Æskan - 01.06.1936, Blaðsíða 9

ÆSKAN
69
Mæðradagurinn Bræðurnir f'jórir
Æskan var fyrsta blaðið á íslandi, er minntist
á það haustið 1932, að úti í löndum tíðkaðist sá
siður, að einn dagur ársins væri einkum helgaður
móðurinni og þess vegna nefndur »móðurdagur«.
Nú er einnig l)úið að taka þenna fallega sið
upp hér, og eiga þær konur og menn þakkir skilið,
er komu því í kring, að þessi nýbreytni var einnig
tekin upp hér.
íslensku unglingar! Eruð þið ekki glaðir yfir
þvi, að fá að helga henni mömmu ykkar einn
dag ársins, sérstaklega? Jú, vafalaust eruð þið það.
En það eru ekki aðeins unglingarnir, sem eiga að
heiðra þenna dag, það eiga einnig þeir að gera,
sem komnir eru til vils og ára. Öll hljótum við
að muna það, sem vorum svo heppin að vera
hjá mömmu okkar, þegar við vorum lítil, hve
mikið hún gerði fyrir okkur. Hún vafði okkur
örmum, er við vorum ósjálfhjarga. Hún kenndi
okkur fyrsta hænarstefið, er við lærðúm. Hún
vakti yfir velferð okkar.
Nú vil eg biðja ykkur, litlu hörn, sem lesið
þessa grein, að fara alltaf að ráðum móður ykkar
og þeirra, sem vilja ykkur hest. Og vissulega vill
ykkur enginn hetur en hún.
Það er sorglegt að sjá og vita til þess, að yngsta
lcynslóðin i landinu virðist einatt vera að sökkva
sér niður í eymd og spillingu. Börnin hlýða ekki
áminningum foreldra sinna, og eru á götunni
fjarri heimilum sínum tímunum saman, svo að
enginn veit, hvar þau eru niður komin, og á
unglingsárunum lendir þetta oft í drykkjuskap
og slarki.
En geta nú ekki foreldrarnir nokkuð að þessu
gerl? Búast má við, að þeirri spurningu verði að
svara játandi. Foreldrarnir þurfa að muna eftir
því að geia hörnum sínum golt fordæmi. Það, sem
lærist í fyrstu bernsku, loðir lengi við, þótt mað-
urinn eldist. Þess vegna þarf að kenna þeim unga
þann veg, sem hann á að ganga.
»Sé nokkur hlutur sorgarsár,
sc nokkuð dapurt til,
pá eru það horfin æsluiár
ónýt í tímans hyl.«
Svo segir skáldið, og það er vissulega satl, og
það ættu allir að hafa hugfast. Gleymið ekki móð-
ur ykkar, hörnin góð, né ráðleggingum hennar.
Það verður ykkur liappadrýgst!
Jóna Jónsdóttir
frá Grindavik
Æfintýri
Framh.
En enginn þeirra gat hjálpað mér. Og loks varð
eg krypplingur eins og eg er nú.
En þrátt fyrir þella vildi eg fara hurt úr land-
inu og komast lieim. Eg lagði af slað og skildi öll
auðæfin eftir, og nú er eg hingað kominn, jafn fá-
tækur og þegar eg lagði af stað að heiman í æsku.«
Nú þagnaði ferðamaðurinn. Eikin sá, að liann
kipptist við, eins og rafmagnsstraumur hefði snorlið
hann. Hann lauk upp augunum, leit í kringum sig,
og nú sagði liann: »Þetta var skrítið. Eg þóttist
vera heima í kotinu hjá bræðrum mínum, og eg
sagði þeim frá öllu, er á dagana hefir drifið, síðan
við skildum.«
Gamli maðurinn slóð nú á fætur, og eikin sá,
að hann hélt af stað i áttina heim í kotið; þaðan
hafði hann komið með hræðrum sínum forðum.
Sumarið leið, haustið kom. Það var aftur komið
vor. Eikin horfði á hverjum degi út yfir vegina og
vonaði að sjá einhvern hinna bræðranna. Ilún
gælti að því á hverjum morgni og hverju kvöldi.
Og einu sinni síðla dags, áður en sól var hnigin, sá
eikin, að maður kom gangandi sunnan að. Eikin
þekkti á augabragði, hver maðurinn var. Það var
sá næsti i röðinni. Hann nam staðar lijá eikinni
og mælti:
»Þarna stendur þú þá enn þá, gamla eik. Þú
varst gömul þegar eg kvaddi hræður mína fyrir
mörgum árum, og þú hefir ekki yngst upp síðan.
Eg á þá enn eftir að ganga í þrjú dægur, þar lil
eg kemst heim. Eg ætla að hvíla mig dálitla stund,
eg vil vera óþreyttur, er eg kem heim, enda þótt
eg sé orðinn gamall.«
Ilann lagðist nú niður í dúnmjúkt grasið, það
var auðséð, að hann var dauðþreyttur, og það leið
ekki á löngu, þar lil hann var steinsofnaður. Léttur
vindblær þaut um eikarkrónurnar, svo að hlöð
hennar hærðust, en i gegnum þyt hlaðanna, heyrði
eikin manninn tala:
»Eg gekk i suðurátt. Loftið varð heitara og heit-
ara, og því lengra sem suður dró, þvi fjörugri og
áhyggjulausari urðu mennirnir. — Þeir sungu og
dönsuðu og léku sér. Þeir hugsuðu ekki um að
vinna. Þeir þurftu ])ess ekki með. Sólin skein alla
jafna frá heiðum liimni hvern einasta dag, og regnið
féll hlýtt og þýtt á nóttunni. Allt óx og dafnaði í
náttúrunni, og mennirnir þurl'tu ekkert fyrir því
að hafa.
En eg hélt ferð minni áfram.