Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 22

94
ÆSKAN
Verðlaunaþraut
Fangarnir átta.
Hafið þið lesið söguna af Hróa lietti
og sveinum hans?
Hrói var útilegumaður, átli heima á
Iinglandi, og á að liafa verið uppi á
dögum Rikarðar konungs ljónshjarta.
ötal sögur eru sagðar um Hróa og' pilta
hans. Reir lifðu auðvitað á ránum, eins
og aðrir útilegumenn, en þeir ræntu
aldrei aðra en ríka menn, og helst þá,
sem voru kunnir að ágirnd og harð-
ýðgi við fátæklinga og lítilmagna.
Itrói og piltar hans höfðust mest við
í skógunum í kringum Nottingham.
Borgarstjórinn i Nottingham var si og
æ á veiðum eftir þeim, enda var þeim
alveg sérstaklega uppsigað við hann.
Venjulega báru þeir hærra hlut í við-
skiptunum og fóru háðulega með hann,
en einu sinni brást þeim bogalistin.
Borgarstjóri og menn hans náðu i átta
af piltum Hróa og vörpuðu þeim i
fangelsi.
Petta fangelsi var bvggt þannig, að það
voru níu turnar, og lágu göng á miili
þeirra allra, eins og sést á myndinni.
Hreystiverk
Tveir drengir gengu eftir aðalgötu
litla sjávarþorpsins og töluðu saman i
mesta ákafa. Peir voru á að giska 12
ára. Peir hétu Árni og Einar og voru
kaupmannasynir. Skammt á undan þeim
gekk drengur á sama reki og þeir. Hann
var fátæklega klæddur, en þó hrein-
Iegur, og sýndist vera liinn efnilegasti.
Um liann voru þeir stallbræður aðtala.
»Finnst þér það ekki meira en lítið
skammarlegt af Reyni, að koma sér
svo innundir bæði hjá kennurunum og
skólastjóranum, að þó hann geri eitt-
hvert strákapar í skólanum, þá kemur
þeim ekki til hugar að ávíta hann fyrir
það? Peir kenna það meira að segja
stundum öðrum«, sagði Árni.
»Reynir heí'ur aldrei gert neitt það
af sér í skólanum, sem hann heíur átt
skilið að fá ávítur fyrir«, svaraði Einar.
»Og hann hefur alls ekki komið sér
»inn undir hjá kennurunum« eins og
Fangarnir voru númeraðir og setlir
hver i sinn turn, og raðað i þá eins
og mjmdin sýnir.
Nú liafði borgarstjóri orð fyrir að
stíga ekki í vitið. Og hann var svo
óforsjáll að lofa föngunum fullu frelsi,
ei' þeir gætu flutt sig á milli turnanna
þannig, að þeir kæmust í rétta töluröð.
Númer 1 átti að komast í turninn A,
2 i B o. s. frv. Peir máttu aldrei vera
tveir saman í turni, en auða turninn
máttu þeir nota við flutningana.
Þeim tókst þetta, en hvernig fóru
þeir að?
Nú skaltu reyna að leysa þrautina
F*að er best fyrir þig að teikna turnana
og göngin á stórt blað, búa til átta
pappakringlur, tölusetja þær og láta
þær tákna fangana. Reyndu svo að flytja
þær cftir reglunum, sem tilteknar voru.
Æskan hefur ákveðið að veita þrenn
verðlaun fyrir réttar lausnir á þessari
þraut.
1. verðlaun eru 10 krónur, 2. verð-
laun 5 krónur og 3. verðlaun 3 krónur.
Ef margar réttar úrlausnir berast,
verður dregið um, liverjir hljóti verð-
launin.
þú orðar það. Eg skal játa það, að
kennararnir halda mikið upp á Reyni,
en það er aðeins af því að hann kann
alltaf miklu betur í skólanum en við
hinir krakkarnir. Pað hefur sést best
við prófin. En eg ætla ekki að vera
að þræta við þig um þetta. Við liitt-
umst á morgun. Vertu sæll!«
Um leið og Einar sagði þetta, beygði
hann inn á hliðargötu, en Árni hélt
áfram aðalgötuna. Reynir var sonur
verkamanns í þorpinu. Hann var mesti
efnisdrengur og elsta barn af 5 syst-
kinum. Foreldrar hans voru mjög fá-
tæk. Reynir var búinn að vera í barna-
skóla í þrjá vetur, og hafði alltaf verið
með þeim efstu á prófunum. Árni var
latur að læra og þar af leiðandi illa að
sér, og öfundaði hann Reyni mjög
mikið af kunnáttu hans, og rægði hann
óspart við skóladrengina, þegar hann
sá sér færi á. En, sem betur fór, var
Reynir svo vel kynntur í skólanum,að fá-
ir trúðu óbróðurssögum Árna um liann.
Þenna umrædda dag hafði skólanum
verið sagt upp, og um leið lesnar upp
einkunnir barnanna. Skólastjórinn
lial'ði lieitið þvi barni verðlaunum sem
efst yrði. Öll börnin höfðu beðið upp-
sagnardagsins með mikilli óþreyju, og
miklar voru getgáturnar um það, hver
mundi nú verða efstur.
En þegar til kom hal'ði Reynir hlotið
hæstu einkunn, og auðvitað Iika verð-
launin.
Nú var Árna nóg boðið. Einar var
sá, sem niest hafði haldið með Reyni
i skólanum, og nú sætti Árni lagi, að
verða samferða Einari lieim, til þess
að geta benl honum duglega á galla
Reynis. Endirinn á samtali þeirra er
birtur hér á undan.
Pað hafði verið kennt sund i þorp-
inu undanfarin sumur, og voru sumir
drengirnir dável syndir. Nú voru þeir
búnir að ákveða að reyna sig í sundi
einhvern góðviðrisdag.
Daginn, sem kappsundið átti að fara
fram, hitti Árni Reyni, og sagði: »Ætlar
þú að keppa í dag:« ».Iá, það var eg
að liugsa um«, svaraði Reynir. Dreng-
irnir hópuðust nú niður í fjöruna á til-
teknum tíma. «Heyrðu! Ilvernig list
þér á, að keppa við mig? «spurði Árni
og vék sér að Reyni. Reynir sagðist
gjarnan vilja það. Árni öslaði nú út i
sjóinn, og þóttist ætla að sýna strák-
unum það, að hann væri betur syndur
en margur héldi.
Árni var á undan Reyni, dálitinn spöl,
en þegar Árni fór að þreytast, komst
Reynir fram fyrir hann. Loks var Árni
orðinn svo þreyttur, að honum fannst
hann mundi sökkva þá og þegar, en
þótti skömm að snúa til baka eða kalla
á lijálp. Hann missti sundtökin, og svo
fann hann, að liann var að sökkva
dýpra og dýpra, honum fannst hann
hrópa á lijálp, svo vissi hann eklcert
meira.
Nú er að segja frá Reyni. Hann var
góðan spöl á undan Árna. Allt í einu
heyrir hann ógreinilegt neyðaróp fyrir
al'tan sig. Hann leit við og sá að Árni
var liorfinn. Reynir snéri sér strax
við. í því hann var að komast þangað,
sem Árni sökk, skaut Árna upp og náði
Reynir þá í hann, tók liann björgunar-
tökum, og synti til lands. Árni var
meðvitundarlaus. Einn af drengjunum
liljóp strax til föður Árna, til þess að
láta hann vita um þetta. En þegar
kaupmaðurinn kom niður að sjó, var
Árni farinn að rakna við og Reynir var
farinn heim til sín. Árni var nú fluttur
heim i bifreið, og hresstist hann fljótt.