Æskan - 01.09.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
101
Rétt í þessu augnabliki heyrðist drepið á dyr úti
i anddyrinu.
»Hvað er nú þetta?« sagði pabbi.
»Heimili Englendingsins er kaslali hans,« eg vildi
óska, að kringum öll lystihús væru kastaladíki og
vindubrýr.«
í sama bil kom Rut, stofustúlkan, inn og sagði,
að tveir menn óskuðu eftir að fá að tala við hús-
bóndann.
»Eg lét þá fara inn i skrifstofuna,« bætti hún við.
»Þeir eru vafalaust með samskotalistann fyrir
heiðursgjöfinni handa prestinum,« sagði mamma*
»Reyndu að losna við þá sem íljótast. Þetta er
leiðinlegt ónæði, og börnin þurfa bráðum að fara
að hátta.«
En það var ekkert útlit fyrir að pabbi ællaði að
geta afgreitt þessa herra svo lljótt.
»En hvað eg vildi óska, að við hefðum kastala-
díki og vindubrú umhverfis húsið okkar,« sagði
Róberta. »Þá gætum við dregið vindubrúna upp,
þegar við ekki óskuðum eftir gestum, og þá kæm-
ist enginn til okkar. Eg held, að pabbi verði bú-
inn að gleyma því, sem hann ætlaði að segja okk-
ur frá um það, þegar hann var lítill drengur, ef
þeir verða mikið lengur.«
Manima reyndi að stytta þeim stundir með þvi
að segja þeim nýlt æfintýri um prinsessuna með
grænu augun. En það gekk ekki vel, því alltaf
heyrðist til pabba og ókunnu mannanna inni í
skrifstofunni. Málrómur pabba var svo einkenni-
legur og hár og allt öðru vísi en venjulega, þegar
fólk var að koma að biðja um gjafir til einhvers.
En nú hringdi skrifstofubjallan, og allir drógu
andann léttara.
»Nú eru þeir að fara,« sagði Fríða.
»Pabl)i hefir verið að hringja á Rut, til þess
að fylgja þeim út.«
En í stað þess að fylgja nokkrum lil dyra, kom
Rut sjálf inn, og börnunum sýndist hún vera eitt-
hvað svo skrítin á svipinn.
»Ó, frú,« sagði hún. »Húsbóndinn biður yður að
koma inn i skrifstofuna. Hann er náfölur, frú, eg
hugsa að hann bafi fengið einhverjar sorglegar
fréttir, þér skuluð búast við hinu versta, ástvina-
missi, bankabruni, eða einhverju þess háttar.«
»Þakka yð ur fyrir, Rut mín,« sagði mamma vin-
gjarnlega.
Því næsl gekk lnin inn í skrifstofuna. Ennþá
heyrðust háværar raddir, og nú var bjöllunni
hringt og Rut sótti léttivagn. Þvi næst heyrðu
börnin fótatak niður dyraþrepin, vagninn ók burtu,
og útidyrunum var lokað. Síðan kom mamma inn.
Elskulega andlitið hennar var hvítt, nærri því eins
og knipplingakraginn, sem hún bar um hálsinn, og
augun voru einkennilega gljáandi.
»Það er kominn háttatími,« sagði hún. »Rut
hjálpar ykkur til að afklæðast.«
»En þú varst búin að lofa okkur, að við mætt-
um vera lengi á fótum í kvöld, af því að pabbi er
kominn beim,« sagði Fríða.
»Pabbi hefir verið kallaður að heiman — i versl-
unarerindum,« sagði mamma. »Farið nú undir
eins að hátta, góðu börnin mín.«
Þau kysstu mömmu sina og fóru siðan út úr
stofunni. Róberta varð síðust, til þess að geta kysst
mömmu sína enn þá einu sinni og hvíslað að
henni um leið: »Það hafa þó vonandi ekki komið
neinar vondar fréttir, elsku mamma? Hefir nokk-
ur dáið, eða —-------'?«
»Nei, það hefir enginn dáið,« sagði mamma, og
það leit nærri því út sem hún hrinti Róbertu frá
sér. »Eg get ekkert sagl þér i kvöld, vina mín.
Nú verður þú að fara að bátta.«
Rut greiddi báðum litlu stúlkunum og hjálpaði
þeim til að hátta. Annars var mamma alltaf vön
að gera það sjálf. Þegar Rut var búin að slökkva
ljósið og komin út, rakst hún á Pétur í stiganum.
»Heyrðu, Rut, livað hefir komið fyrir?« spurði
hann.
»Vertu ekki að spyrja mig. Eg vil ekki segja þér
ósatt. Þú munt nógu snemma fá að vita hið sanna«.
Seint um kvöldið kom mamma upp og kyssti
öll börnin, sem voru sofnuð. Róberta var sú eina,
sem vaknaði við kossinn, en hún lá grafkyrr og
sagði ekkert.
»Ef mamma vill ekki láta okkur vita, að hún
hafi grátið,« sagði hún við sjálfa sig, er hún lieyrði
mömmu vera að gráta í myrkrinu, »þá viljum við
ekki vita það.«
Þegar þau komu til morgunverðar næsta morg-
un, var mamma farin eitthvað að heiman.
»Farin lil Lundúna,« sagði Rut, og börnin urðu
að sitja ein við borðið.
»Hér er eitthvað agalegt á seyði,« sagði Pétur um
leið og liann braut skurnið á egginu sínu. »Rut
sagði við mig í gærkvöldi, að við myndum nógu
snemma fá að vila bið sanna.«
»Fórst þú að spyrja hana?« sagði Róberta mcð
fyrirlitningu.
»Já, það gerði eg reyndar,« sagði Pétur og var
orðinn reiður. »Þótt þú gætir háttað i makindum,
án þess að láta þig nokkru skipta, hvort mamma
var sorgbitin eða ekki, þá gal eg það ekki.«
Framli.