Æskan - 01.09.1936, Blaðsíða 9

ÆSKAN
105
að lesa. Hann las af áhuga og kappi. Hann heyrði
skarkala uppi á lofti hjá börnunum. Birgir kom
til lians og sagðist þurfa að fara að heiman til
kennarans. Börnin voru ein, því að móðir þeirra
hafði farið að finna veika systur sína, en ekkert
hugsað út í það, að Birgir þyrfti að fara í tima
þennan dag. En hann var alltaf vanur að hafa gætur á
systkinum sínum, þegar móðir hans var ekki heima.
»Þau eru svo ærslafengin, að það þarf alltaf að
hafa gætur á þeim. En nú er mamma ekki heima,«
sagði Birgir hálf vandræðalegur.
»Eg l)að þau um að vera stillt.cc
»Mamma er ekki heldur heima,« sagði Karl hlæj-
andi. »Eg skal líla til þeirra við og við,« bætti hann
við með fullorðinssvip.
Birgir þakkaði fyrir, kvaddi og fór.
Karl hélt áfram að lesa um stund. Allt í einu
heyrði hann, að eitthvað féll á gólfið uppi og brotn-
aði. Bétt á eftir heyrðust há óp, og börnin hlupu
um gólfið, rifu upp dyrnar og hrópuðu:
»Eldur! — Eldur! — Það brennur!«
Ivarl spralt upp. í ganginum mætti hann Belu og
Maríu. Níels hljóp fram lijá þeim.
»Eg kalla á slökkviliðið!« hrópaði hann á hlaup-
unum.
Reykurinn sást yfir stiganum. Hanu teygði arma
sína niður stigann og um allan ganginn.
»Það var lampinn, sem valt um kolllcc sagði Beta
snöktandi. En María litla togaði i hana, til að fara
burt úr ganginum, sem var að fyllast af reyk.
»En litli bróðir! Hvar er litli bróðir?« spurði
Karl óttasleginn.
»Litli bróðir!-----Hann — liggur í vöggunni«
stamaði Beta og hvítnaði upp af skelfingu.
»Eg skal sækja hann — en flýttu þér burt héð-
an með Maríu. — eg skal bjarga lionum,« sagði Karl.
Honum fannst því vera hvíslað að sér, að faðir
sinn mundi hafa gert þetta á þessari stundu. Hann
hefði gengið inn í eldinn og reykinn og bjargað
»litla bróður,« sem lá ósjálfbjarga í vöggunni.
Og Karl vildi feta í fótspor föður síns.
Hann hljóp upp stigann og inn ganginn. Eldur-
inn var búinn að nema stórt svæði þar uppi. En
reykurinn var verstur. Borðstofan var full af reyk.
Þaðan barst hann fram á ganginn og um allt húsið,
því að börnin höfðu skilið eftir opna hurðina.
Karl þurfti að fara gegn um borðstofuna til að
komast inn í svefnherbergið, þar sem vaggan var.
Það brakaði og brast í kring um hann. Rauðir
eldslogar teygðu arma sína upp þiljurnar, og elds-
blossarnir á gólfinu voru eins og gáraður hafflöt-
ur í kvöldroða.
50 ára afmæli
barnastúkunnar »Sakleysið« nr. 3.
Hinn 10. júlí árið 1886 var á Akureyri stofnuð
barnastúka, sú fyrsta þar á staðnum, en liin þriðja,
sem stofnuð var á íslandi.
Hún hlaut nafnið »Sakleysið«. Stofnendur voru
24 (5 fullorðnir, 4 unglingar og 15 börn).
Þann 10. júlí í sumar var því stúkan fimmtug,
og var afmælisins minnst með hátiðlegum fundi
og skemmtiför.
Fundurinn var haldinn i templarahúsinu. Salur-
inn var mikið skreyttur. Einn af gæslumönnunum
ílutti stutta afmælisræðu. Nokkrir starfandi templ-
arar í bænum íluttu kveðjur og árnaðaróskir. Auk
þess bárust stúkunni heillaóskaskeyti. Einn af elstu
starfsmönnum stúkunnar var kosinn heiðursfélagi og
tveimur stofnendum, sem enn eru á lífi, send kveðja.
Skemmtiförin var farin 2 dögum síðar (sunnu-
dag). Farið var í Vaglaskóg. Veður var ágætt. Um
70 tóku þátt í förinni, og var liún ókeypis fyrir
félagana, en kostuð úr stúkusjóði með nokkrum
styrk frá verndarstúkunum.
Barnastúkan Sakleysið telur nú fullt 160 með-
limi og er það mildð, þegar þess er gætt, að önn-
ur barnastúka starfar í bænum með litlu færri
félaga.
Heill og hamingja fylgi stúkunni og störfum
hennar á ókomnum tíma! M s
Eftir mjóum strimli snaraði Karl sér inn stof-
una. Hann reif upp hurðina að svefnherberginu og
hljóp að vöggunni. Þar lá litli bróðir og grét af öll-
um mætti. Afarlílill reykur var í herberginu, en nú
fylltist það á augabragði, þegar hurðin var opnuð.
»Litli bróðir« varð stilltur, þegar Iíarl tók hann.
Karl vafði hann inn í teppi, og leitaði síðan út-
göngu með liann. Eldurinn hafði magnast i borð-
stofunni. En hugurinn bar Ivarl yfir torfærurnar.
Hann mætti slökkviliðsmanni, með hjálm á höfði,
í stiganum. »Þú ert hetja, Karl litlilcc sagði maður-
inn um leið og hann tók báða drengina í fang sitt.
Eldurinn var slökktur og skaðinn virtur og borg-
aður, því að það, sem brann eða skemmdist, var
vátryggt. —
Ivarli var hrósað fyrir þetta afreksverk. Hann
roðnaði og óskaði, að hann hefði betur verið laus
við allar slíkar aðdáunarraddir.
En að móður sinni hvíslaði hann:
»Eg vildi feta í fótspor föður míns.«
Sigurjón Jónsson fslensknðl