Æskan - 01.02.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
17
Hans klaufi
Æfintýraleikur eftir æfintýri
(Kóngsdóttirin hefir látiö kunn-
gcra, að hún ætli að gifta sig þeim
manni, er besi komi fgrir sig orði.
Á höfuðbóli einu bijr gamall herra-
maður ásanit þremur sonum sín-
um. Tveir þeir elstu, Jóhann og
Hinrik, cru að lcggja af stað til
þess að freista gæfunnar. Þá kem-
ur gngsti bróðirinn, Hans klau.fi,
hlaufiandi).
HANS KLAUFI: Hvert ætlið þið
að fara, fyrst þið eruð komnir í
stássfötin?
HINRIK: Til hirðarinnar til þess
að kjafta út kóngsdótturina. Hef-
irðu ekki heyrt það, sem hásúnað
er landshornanna milli, að kóngs-
dóttirin ætlar að giftast þeim
manni, sem snjallastur er að lioma
fyrir sig orði.
' HANS KLAUFI: Nú, já, já. Þá
held eg að eg megi nú vera með!
JÓHANN og HINRIK (hlæj-
andi): Þú, klaufinn þinn! Ha, ha.
ha! (Þcir ríða burt).
HANS KLAUFI: (kallar til föð-
ur sins): Pabbi minn, láttu mig fá
hest! Það er kominn í mig svo mik-
ill giftingarhugur. Taki hún mér,
þá tekur hún mér, og taki hún mér
ekki, þá tek eg hana engu að síður.
FAÐIRINN (gramur): Bull og
vitleysa. Þér gef eg engan hest. Þú
hefir engan talanda. En hræður
þínir, það eru karlar í krapinu. Jó-
hann hefir lært margar bækur
spjaldanna á milli. Hann kann alla
latnesku orðabókina bæði aftur á
liak og áfram, og þrjá árganga af
Morgunblaðinu. En Hinrik hefir
kynnt sér öll lög iðnaðarfélaga.
Hann getur talað um landsins gagn
og nauðsynjár, og ;auk þess lcann
hann axlahanda-útsaum, því að
hann er laghentur og fingrafim-
ur. Kóngsdóttirin verður áreiðan-
lega ánægð mcð annan hvorn þeirra.
HANS KLAUFI: Fái eg engan
hestinn, þá tek eg geithafurinn. Eg
H. C. Andersens
á hann sjálfur, og hann getur vel
borið mig. (Að skammri stundu
liðinni lcemur Hans klaufi ríðandi
á gcithafrinum).
HANS KLAUFI (kallar til bræðr-
anna): Halló, hæ, hó! Hér er eg,
hér kem eg. Sko, hvað eg fann á
veginum. (Sýnir þeim dauða
kráku).
HINRIIv: Klaufabárður, aula-
bárður! Hvað ætlar þú að gera við
þetta.
HANS KLAUFI: Eg ætla að gefa
kóngsdótturinni það.
JÓHANN: Það skaltu gera! Ha,
ha, ha! (Þeir halda áfram).
HANS IvLAUFI (lirópar): Hér
kem eg, liæ, hó, hæ, hó! Lítið á,
hvað eg fann, annað eins finnur
maður ekki á hverjum degi á götu
sinni.
HINRIK (snýr pér við gremju-
lega): Klaufi! Þetta er gainall tré-
skór, sem yfirhlutinn er dottinn
af. Á kóngsdóttirin lílca að fá hann?
HANS KLAUFI: Já, eg held nú
það. (Þeir halda áfram).
HANS KLAUFI (hrópar): Hæ,
hó, hæ, hó! Hér er eg. Alltaf versn-
ar það. Þetta er alveg dæmalaust.
BRÆÐURNIR (óþolinmóðir):
Hvað hefir þú nú fundið, klaufinn
þinn.
HANS KLAUFI: O, það er ekki
vert að minnast á það. Ósköp held
eg lcóngsdóttirin verði glöð.
JÓHANN: O, svei, þetta er for-
arleðja, sem mokað liefir verið upp
úr gryfjunni.
HANS KLAUFI: Já, það er það
reyndar. Og það af allra fínasta
tagi. Maður getur ekki haldið á
henni. (Setur hana i vasa sína).
(Bræðurnir fhjta sér nú og ríða
eins liart og hestarnir komast. Þeir
komast til konungsliallarinnar og
bíða Jyar, uns að þeim kemur. Jó-
hann fer fyrst inn. En þegar hann
sér að loftið er allt úr spegilgleri,
Leikendur: Faðirinn
Hinrik j
Jóhann ; synir hans
Hans klauíi )
Kóngsdóttir
gleymir hann öllu því, sem hann
ætlar að segja).
JÓHANN: Það er ljóti hitinn
hérna.
KÓNGSDÓTTIRIN: Það er af
því hann faðir minn steikir kjúkl-
inga núna í dag.
JÓHANN (svitnar og stamar):
Be, be-------.
KÓNGSDÓTTIRIN: Dugir ekki.
Burt með hann! (Jóhann fer út
sneijpulegur).
HINRIK ('kemur inn): Hér er
voðalegur hiti.
IvÓNGSDÓTTIRIN: Já, við erum
að steikja kjúklinga í dag.
HINRIK (stamandi): Hva-a a-ð
— þá i— ha?
KÓNGSDÓTTIRIN: Dugir ekki.
Burt með hann! (Hinrik fer).
HANS IÍLAUFI (kemur inn rið-
andi á geithafrinum): Mikill steikj-
andi hiti er þetta.
IvÓNGSDÓTTIRIN: Það kemur
af því, að eg er að steikja kjúkl-
inga í dag.
HANS KLAUFI: Það er ágætt.
Þá get eg líklega fengið kráku
steikta.
KÓNGSDÓTTIRIN: Það er guð
vel komið. En hefir þú nokkuð til
þess að steikja hana í, því að eg
hefi hvorki pott né pönnu?
HANS KLAUFI: Já, það hefi eg.
Hér er suðugagn með tinkeng.
(Tekur fram gamla tréskóinn og
lætur krákuna í hann).
KÓNGSDÓTTIRIN: Þetta er nóg
til heillar máltíðar, en hvaðan fá-
um við ídýfu.
HANS KLAUFI: Eg hefi hana í
vásanum. Eg hefi svo mikið, að
einu gildir, þó dálítið fari niður.
KÓNGSDÓTTIRIN: Þetta líkar
mér. Þú kannt að koma fyrir þig
orði, þig kýs eg fyrir eiginmann.
(Og síðan varð Hans klaufi kon-
ungur, féklc kórónu og veldisstól).