Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 19

ÆSKAN
91
í dauðans ofboði þaut liún inn í bæ. í dyrunum
niætti liún fjármanninum.
„Þú þarft ekki að liugsa um að gefa lambinu“,
sagði bann að fyrra bragði, þegar liann sá hana með
skál í hendinni. „Hann Jón í Nesi kom í gærkvöldi,
og ]>að barst af tilviljun í tal, að ær frá honum væri
nýbúin að missa, svo hann fékk lambið handa ánni.
Hann sagði þetla svo blátt ál'ram og kæruleysis-
lega, alveg eins og Inga litla vrði fegin að losna við
að gefa lambinu.
Inga sagði ekkert. Hún flýtti sér aftur út í hlöðu,
settist hjá auða bólinu litla, gráa lambsins og grét
sáran
En engum skyldi bún segja, að liún hefði séð eftir
lambinu, enginn skyldi vita, hvað henni þótti vænt
um það. Aldrei skyldi neinn vita, hvað það var illa
gert að taka það frá henni.
Eftir þetta fór hún sjaldnar út í liagann, til þess
að aðgæta, livort eitthvað hefði ekki orðið að litlu,
nýfæddu löinbunum. Það var engu líkara en bún
léti þau gjalda þess, að gráa lambið var tekið frá
henni
Um sumarið bugsaði hún oft um litla, gráa
lambið, og þá gal hún ekki alltaf lára bundist.
Slátturinn var búinn. Fjármaðurinn reiðir beim
tvö spriklandi lömb fyrir framan sig. Mömmur
þeirra jarma bjá réttinni.
Þetta eru fjallalömbin svo nefndu, af því að þeim
er slálrað í nestið lianda þeim, sem fer að smala
fjallið — gangnamanninum
Nú átti að fara að smala saman lambánum, taka
lömbin þeirra frá þeim, því nú voru þau orðin nógu
stór til þess að eta af þeim kjötið. Sumum jTrði
slátrað heima, önnur rekin í lióp til Reykjavíkur.
Þar yrði þeim slátrað í slátrunarhúsinu. Fjóra -
finnn daga yrði verið með þau á leiðinni.
Blessuð lillu, saklausu lömbin, mikið þyrftu þau
að líða áður en þau yrðu svift lífinu. Sárfætt, dauð-
þreytt, svöng og þvrst og bás af jarmi eftir móður-
inni, sem reikaði eirðarlaus um liagana heima og
leilaði að lambinu sínu yrðu þau pínd áfram
með reiddum svipum og geltandi hundum í hælum
sér, oft í kalsaveðri og rigningu. —• Og þetta voru
sömu fallegu, indælu lömbin, sem böfðu fæðst í 'vor
og leikið sér í sumar i bögunum svo glöð og óttalaus.
En livað þau voru nú orðin stór, litlu, veikbyggðu
lömbin, scm bún Inga litla liafði frelsað frá lirafn-
inum í vor.
— Og litla, gráa lambið. — Nei, það var engin
furða, þótt hún Inga lilla gæli ekki tára bundist.
— En livað himininn var þungbúinn í dag, og
það var þoka á jöklinum.
Hvernig meinin komu
í Mannheim
Grísk goðsögn
Fyrir langa löngu, á gullöld mannkynsins, voru
allir sælir og góðir. Þá var sífellt vor. Jörðin stóð
jafnan í blóma, og hlýir vindar struku algróin
löndin.
Enginn þurfti að vinna. Fólkið lifði á jarðarberj-
um, brómberjum, vínberjum og sætu akarni, en
alll óx þella í eikarskógunum. Arnar voru mjólk
og guðadrykkur. Býflugurnar þurftu ekki einu
sinni að safna lmnangi, það draup af trjánum. Allir
höfðu allsnægtir.
Hvergi í víðri veröld var sverð eða vopn af nokkru
tægi, og aldrei varð ágreiningur manna á milli.
Enginn liafði heyrt slíks getið. Járn og gull var öll-
um ókunnugt, fólgið djúpt í skauti jarðar. Sjiik-
dómar voru ekki til; mönnunum varð aldrei mis-
dægurt, og þeir voru síungir.
Bræður tveir, Prometheus og Epimetheus, voru
uppi á þessum dásamlegu tímum. Prometheus stal
eldinum frá guðunum og' gaf mönnunum. Vissi liann
að Júpiler mundi verða sér stórlcga reiður fyrir
tiltækið, og afréð því að hverfa á braut úr ættlandi
sinu um stundarsakir.
Aður cn hann fór bauð bann Epimetheus bróður
sínum varnað á því, að þiggja gjafir af guðunum.
Skömniu eftir að Prometheus var farinn af stað, bar
svo við, að Merkúrius kom á heimili Epimetheus.
Leiddi hann við liönd sér undurfagra, unga mey, er
hann nefndi Pandóru. Bar hún á liöfði sér fagran
sveig úr hálfútsprungnum rósum, en gullnar festar
féllu um háls og barm. Hún var klædd hárfínni
slæðu, sem var nálega jafnsíð kyrtilfaldinum. Merk-
liríus fékk Epimetheus meyna. Kvað hann guðina
hafa scnt honum konuna að gjöf, svo að honum
fyndist lífið ekki eins einmanalegt.
Pandóra var svo yndisfÖgur, að Epimetheus var
ekki í vafa um, að guðunum hefði gengið gott citt
A túninu sátu stórir lóuhópar. Lóurnar voru á
förum, af þvi að liaustið var komið.
— Nú átti sláturlíðin að fara að byrja.
Haustið var ömurlegt, og lifið var ömurlegt
eius og baustið.
Máske hafði Jón í Nesi slátrað litla, gráa lamb-
inu í fjallnestið.
Vilborg Auöunnrdóttir