Æskan - 01.03.1936, Blaðsíða 6

30
ÆSKAN
leysislega blá augu. Faðir Jóa var bláfátækur dag-
Jaunamaður, sem lengi hafði barist við heilsuleysi
sonar síns, en móðir Jóa var dáin.
„Þegiðu, Jói“, sagði Anna. „Þú, sem ert huglaus
eins og geit.“
„Þú ættir að skammast þín“, sagði Gunna“, þú,
sem ert þó sá eini af öllum strákunum, sem kannt
að synda, en vegna ræfilsskapar þorir ekki að
bleyta þig i sjó,“
„Eg læt ekki stúlkur tæla mig til að vaða upp
fyrir mitti“, sagði Jói ofur rólega,
„Þú ert asni, Jói.“
„Mig vantar eyrun þín til að bera það utan á
mér, Anna,“ sagði Jói fjarska hæglátlega.
Anna stokkroðnaði.
„En þú, sem gengur með einhverja voðalega
veiki,“ sagði Gunna, sem var að hefna fyrir Önnu.
Jói fölnaði, hann leit góðlegu, bláu augunum til
stúlknanna, og það blilcuðu tár i þeim, er hann
gekk þegjandi í hurt. —
„Heyrðu Jói, viltu fylgja mér heim?“ Það var
Villi, sem kom á eftir honum.
„Jú“, það skal eg gera, en er þér ekki kalt?“
„Hálf, en við hlaupum bara. Jói, eg þakka þér
annars fyrir það, sem þú sagðir við stúlkurnar.
Þú sagðir einmitt það, sejn eg hugsaði, en þorði
ekki að segja.“
„Eg vildi, að eg gæti alltaf sagt það besta, sem
aðrir ekki þora að segja, og með þvi haldið uppi
réttlæti gegn ranglæti. Það þyrfti aðeins að vera
betra en það, sem eg sagði við stúlkurnar.“
„Já, en Jói, þetta var ákaflega ljótt, sem Gunna
sagði við þig, því barðirðu hana ekki blátt áfram
utanundir."
„Nei, það hefði ekki verið rétt gert, Villi, því hún
sagði aðeins sannleikann, bara ljótan sannleika,
sem hljómar svo ákaflega illa í mínum eyrum.“
Jói beygði sig niður að Villa og livíslaði i eyra
honum, svo lágt, að varla heyrðist: „Eg er berkla-
veikur, Villi, það er sannleikur.“
„Villi hrökk i kút, og gat ekkert sagt. „Aum-
ingja Jói“, stundi liann loksins upp, og þessi orð
lýstu heitri og einlægri meðaumkun.
„Þú mátt samt ekki segja neinum þetta, Villi
minn, þvi eg veit það svo vcl sjálfur, hvernig allir
litu til mín, og þá myndi pabbi frétta þetta. Hann
veit það ekki enn, sem betur fer.“
Drengirnir voru komnir heim til Villa. Þeir
kvöddust innilega i dyrunum, og Villi flýtti sér
inn.
Það var blæjalogn næsta dag. Frostið var samt
engu minna. Aldrei liafði verið jafnkrökkt af ung-
lingum og börnum niðri í fjörunni og úti á jökun-
um, sem seinni hluta dagsins, þegar allir krakk-
arnir voru komnir úr skóla. Þetta var alveg dæma-
laust fjör og kátína.
Þarna óð Palli i annan fótinn, og Gvendur lenti
upp í klof á milli tveggja jaka. Báðir fóru þeir
heim. Palli ko,m aftur, en Gvendur var víst látinn
fara að hátta, sögðu krakkarnir með stakri fyrir-
litningu. Svo lilógu allir og grétu á víxl.
Rósa litla missti skóinn sinn á milli jaka, og það
var víst spariskórinn hennar, sagði eldri systir
hennar. Þarna hlupu þau Siggi, Anna og Gunna,
og kölluðu til Villa, sem stóð lijá Jóa uppi í fjöru,
hvort hann vildi ekki vera með, eða hvort hann
væri jafn liuglaus og Jói, sem ekki þyrði einu sinni
að bleyta á sér litlu tána.
„Já, jafn huglaus!“ kallaði Villi, og stelpurnar
fussuðu fyrirlitlega um leið og þær ráku út úr sér
tunguna framan í Jóa. Jói horfði dapux-legum al-
vöruaugum á krakkana hlaupa um ísinn. Þetta
lilaut að vera gaman, þó hann reyndar gæti elcki
hlegið, þegar einhver krakkanna datt ofan í.
Nú sá hann, hvar þau Anna, Gunna og Siggi voru
öll komin út á einn stóran jaka. Þau kölluðu til
Villa. „Vertu með út á vog.“
„Á eg að gera það?“ spurði Villi, Jóa.
„Nei, gerðu það ekki, Villi, þú, sem blotnaðir i
gær.“
En krakkarnir biðu varla eftir svari. Þau ýttu út
í gegnum krapann og voru lcomin út á sléttan vog-
inn.
Krakkarnir á jakanuin vöktu auðsáanlega hrifn-
ingu þeirra, sem i fjörunni stóðu. Og mörg þeirra
stærri ætluðu að fara að fá sér jaka og stöng til að
koma á eftir liinum. En þá kvað við ógurlegt neyð-
óp. Jakinn var sprunginn. Öll þrjú, sem á jakan-
um stóðu, rnisstu jafnvægið og féllu ofan i hyl-
djúpan sjóinn. Þeim skaut upp aftur og náðu þá í
sitt hvort jakastykkið.
„Guð minn almáttugur!“ hrópaði Villi. „Og eng-
inn bátur til í landi.“ Hann áttaði sig varla á því
þegar hann sá Jóa þjóta franx á ísinn. Hann tók
varla eftir þvi, þegar Jói stóð á frenxsta jakanum, að
Iiann var nakinn niður að belti? „Guð minn alnxátt-
xigur!“ lxrópaði Villi aftur, þegar hann sá Jóa stinga
sér út af jakanum og niður í gegnxim krapann. Og
honum fannst það heil eilífð, þar til Jói kom aftur
upp, fyrir xitan kraparöndina. Jói synti hvatlega að
jakanum, senx Anna hékk í. Hann þreif undir höku
lienni og lagði svo af slað á baksundi i laixd. Það
var komin íxxúgur og margnxenni í fjöruna. Og liver
spurði annan: „Kann enginn að synda?“ „Er enginn