Æskan - 01.06.1936, Blaðsíða 3

ÆSKAN
63
Ferðalög
»Eg er kominn upp á það,
allra þakka verðast,
að sitja kyrr á sama stað
og samt að vera að ferðast«.
Þannig kvað Jónas Hallgrímsson. Um hans daga
þekktu menn ekki öðru vísi ferðalög hér á landi,
en að ferðast ríðandi eða fótgangandi. I margar
aldir, allar gölnr frá landnámstíð, var hesturinn,
þarfasli þjónninn, eina ílutnings- og farartækið.
En nú er öldin önnur. Ferðalög á hestum, að
minnsta kosli langferðalög, verða sjaldgæfari með
hverju ári sem líður, og þekkjast nú varla. Bif-
reiðar þjóta svo að segja landshornanna milli.
Vegir eru lagðir, ár hrúaðar, og á hverju ári hæt-
ast við nýjar leiðir, sem færar eru hílum. Öll þessi
mikla hreyting hefir orðið á örstuttum tima. Það
er furðulegt umlnigsunarefni, að ekki skuli vera
nema rúm tuttugu ár, síðan fyrsta bifreiðin kom
til íslands.
Eg veit, að þið leSendur minir, eigið mjög erfitt
með að skilja og átta ykkur á, hve ólíkt var að
ferðast hér á landi, þegar eg var unglingur, fyrir
túmum tuttugu árum, og var þó húið þá að leggja
nokkra vegi, l. d. veginn austur yfir Hellisheiði,
og brúa nokkrar stórár. Þá fór maður ríðandi t.
d. austan úr Biskupstungum á tveimur dögum.
Sama leið er nú farin i bilum á 3—4 klukkustund-
um. Ferðir milli Suður- og Norðurlandsins, sem
nú eru farnar á 1—2 dögum i bíl, tóku þá að
minnsta kosti vikutíma, og ferðamenn þurftu að
hafa 2 lil reiðar, með öðrum orðum, hver maður
hafði tvo hesta, eða að minnstu kosti nokkra auka-
liesta, ef fleiii voru í hóp, til þess að hvíla hina.
Framfarirnar eru mjög miklar, og kostirnir við
að ferðast i híl margir. Einkum er timasparnaður-
inn geysimikill. Eg býst þó við, að flestum sem
vöndust ferðalögum á heslum í æsku, komi saraan
um, að ekkert ferðalag geti að sumu leyti jafnast á
við það, að ríða góðum hesli yfir fögur héruð í
hjörtu veðri.
»Sá drekkur hvern gleðinnar dropa i grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund«,
segir skáldið. Og annað skáld kveður svo:
»Um fjöll og dali fríða, Ó, ferðalífið frjálsa,
á fjörugri sumartið hve fagnar hjartað þá,
er ljúft sem lengst að ríða, er gyllir hnúka og hálsa
þá lánast veðrin blíð. hin hvra sólarbrá«.