Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 17

ÆSKAN
89
Grátt lamb
En livað litirnir á vesturloftinn voru skrítnir og
bjarminn á jöklinum fallegur. Eða livað jörðin var
orðin græn og kvöldin hjört og hlý. Nú voru fugl-
arnir komnir og sauðburðurinn hyrjaður.
En livað vorið var indælt og bjart. Og lífið var
indælt og bjart eins og vorið.
Ingu litlu í Hvammi þótti svo skémmtilegt uppi
i liaganum lijá nýfæddu lömbunum á björtu, hlýju
vorkvöldunum.
Þar var svo friðsælt og hljótt.
Ingu litlu liafði oft verið strítt með því, að liún
kysi heldur að eltast við kindur upp í högum en
taka eitthvað liendinni til heima. En hún hafði aftur
á móti óskað þess af heilum hug, að hún væri lítill
drengur, svo að liún fengi óáreitt að liugsa um litlu
lömbin um sauðburðinn.
Mörgu lambinu hafði hún Inga litla nú bjargað
frá dauða. Sum liafði hún fundið ofan i sprung-
um eða lækjarholum, og komið liafði fyrir, að hún
hafði frelsað lítil, veikburðá lömb frá því að lenda
í klónum á hrafninum. Alltaf var eins og krummi
þekkti úr veikbyggðustu lömbin, því á þau lagðist
hann helst.
Það veitti áreiðanlega ekki af því að vera á varð-
bergi, þegar litlu lömbin voru að fæðast.
Svo gat nú alltaf komið fýrir, að móðurlaust lamb
fyndist, sem þyrfti að fara með þeim.
Einu sinni, þegar Inga var pínulítil, liafði fjár-
maðurinn komið heim með móðurlaust lamb, sem
var gefið heima allt sumarið. Mikið hafði Ingu lillu
þótt gaman að litla heimaalningnum. Hún fékk oft
að gefa honum og lambið liafði hænst mjög að
hana til hallarinnar. Að augnahliki liðnu sal hún
í sæti sínu eins og áður.
»Þakka ykkur fyrir piltar. Þetta var laglega af sér
vikið«, sagði kóngsson. »Nú má drottning koma«.
Klukkan sló fyrsta liöggið. í sama vetfangi hrökk
hurðin upp og drottning stóð í dyrunum. Þegar
hún sá kóngsdóttur náfölnaði hún.
»Eg hef beðið lægri hlut«, mælti hún. Nú getur
þú gengið að eiga kongsdótlurina.
Þá brosti kongsdóttirin, og það var í fyrstá sinni,
sem nokkur sá hana l)rosa.
Og svo var haldið brúðkaup svo veglegt, að
annað eins hafði aldrei sésl i sjö kóngsríkjum. Þar
hefði verið gaman að vera og sjá þá dansa, Lang-
legg og Yamba.
henni. — Þegar það heyrði málróminn hennar,
jarmaði það og kom þjótandi til hennar, og það elti
hana um allt.
Oft furðaði Inga litla sig á því, að öllum á heim-
ilinu skyldi ekki þykja vænt um litla lambið, sem
alltaf var svo gott og sakleysislegt. En sannleikur-
inn var sá, að flestir höfðu horn í síðu þess. „Þessir
heimaalningar eru ofan í öllu og alstaðar til meins“,
var vanaviðkvæðið.
Seinni part sumars liafði verið farið langt i hurtu
með lambið, það átti að reyna að venja það með öðr-
um kindum.
Þá var nú Ingu litlu nóg boðið. Grátandi bað liún
Guð að láta lambið koma heim aftur.
Og daginn eftir var það komið heim.
Ingu litlu langaði alltaf hálfpartinn lil þess að fá
heimaalning aftur. Ekki svo að skilja, að hún væri
að óska eflir að eittlivert litla lambið missti mömmu
sína eða flæmdist frá lienni. En hvorttveggja gat
skeð, og þá var betra að lambið fyndist, lieldur en
það dæi úr hungri eða hrafninn rifi það í sig.
Oft hafði Ingu litlu flogið í lmg, þegar hún lagði
af stað upp í haga, að skeð gæti nú að liún fyndi
móðurlaust lamb.
Inga litla hljóp létt í spori niður brekkuna. Hún
var á heimleið. I kvöld hafði liún fundið 8 ær born-
ar, tvær tvílembdar og tvær með mislitum lömbum.
Enginn hrafn liafði verið á sveimi, liún hafði
ekkert dautt lamb fundið. Nýbornu ærnar höfðu
allar fætt vel, eða með öðrum orðum mjólkað nóg
handa lömbunum sínum.
I kvöld lék allt í lyndi. Létt í spori lileypur Inga
litla niður brekkuna.
Allt i einu nemur lnin slaðar. Hvað er þetla, þarna
í lægðinni? Ofurlítil grá hrúka. — Grátt, lítið lamb.
Hvers vegna lá það þarna og engin kind nálægt?
Aumingja litla lambið, ósköp var það einstæðings-
legt. Máske var eitthvað að því? Hvar skyldi mamm-
an vera?
Inga litla læddist nær litla, gráa lambinu, en það
varð hennar vart og þaut upp jarmandi.
Ekki var að sjá, að neitt væri að því. En Iivað
það var fallegt og kvikt á fæti.
Inga lilla fór að svipast um, en gal hvergi fund-
ið mömmuna. Hún sneri við, rak næstu kindur,
sem hún sá, til litla, gráa lambsins. En engin þeirra
leit við því.
Líklega var þctla tvílembingur, sem hafði flæmst
frá móðurinni; sumar tvílembdar ær eig'a það lil
að skeyta minna um annað lambið.
Inga litla náði ekki gráa lambinu fvr en eftir all-
snarpan eltiiigáleik.