Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 8

6
Jólabók Æskunnar
1936
„Heldurðu, að þú ratir hér inn úr skerjaklasan-
um?“ spurði skipstjóri.
Ivar liorfði á skipstjóra stórum augum. Hann
skildi þetta ekki. Hann!?
„Hugsaðu þér, ef þú kæmir nú heim til mömmu
um jólin, alveg að óvöru,“ hélt skipstjóri áfram.
Blóðið hljóp fram í kinnar ívars. Nú skildi liann.
Skipstjóra var alvara. Öll þreyta hvarf, hann rétti
sig upp, bókstaflega stækkaði.
„Já,“ svaraði hann. „Ef þér þorið að leggja skipið
i hættu, þá skal cg gera það, sem eg get. Eg þekki
raunar hvern hólma og sker hérna, en bara að það
væri svolitið bjartara . . .“
Skipstjóri klappaði honum á öxlina. „Líklega ert
þú yngsti hafnsögumaður, sem nokkurntíma hefir
sigll skipi hér inn i slíku veðri. Ein það er ekki um
neitt að velja. Við reynum í drottins nafni.“
tvar lók sér stöðu hjá þeim, sem stýrði. Augun
tindruðu. Metnað hafði liann erft eftir föður sinn.
Hann ætlaði að sýna, hvort hann gæti ekki það, sem
honum væri treyst til. Hann hvessti augun út í sæ-
rokið og myrkrið, ýmist á stjórnhorða eða hléborða.
Bláu og mildu barnsaugun hans urðu hvöss og hörð
eins og hann væri gamall sjójálkur.
„Eg held, að við eigum að slá svolitið undan,“
sagði hann, hálfhikandi, „þar á leiðin að vera.“ En
þegar liann fann að skipið hlýddi aðeins li o n u m ,
óx honum sjálfstraust. Metnaður, heimþrá og ákafi
gripu hann, og hann skipaði fyrir, hált og hvellt og
hiklaust, þessi litli hafnsögumaður. Hann fann til
þess, þar sem hann stóð uppi á brotnu þilfarsbrún-
inni og liélt sér í stögin, að margir menn áttu lif
sitl undir honum komið.
„Eilt strik meira á hlé! Þar er sundið.“
„Heldurðu að þelta takist, drengur?“
„Já, já. Lina frá Strönd sigldi þessa leið í fyrra.
Hún var fullhlaðin og risti dýpra en við. — Sláið
undan! Við verðum að sigla í hlé við langa skerið
þarna. Bétt hinu megin við það er grunn, en yfir
það verðum við að fara, það er ekki um annað að
gera. Vona hara að kvikan beri okkur yfir það.
Hana nú! Þar fór sjóhatturinn. Belur á stjórnhorð!
Við verðum að komast yfir . . .“
Nú var siglt svo, að skipið sat í grænni löðurtótt.
Það hvein og söng í liverju handi, og skipið flaug
áfram og dansaði á öldunum. Allt í einu hrökk fram-
seglstaugin, og seglið flaksaðist fyrir veðrinu eins og
risastór vængur.
„Höggvið það fyrir borð,“ öskraði skipstjóri.
Hásetarnir voru handfljótir að hlýða skipun hans.
Seglið flaug eins og skot i rökkrið og hríðina. En
það var búið að gera sitt gagn. Það hafði átt sinn
þátt í að lyfta skútunni á fjallhárri öldu yfir grunnið.
Þegar kvikan reið undir, hjó skútan snöggvast niðri.
Hún lók viðbragð og nötraði stafna á milli, en lil
allrar hamingju skreið hún þó af grunninu slysa-
laust, en borðstokkafull af sjó.
„Ætlarðu að sigla skipið i kaf, strákur?" hraut
út úr skipstjóra. Hann var fölur á vangann.
„O-nei, nú er engin hælta á ferðum,“ sagði ívar
hlæjandi. „Nú erum við komnir inn fyrir. Hér er
ládauður sjór fyrir innan skerin, ekki alda fremur
en á vatnsfötu í eldhúsinu heima. Nú erum við rétt
komnir heim.“
Það var ekki furða þó að yrði uþpi fótur og fil i
kotinu hjá henni Önnu Maríu í Hólmi, þegar barið
var að dyrum í birtingu á sjálfan jóladagsmorgnn.
Hún lá í rúminu nývöknuð, með yngstu börnin tvö,
silt hvoru megin. Hana hafði verið að dreyma brúna
hesta, sællega og Jjónfjöruga. Það veil alltaf á gott.
Skipstjóri fvlgdi ívari sjálfur í land og sagði
móður hans frá afréksverki hans. „Það er áreiðan-
legt, að við lægjum allir á mararbotni núna, ef
ívar liefði ekki tekið að sér stjórnina," mælti hann.
„Enginn annar um horð rataði inn, og auk þess var
kominn leki að skipinu, svo að það hefði ekki l'lotið
lengi í þessu veðri.“
„Það var guð, sem bjargaði ykkur,“ sagði Anna
María hrærð og rjóð af gleði, og strauk uni kollinn
á drengnum sínum. „ívar hefir bara verið verkfæri
í hendi hans,“ hælti hún við.
„Satl er það,“ ínælli skipstjóri brosandi. „En þó
að liraustur og hugprúður drengur sé ekki annað
en verkfæri guðs, þá mega bæði mamma hans og
ættjörð vera stoltar af honum.“
Viku síðar lagði „Máfurinn" aftur í haf. Var þá
húið að gera við mestu skemmdirnar eftir óveðrið.
Ivar varð eftir. Skipstjóri liafði komið því lil leiðar,
að hann mátti vera heima, það sem eftir var vetrar,
og jafna sig. Síðan ætlaði útgerðarmaður „Máfsins“
að kosla liann í sjómannaskóla.
Þegar skútan sigldi framlijá Hólminum, stóð Ivar
á bryggjunni með systkinum sínum og leikbræðr-
um. „Máfurinn“ kvaddi hann með fánanum, og
skipsmenn hró]iuðu dynjandi húrra. Þelta var meiri
sæmd en litli hafnsögumaðurinn gal risið undir
svona óvænt. Þessi kjarkmikli, djarfi drengur fór
að hágráta.