Æskan - 01.03.1936, Blaðsíða 9

ÆSKAN
33
stóru borði, fékk eyðublað lijá þjóninum, sem var
þar gestunum til aðstoðar, settist niður og' hripaði
símskeyti. Óli fekk svo að lesa það og varð svo
mikið um, að liann liljóp upp um hálsinn á frænda
sinum og margkyssti bann. Allt í 'einu stökk liann
út í dyr og kallaði: „Ivobbi, lieyrðu, komdu snöggv-
ast.“ Kobbi kom. „Þetta er Kobbi, vinur minn. Það
er honum að þakka að eg' komst bingað aftur. —
Æ, skelfing væri annars gott að fara að sofa.“
Frændi kinkaði kolli. „Komið þið þá, strákar. Þið
skuluð fá dýrindis herbergi saman.“ Þeir stigu nú
i lyftuna, og hún þaut af stað. Nú fannst Óla ekk-
ert skorta á fullkomna liamingju annað en það, að
liann vissi ekki, livað orðið var af skipstjóranum.
Hann hafði elcki svo mikið sem kvatt liann, livað
þá meira. Önnur lyfta á niður leið þaut fram hjá.
Öli sá gegnum glerhurðina, að þar stóð skipstjóri
og veifaði til lians, skellildægjandi. Óli reif af sér
iiúfupotllokið og veifaði á móti, og liann lieyrði að
skipstjóri kallaði eitlhvað yfir til lians um leið og
hann þaut bjá. „Hann kemur og heimsækir okkur
þegar við erum komnir heim, eg er búinn að tala
um það við hann,“ sagði frændi. Herbergið þeirra
var á átjándu hæð, og það var svo fínt, að Óla fannst
ómögulegt að sofa í því. Hann langaði bara til að
vaka og borfa á dýrðina. Og svo fylgdi þvi bað-
klefi, sem þeir máltu nota einir, Kobbi og Óli.
„Góða nótt drengir“, sagði frændi „Eg kem í fyrra-
málið og borða morgunverð með ykkur.“
„Góða nótt,“ sagði Óli, en Kobbi hreykti liúfunni
aftur á hnakka. „All right“, sagði hann.
Gleðidagar heima í Bláfelli.
Pósturinn i Bláfelli var búinn að berja þrisvar að
dyrum iijá Símoni Bartel, en enginn svaraði. En
honum datt ekki i hug að fara með símskeytið aft-
ur til pósthússins, síður en svo. Skeytið hlaut að
vera mjög áríðandi. Hann tróð því inn um rifuna
milli stafs og hurðar, svo að það datt inn í göngin.
Svo límdi bann með munnvatni sinu miða á glugg-
ann og skrifaði á liann: „Gætið að, símskeyti!“ til
þess að vera viss um, að þau hjónin tækju eftir
skeytinu.
Hjónin komu ekki heim fvr en síðla dags. Þau
höfðu heyrt orðasveim, sem þeirn fannst ákaflega
ótrúlegur, en vissu þó ekki bvað þau áttu að lialda.
Þau höfðu svo ráfað eitthvað út, til þess að vita
livort þau gælu með nokkru móti komist að hinu
sanna. En enginn gat sagt neitt með vissu. Það var
ekki svo mikið sem liægt að grafast fyrir um það,
Iiver liefði fyrst komið upp jneð þessa sögu um
Óla og loftskipið.
„Best gæti eg trúað, að eitthvað væri samt hæft i
þessu, Símon“, sagði frú Bartel. „Eg veit ekki
liverjum befði annars gelað dottið í liug önnur eins
tröllasaga?“ „Þegar Símon svaraði þessu engu,
bætti hún-við: „Og svo klæjar mig í vinstra eyrað
og hægri nösina, og það veit alltaf á að eg heyri
bráðum einliverjar fréttir." En Simon gerði litið
úr þessu. „Þann klæjar, sem klórar sér“, sagði bann,
„og það eru svo sem engin tiðindi." Svo komu þau
beim. Þar var allt tómt og eyðilegt, eklcert líkt þvi
að þar væri baðstaður og' bátar leigðir.
„Hvað er þetta, sem er klínt á gluggann?“ sagði
frú Bartel. Hún náði i miðann og' las: „Gætið að,
símskeyti.“ Hún ætlaði að flýta sér að opna, en var
svo skjálflient að liún kom ekki lyklinum í skrána.
Símon lét sem ekkert væri um að vera, en reynd-
ar brann hann í skinninu eftir að vita, livað stæði i
skeytinu. „Flýttu þér Bína“, sagði hann. Loks tók
bann við lyklinum og opnaði sjálfur.
Skeytið lá á gólfinu. Frú Bartel tók það og velti
þvi stundarkorn milli fingranna áður en liún reif
það upp. Þegar liún loksins lagði í það, titraði hún
af eftirvæntingu. „Bara að lionum liafi nú ekki
viljað til eitllivert slys,“ andvarpaði hún.
Svo las liún:
„Hugrakki drengurinn ykkar er lijá mér stopp
haldið þið fagnaðarhátið i kvöld í Gæsin blá stopp
hjartanlegar kveðjur frá
Jósep og Óla.
Frú Bartel lineig niður á stól. Símon ræskti sig
og snýtti sér. Góða stund kom livorugt þeirra
nokkru orði upp. „Eg get bara ekki komið þessu í
böfuðið“, sagði bún að lokum, og þó var hún lijart-
anlega glöð, og auðséð að hún trúði þessum gleði-
fréttum. „Sko, stráktappann,“ sagði Símon. „Sá
deyr ekki ráðalaus. „En þær gleðifréttir, Símon“,
sagði frú Bartel og reikaði um litlu stofuna og rak
sig í borðið, eins og hún gengi i svefni. „Eg verð að
fara i sparikjólinn minn“, sagði hún. „Bara að eg
vissi hvað er orðið af betri skónum mínum.“ Og
bún ráfaði um og lést leita, en sá ekki neitt. „Ja-
há, nú skulum við fara í skástu leppana,“ sagði Si-
mon og gekk þungstígur að fataskápnum. „Já, þessi
strákur, sá verður einbverntíma að manni,“ taut-
aði liann.
Það leið langur tími áður en bjónin voru tilbúin
og gátu byrjað veisluna i „Gæsin blá“. Birn veit-
ingamaður hafði allt til reiðu. Borð voru reidd og
blómum prýdd, og bann bafði lagt spjöld lijá disk-
unum og skrifað á þau með sinni fegurstu skrift:
„Lengi lifi liinir gæfusömu foreldrar!“ Agga hopp-
aði á liæli og tá og söng af kátínu. Framh.