Æskan - 01.04.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
41
Óli snarfari
Eftir Erika Mann — Guðjón Guðjónsson þýddi
Loks komu lijónin, og þá var sest að borðum.
Þetta var dýrindis veisla, gæsasteik og salat og alls-
konar krásir. Allir voru í hátíðaskapi og hlógu og
skemmtu sér.
Allt i einu þaut Agga á fætur — og sló í glasið
sitt. „Nú ætla eg að lialda ræðu“, byrjaði hún. „Eg
hef alltaf vitað þetta, en mér datt ekki í hug að
kjafta frá því, af því að þetta var svo mikið leynd-
armál, og af þvi að þá var ójnögulegt að vita
hvernig þetta færi og-----“ Hún hóf glasið sitt
og hvolfdi í sig sitrónusafanum i einum teyg.-
„— Eg er svo innilega glöð, að eg veit ekki hvað eg
á að segja, og þess vegna enda eg þessa ræðu, og
lengi lifi Óli. Húrra, húrra, húrra!
Allir tóku undir húrrahrópin, og svo kröflug-
lega, að það var iireinasta tilviljun að þau heyrðu
símann liringja. Hann var vist búinn að liringja
lengi, því að þegar Agga svaraði, hrópaði rödd:
„Ifalló, halló, eruð þið orðin heyrnarlaus þarna?“
Það var eins og röddin væTi óralangt burtu. „Skyldi
það vera frá Bjarkeyri“, liugsaði Agga. — Nei, það
var i New-York!
„Agga, halló, Ag-ga“, lirópaði Óli, liinumegin af
hnettinum. Agga varð agndofa. — Eg er vist eitt-
hvað rugluð, hugsaði liún. Þetta getur ekki átt sér
sér stað. Svo liljóp hún til foreldra Óla. „Frá Ame-
ríku, það er ómögulegt,“ lirópaði frú Bartel, en
hljóp samt að simanum. „Óli, Óli minn“, hrópaði
hún. Símon og Birn komu líka þjótandi. Hver reif
heyrnartólið af öðrum og allir átu hver eftir öðr-
um. „Óli, hvernig líður þér?“ Óli, Óli, livernig datt
þér í hug, að gera þetta, barn?“ Loks kom Jósep
frændi i símann hinumegin og sagði: „Yið komum,
lieyrið þið það? Við komum með næstu ferð! Já,
við komum báðir, við Óli, eftir sex daga!“
Frú Bartel stóð með heyrnartólið við eyrað. „Lof
mér að tala við hann Óla, Jósep,“ hrópaði hún. En
þegar Óli kom og sagði: „Halló, lialló, mamma“,
gat hún ekkert sagt annað en „Óli, Óli minn —-
Én livað var um að vera við bátalægið og niðri
við baðstaðinn? Þar stóð fjöldi fólks. Það var eins
og allir Bláfellsbúar vildu nú allt í einu fara að
synda og róa, þó að komin væri rauða nótt.
Blöðin voru komin, og þar höfðu allir lesið, sög-
una um Óla. Og nú brann fólkið í skinninu og vildi
fá að lieyra meira. Nú voru buddurnar á lofti, pen-
Norsk þjóðsaga
Einu sinni var kerling, er sat og óf. Hún steig
síðan út úr vefstólnum, tók vatnsfötu og ætlaði að
sækja vatn.
En fyrir utan dyrnar lá stór steinn. Kerling rak
sig i steininn og datt um hann.
Pegar hún kom að vatnsbólinu og sökkti skjól-
urini niður í vatnið, kom fiskur upp i skjóluna.
»Slepptu mér«, sagði fiskurinn.
En J)að vildi kerling ekki.
»Góða, slepptu mér«, bað hann, »þá skal eg gefa
þér þrjár óskir«.
Nú sleppti hún fiskinum.
En það var langt að liera vatnið, svo að hún
óskaði, að skjólurnar gætu gengið.
Siðan óskaði hún, að Jiað, sem hún slægi fyrst
á, færi í mola. Hún var að hugsa um steininn,
sem varð á vegi hennar.
í þriðja lagi óskaði liún, að það, sem hún tog-
aði fyrst í, yrði eins langt og hún vildi. Hún var
að hugsa um voðina.
Hún fyllti þessu næst vatnsfötuna og setti hana
á jörðina. En fatan vafraði þegar af stað.
»Hæ, hö«, hrópaði kerling. »Skjólan er skiitin i
gangi«, og sló á lærið, en það brotnaði undir eins.
Þá fór hún að gráta. Hún snýtti sér og ætlaði
að þurrka af fingrunum á svuntuhorninu. En þá
rættist þriðja óskin og nefið á henni teygðist nið-
ur á kálfa.
ingum liringlað i lófunum. Allir vildu komast
fyrst að.
En enginn leit við þeim. Allt í einu kom Páll
Jijótandi á lijóli.
Hann setti upp hátíðasvip eins og hreppstjóri á
upphoði, og hrópaði: „Lokað i dag, vegna óvæntra
atburða. Sjáið Jiið ekki, það stendur hérna! Bjána-
skapur er þetta!“
Og svo urðu allir að hverfa heim.