-ðið ónýtt. Arnviði flaug strax i hug, að þarna
væi’i nxáske möguleiki til björgunar á Steina litla.
Ef liann gæti kastað því til lians og dregið hann
síðan að bakkanum. Arnviður greip netið liröðunx
liöndunx og sneri sér að íæknurn. Þarna úti í miðj-
unx læknum kom upp xir vatninu lxöfuð og hend-
urnar á Steina, og liann heyrði más og lcvás til hans.