Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 8

80
ÆSKAN
»Skyl(H ekki senn koma maður vestan að«, hugs-
.aði lnin. »Eða þá frá austri?«
Margir ferðamenn komu, en enginn þeirra var
sá, er eikin vonaðist eftir. Það voru allt saman
ókunnir menn, sem hún kannaðist ekkert við.
En svo var það eitt kvöld, þegar bleikur mán-
inn skein yfir eikarkrónuna, rétt áður en hún æll-
aði að fara að sofa, að ein grein liennar, sem
var efst í toppinum, tók eftir því, að maður kom
úr vesturátt. Og hún hrópaði jafnskjótt upp af
fögnuði:
»Þarna kemur hann! Þarna er hann að koma!«
Nú fór að þjóta í allri eikarkrónunni og fregnin
Jjarst frá einni grein til annarar: »Bróðirinn, sem
fór til vesturs, er að koma«.
Síðan varð allt hljótt, og eikin hlustaði aðeins
á fótatak mannsins, er alltaf færðist nær og nær.
Loks stóð hann fyrir neðan hæðina, og á auga-
])ragði var hann kominn að rótum eikarinnar.
Hann horfði upp í krónu hennar, líkt og Bræður
hans höfðu gert, og svo sagði hann:
»Hórna var það, sem við skildum, hræðurnir.
Það var einmitt hérna undir þessari gömlu eik.
Hve heitt hefi eg þráð að koma hingað aftur,
koma heim í kotið okkar og hitta hræður mína.
En eg er þreyttur eftir langa göngu. Eg ætla að
hvíla mig hér, og þegar sólin rís í fyrramálið, held
eg áfram«.
Maðúrinn hallaði sér upp að eikarstofninum og
hvíldi sig. Ilann horfði yfir héraðið, sem glilraði
í tunglsljósinu með silfurhvítum ljóma.
Síðan fór hann allt í einu að tala, rétt eins og
hann vildi segja eikinni frá einhverju, eða að hann
væri að tala við þögult landið, sem lá fyrir fram-
an hann.
»Eg gekk lengi, lengi. Eg átli að fara til vesturs.
líg gekk yfir heiðar og fjöll, engi og akra og stóra,
myrka skóga. Hvar, sem eg kom, litu menn á
mig sem gest og vildu ekkert eiga saman við mig
að sælda. Eg vann með trúmennsku fyrir þá, sem
létu mig hafa vinnu.
En livað stoðaði það? Eg var samt sem áður
útléndingur. Þá ior mig að langa heim. Mér þótti
vænna um skógana og akrana heima heldur en
nokkuð annað, og svo auðvitað um hræður mína.
Meðal þeirra hafði eg ekki verið gestur.
Eg ásetti mér samt að halda áfram lengra til
vesturs, svo langt, sem eg gæli komist. Eg vildi
ekki láta neitt hindra mig frá, ef unnt væri, að
finna einhvern stað úti í veröldinni, þar sem eg
gæli unað mér eins vel og heima, og eg gekk
og gekk.
Loksins kom eg til einhvers lands, sem var svo
langt í vestri, að lengra gat eg ekki komist. Eg
settist þar að og fór að vinna. En jafnvel þarna
varð eg þess var, að fólk leit á mig eins og gest,
þar til einn dag að allt breyttist.
Skæður og hræðilegur sjúkdómur geisaði í land-
inu. Hann réðist á mennina eins og ofviðri. Þeir
urðu mállausir, ])lindir og lamaðir. Eg varð einnig
veikur af þessum voðalega sjúkdómi. Þá hætti
fólkið að líta á mig sem útlending. Allir urðu jafn-
ingjar meðan sjúkdómurinn geisaði.
Margir dóu úr veiki þessari. Eg hélt einnig, að
eg mundi deyja. En mig langaði til þess að deyja
svo nærri gamla kotinu okkar bræðranna, sem
unnt væri. Tók eg þess vegna á allri þeirri or'ku,
sem eg álli til, og lagði af stað heimleiðis.
En það var ekki meira en svo, að eg gæti dreg-
ist áfram. Eg fann, að kraftarnir minnkuðu dag
lrá degi. Og eitt kvöldið hneig eg niður úti í skógi.
Opnaði eg þá malpokann minn og tók lilla j)ens-
ilinn upp, sem eg hafði búið mér til úr viðarbasti,
endur fyrir löngu, og tekið með mér til minja
um kolið og barnæsku mína. Eg klappaði pensl-
inum og strauk því næst yfir hendur mínar og
andlit með honum, til þess að finna eins og
hlýja vorgolu, í skóginum heima, strjúka vanga
mína.
En þá fann eg, að kraftar mínir uxu, hjartað
sló örara og hugsanirnar urðu skýrari. Eg hélt
því áfram að strjúka með penslinum yfir allan
líkama minn, og nú fann eg, að eg var maður til
að rísa á fætur og halda áfram. Eg var orðinn
heilhrigður.
Ilress og glaður sneri eg við til mannanna. Eg
skýrði þeim frá, að eg gæti læknað þá. En þeir
trúðu mér ekki í fyrstu og héldu, að eg væri að
gera gys að sér. En þegar þeir sáu, að eg var
heilhrigður, þótt eg umgengist þá, háðu þeir mig
að reyna. Það gerði eg fúslega, og nú urðu brátt
allir i landinu heilhrigðir aftur. Eg varð frægur,
og allir heiðruðu mig og tilbáðu, eins og væri eg
helgur maður.
Nokkur ár liðu. Fólkið gleymdi veikindunum,
og það gleymdi meira að segja, hvcr hafði lækn-
að það. Og að nýju varð eg einmana og ókunnur
meðal þeirra.
Þá ásetti eg mér að fara burt úr landinu og
lieim til hræðra minna. Þar var eg ekki gestur og
útlendingur«.
Eikin gamla hlustaði á frásögu manusins, sem
hallaði sér upp að stofni hennar. Og er hann
þagnaði, livíslaði hún: