Æskan - 01.07.1936, Blaðsíða 24

ÆSKAN
VALUR VÆNGFRÁI
12. Launsátur
I>egar ]>eir komu l>íin!íiið, scm „Marta“ haföi legið, brá ]>eim
í hrún. Hún var iiorfin. Frakkar höfðu náð lienni, en Elías og
(írani sloppið með naumindum. Nú var eltki annað ráð en að
lijarga sér í hálnum. I>eir sligu i liann <>g liéldu leiðar sinnar.
Að morgni stönsuðu ]>eir og livíldust. I’cir voru komnir
iangl inu i skógana milli Ontario og Gránuncsfijóts. i>eir iell-
uðu að koniiist landveg að Gránunesi. Björn lók byssu sina 1il
að skjóta dýr i matinn. Alvopnaður Indiáni skaust fram.
Hann lieilsaði vinalega á Íirognamáli sinu. „Eg góður vinur“.
En Birni lcist ekki trúlega á liann. Eftir stundiirkorn skildu
]>cir. Strax og Björn var horfinn á niilli trjánna kvað við skot
við cyra hans. Hann leit við og sá Indíánann miða aftur.
Annað skot small. Indíáninn snerist á liæli og fél.l. Hvcr
liafði skotið? í sama bili skrjáfaði í greinuni og Valur kom i
ljós. Björn sagði lionuni af viðtalinu við Indíáiiann. „Engimi
vinur, l>lóðl>yrstur Irokesi", svaraði Valur stutt.
I>egar l>eir komu að fljótinu brá l>eim. Skari af bálum með
Indiána rcru fram hjá. Alit í einu niiðaði Valur byssunni og
skaut skrautkhcddan Indiána i ciiium bátnuin. Svo rcif hann
Björn ineð sér, og þeir lilupu sein fætur toguðu inn i skóginn.
I'egar |>eir voru úr lucttu, sagði Valur Birni hversvegna liann
skaut Indíánann. Hann var einn af hanamönnuin Tanakari,
föður hans. I>eir flýttu sér til félaga sinna. I>cim var nú ljóst,
að focir voru umkringdir liættum á alja vegu.