Æskan - 01.03.1936, Blaðsíða 8

32
ÆSKAN
Óli snarfari
Ef'tir Erika Mann — Gnð.jón Guðjónsson þýddi
Það voru meiri lætin þarna. Alstaðar dunnðu
hjól við teina, uppi yfir þeim og undir. Göngin
vorn margar liæðir. Þeir flýttu sér áfram, þangað,
sem þeir áttu að stíga inn í lest. Hún kom þjótandi.
Hurðirnar hrukku upp sjálfkrafa, drengirnir
stukku inn og jafnharðan lokaðist á eftir þeim.
Þeir settnst. Blaðadrengurinn lagði annan liand-
legginn um lierðar Óla, en með liinni hendinni liélt
hann á blöðunum sínum, og stillli svo til, að allir
lilutu greinilega að sjá myndina af Óla. „Þykir þér
gaman að fljúga, Óli?“ spurði hann og lagði á-
herslu á liverl orð. Farþegar tóku lika eftir þessu.
Þeir fóru allir að lala saman og pata og benda á
Óla og reyna að fá hann til að segja eitthvað. En
blaðadrengurinn sagði, að Óli væri einkavinur sinn,
og hann leyfði ekki ókunnu fólki að tala við liann.
„Eg hef vísl annars gleymt að segja þér ])að, að eg
heili Kobbi,“ sagði liann. Óli brosti. Hann var svo
feginn að liafa einhvern, sem lét sér annt um liann
og vildi vera vinur hans í þessari víðu borg, þar
sem allt Var á flugferð með öskri og óhljóðum og
fólkið talaði ókunnu máli. Þeir hölluðust saman
eins og aldavinir.
„Iiér er Miðgarðnr“, sagði Kobbi og spratt upp.
Þeir fundu óðara búsið, enda var það auðþekkt,
gnæfði j'fir hin. En klukkan var farin að ganga
eitt, og ólíklegt að skipstjórinn væri hér enn. Óli
hljóp inn i andyrið, en Kobbi kallaði á eftir hon-
um: „Eg bið hér.“ Þegar óli ætlaði inn í lyftnna
til þess að fara upp á þrítugustu og aðra liæð, lieyrði
hann að einhver sagði: „Óli Barlel“. Hann leit við
og sá roskinn mann sitja þarna á stól, með stóreflis
blaðabunka fyrir framan sig. Þjónn stóð lijá lion-
um. Gamli maðurinn var dapur á svip, og hann
endurtók livað eftir annað „Óli Bartel, Óli í'rá Blá-
felli.“ Og svo mátaði liann með hendinni, hve stór
Óli ætti að vera, — pínulítill stubbur.
óli tóksl á loft. „Jósep frændi“, æpti hann. „Ó,
Jósep frændi, þú komst þá!“ Maðurinn lienti frá
sér blöðunum, svo að þau flugu um allt. „Óli, hróp-
aði liann. „Óli, clsku drengurinn minn!“ Og hann
tók liann í faðm sinn og kyssti liann, eins og hann
væri smábarn. Og Óli lofaði honum að kyssa sig.
Hann var svo óendanlega glaður að liafa fundið
frænda sinn, svo sæll og þreyttur. „Af hverju er
nafnið þitt ekki í símaskránni?" var liið fyrsta,
sem liann sagði. „Það stendur þar“, sagði frændi,
„en hér er nafnið mitt stafað Brewer. Þessvegna
liefurðu ekki fundið það.“
Og nú varð Óli að leysa frá skjóðunni og segja
ferðasöguna. Hann kúrði þarna í kjöltu i’rænda
síns og horfði framan í hann og talaði og talaði.
En hvað hann var annars svipaður mönimu! Aug-
un eins, djúp og hlá, og sömu, smágerðu kýmnis-
drættirnir kringum þau. Hann vildi lieyra allt um
livert atvik í þessu æfintýri, og loks var Óli orð-
inn svo þréyttur, að liann heyrði sjálfan sig tala.
„Á eg að trúa því, að þú liafir flogið alla leið
hingað aðeins til þess að finna mig,“ sagði frændi,
þegar sögunni var að síðustu lokið. „Já“, sagði Óli.
„Og til þess að biðja þig að hjálpa okkur, mömmu
líður svo illa og pabbi er svo þreyttur. Elsku
frændi, ætlarðu ekki að gera það?“
Jósep frændi setti Óla á gólfið. „Komdu, við
skulum senda skeyti,“ sagði hann. Hann geklc að
á sama liátt og Önnu. Lengi barðist Jói i krapa-
röndinni, og liann var að þrotum kominn við stóra
jakann, þar sem móðir Gunnu stóð bá-grátandi af
angist yfir að Jói gæfist upp. „Ó, Jói! Jói! Hann
Siggi er eftir, í guðana bænum reyndu að bjarga
lionum syni minum!“ lieyrði Jói að móðir Sigga
brópaði, og hann sá, hvar hún lmeig í öngvit í fjör-
una. En hann var orðinn svo máttvana, og kuldinn
nísti bein hans — og svo móður.
Hægt ýlti hann sér frá jakanum, og eftir langa
mæðu var hann kominn í gegnum krapann. Með
afmörkuðum tökuni synti hann að jakanum til
Sigga.
,Eg er áð deyja úr kulda,“ sagði Siggi.
„Og eg af þreytu,“ sagði Jói.
„Eigum við ekki að leggja strax af stað?“
„Jú, komdu.“
Siggi hélt um sitt livora öxlina á Jóa, og liann
synti bringusund. Jói gekk upp og niður al'
mæði.
„Þú hefir það ekki,“ sagði Siggi.
Jói þagði. Af lífs og sálakröftum barðist liann
i gegnum krapann. Og einu sinni saup hann á sjón-
um. En loksins, loksins komst liann að stóra jak-
anum. Og þeir voru dregnir upp.
Margraddað fagnaðaróp kvað við frá piannfjöld-
anum. En ]>að hætti snögglega.
Jói hneig niður á jakann og dökk blóðgusa kom
fram úr vitúm lians.
Ilann lireifðist ekki. — Hann var dáinn. —