Æskan - 01.10.1936, Blaðsíða 6

114
ÆSKAN
Vegurinn var bæði blautur og dimmur. Börnin
voru alltaf að hrasa um steinana, og einu sinni
datt Fríða ofan í forarpoll, og varð að draga
hana vota og vesæla upp úr. Engin ljósker voru
við veginn, sem allur lá upp á móti.
Farangursvagninum gekk ekki betur. Það heyrð-
ist hrykta i hjólunum, og þegar augun fóru að
venjast myrkrinu, mátti óljóst sjá kistuhlaðann
rugga fram og aftur á vagninum framundan.
Eitt sinn þurfti að opna stórt hlið, til þess að
vagninn kæmist áfram, og eftir það lá vegurinn
yfir graslendi, og hallaði nú undan fæti. Litlu
seinna sást móta fyrir einhverju dökkleitu fram-
undan, hægra megin við veginn.
»Þarna er nú liúsið,« sagði mamma. »Eg skil
ekki, hvers vegna hún hefir lokað hlerunum.«
»Hver? Hvaða hún?« spurði Róberta.
»Það er kona, sem eg var búin að biðja um að
bjálpa okkur. Hún átti að gera húsið hreint, setja
húsgögnin á sinn stað og sjá okkur fyrir kvöld-
verði.«
í kringum lnisið var lágvaxinn múr, en tré fyrir
innan.
»Þetta er nú blómgarðurinn,« sagði mamma.
Vagninn ók áfram meðfram múrnum, uns hann
var kominn að húsahaki, þar ók liann yfir stein-
lagt hlað, og nam loks staðar við eldluisdyrnar.
Hvergi sást ljós í nokkrum glugga.
Nú var farið að berja að dyrum, en enginn kom
til dyra.
Maðurinn, sem var með vagninn, "sagðist búast
við, að frú Viney væri farin heim.
»Sjáið þér til,« mælti hann. »Lestin var orðin
á eflir áætlun.«
»En lnin héfir lykilinn að húsinu. Hvað eigum
við að taka til bragðs?«
»Hún hefir sjálfsagt lagt hann undir dyra-
þrepið,« sagði Ökumaðurinn, »það gera menn oft
hér um slóðir.«
Hann tók Ijóskerið af vagninum og skyggndist
undir dyraþrepið.
»Já, alveg rétt, hérna er lykillinn.«
Síðan opnaði hann dyrnar, gekk inn og setti
ljóskerið á borðið.
»Hafið þér kerti?« spurði hann.
»Eg veit ekki um nokkurn hlut,« sagði mamma,
og var nú meira vonleysi í rödd hennar en nokkru
sinni áður.
Maðurinn kveikti á eldspýtu. Það stóð kerti á
borðinu, og kveikti hann á því. Við kertisbjarm-
ann sáu börnin stórt og tómlegt eldhús með stein-
gólfi. Engin tjöld voru fyrir gluggunum. Eldlnis-
borðið, að heiman, stóð á miðju gólfmu. Úti í einu
horninu stóðu nokkrir stólar, og í öðru horni lágu
pottar, pönnur, leirílát o. s. frv. Enginn eldur brann
í eldavélinni, aðeins köld, grá aska var í svörtu
eldhólfinu.
Þegar ökumaðurinn sneri sér við til þess að fara
út, er hann var búinn að ganga frá farangrinum,
heyrðist eitthvert skrjáfandi hljóð, sem virtist koma
út úr húsveggnum.
»Æ, hvað er þetta?« hrópuðu litlu stúlkurnar.
»Þetta eru aðeins rottur,« sagði maðurinn, og
fór leiðar sinnar og lokaði dyrunum. En af súgn-
um við það slokknaði ljósið.
»Ó,« sagði Fríða. »Eg vildi óska, að við hefðum
aldrei farið hingað,« og i sama bili velti bún ein-
um stólnum um koll.
»Aðeins rottur,« endurtók Pétur í myrkrinu.
»En hvað litlu mýsnar urðu hræddar,« sagði
mamma. »Eg held að það hafi ekki verið rottur.«
Hún hafði nú fundið eldspýtnastokkinn og kveikti
aftur á kertinu.
»Gotl og vel,« sagði hún. »Þið hafið oft verið að
óska, að eitthvað óvenjulegt bæri við. Nú eruð þið
að fá óskir ykkar uppfylltar. Finnst ykkur þetta
ekkx vera nógu líkt æfintýri. — Eg bað frú Viney
að kaupa dálítið af brauði, smjöri og kjöti og hafa
kvöldmatinn tilbúinn handa okkur. Eg vona, að
hún hafi lagt á borðið í borðslofunni, við skulum
koma þangað.«
í borðstofunni var enn þá dimmara en í eld-
húsinu, því að þar voru veggirnir hvitir, en dökkir
í borðstofunni, og þvert yfir loftið voru gildir
dökkir bitar. Dálítið af rykugum húsgögnum stóð
þarna á víð og dreif. Þarna var borðstofuborðið
og stólarnir, en enginn matur var sjáanlegur.
»Við skulum leita i hinum herbergjunum,«
sagði mamma, og alstaðar fundu þau húsgögn,
eklhúsáhöld og allskonar furðulega hluti, — en
engan mat.
»Þetta er Ijóta kerlingin,« sagði mamma, »hún
hefir farið með peningana, en ekki skilið eftir
neinn mat handa okkur.«
»Eigum við þá ekki að fá neinn kvöldmat?«
spurði Fríða, ákaílega vonleysisleg á svipinn, og
steig um leið ofan á súpudisk, sem auðvitað
brotnaði.
»Jú, jú,« sagði mamma, »við þurfum bara að
komast í einn stóra kassann, er settur var niður
í kjallarann. Fríða, gáðu að hvar þú stígur niður!
Pétur! Þú gelur lialdið á ljósinu fyrir mig.«
Framli.