Æskan - 01.02.1936, Blaðsíða 7
ÆSKAN
Lifið samt í sælli von um sólarijlinn,
sem að hrekur burtu bylinn.
19
Bragi litli
talar við smáfuglana
Komið þið hingað, kæru vinir, korn að tína,
hér er eg með húfu mína.
Hún er full af fuglamat, sem fékk eg inni
í búrinu, hjá mömmu minni.
Þið eruð eflaust illa haldnir eftir bylinn,
en hér skal enginn eftir skilinn.
Þið liafið liðið sult og seyru, sorg og kulda.
Mennirnir ykkur mikið slculda.
Enginn þekldr allt það böl, sem ykkur þjakar,
og burt frá gleði og gæfu stjakar.
Eg veit þið hafið — vetrarlangt — sem veðrin beygja,
allir líka sögu að segja.
Kvíðafullir lciirið þið i klettaskorum,
fjötraðir í feigðarsporum.
Þið, sem standist frosts og fanna feigðartökin,
flögrið heim á húsaþökin.
Enginn skyldi á ijkkur sjá neitt auðnuleysi,
þó eigið hvorki korn né hreysi.
Kvikum vængjum veifið þið í von um æti,
en eruð fárra eftirlæti.
Þó að siimir söngsins ykkar sakna mundu,
ef hnigjuð nú að heljargrundu.
Eg ætla að biðja alla drengi á tsafirði,
að létta ykkar æfibyrði.
Fugli cr meiri meinabót en margur hyggur,
matarögn, sem inni liggur.
Eg vildi eg gæti vafið ykkur vordagsörmum,
vængsins börn -— í vetrarhörmum.
G. Geirdal.
verður svo heppinn að slá síðasta höggið. Og
viti menn! Kisa fellur að lokum. Það er lítil
stúlka, sem er sigurvegarinn. Hún er ljóshærð og
nett í einskonar upphlut. Nú snýst allt um hana.
Hún er sett í gullstól og gyllt pappakóróna er sett á
höfuð lienni. Svo fær liún fangið fullt af ávöxtum og
dálítinn, fallegan kassa með góðgæti í. Börnin bera
hana nú um stund á gullstóli fram og aftur um sal-
inn, með söng og hljóðfæraslætti. — En bráðum er
leikurinn á enda. Litlu vinstúlkurnar mínar koma til
okkar íslendinganna og bjóða okkur upp á ávexti,
það er verið að útbýta þeim ineðal barnanna.
En mig langar lil að vita eitthvað meira um þenna
leik, því að eg veit, að hann er æfagamall. Systurnar
eru mér lítið fróðari. En þær þjóta af stað til þess
að spyrja kennarana sína. Þær koma að vörmu spori
aftur. Þær segja mér, að hann muni vera af holl-
enskum uppruna, en kennararanir viti ekki vel um
])að, en lofi að segja þeim það seinna. — Eg las
síðar dálítið um þennan einkennilega leik í hók, er
lýsir lifnaðarháttum Kaupmannahafnarbúa, fyrr
meir. Þar er sagt, að leikurinn liafi komið til Dan-
merkur frá Hollandi, og var hann í fyrstunni ósköp
ljótur. Þá voru það fullorðnir karlmenn, er tóku
þátt i honum. Þeir komu riðandi á hestum sinum,
og fór leikurinn þá fram undir berum himni. Og
kisan var lifandi, höfð inni í tunnu, svo að þið skilj-
ið, að þetla var hræðilega grinnndarlegt athæfi, sem
þessir karlar frömdu. Svo endaði allt i drykkjuskap
og svalli. Það lagðist þó fljótt niður að hafa lifandi
kött, til að kvelja, og var hannað af yfirvöldunum,
en þá var hafður stoppaður köttur, og siðast aðeins
tuskuköttur. Eim þann dag í dag fer þessi leikur
fram á mánudaginn fyrstan i föstu, og er leikinn
af fullorðnum mönniun, undir beru lofti, en fjöldi
fólks safnast saman til þess að lioi'fa á. — Hér á ís-
landi var þessi leikur tekinn upp t. d. af Latínu-
skólapiltum, fyrir aldamót, en lagðist niður aftur.
Skólastjórinn i skólanum við Amalíuveg 20 kom
nú til okkar og bauð okkur að drekka kaffi með
fullorðna fólkinu. Þágum við það auðvitað með
þökkum. Siðan sátum við enn góða stund og horfð-
um á hörnin, er dönsuðu og léku sér og skemmtu
sér vist prýðilega. Að lokum fórum við heim til for-
eldra litlu systranna, þær vildu með engu móti
sleppa okkur strax, það var svo gaman að tala um
Island, landið, sem amma þeirra var ættuð frá.
Seiima gáfu þær mér þessa mynd, er þið sjáið hér.
Hún er af krökkunum, sem „slógu köttinn af tunn-
unni“, og eg sagði þeim, að það gæti vel verið að eg
birti hana í íslenska liarnablaðinu mínu.
M. J.