Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 12

10
]ólabók Æskunnar
1936
Til æskunnar
(Aður óprentaá)
Pú frjálsa, glaða, æskan unga,
sem átt þér blóm uið sérhvert spor,
þú lífgjar elliþregtta, þunga,
þitt óðal heitir tjóssins vor.
I>ú léttum vængjum loftið klýfur
og lcitar inn i draumaskóg,
um undrageima sæl þú svifur,
samt fær þin löngun aldrei nóg.
livcr meira gleðigulli safnar,
hvar glæsilegri vonin rís,
liver er sú urt, sem ekki dafnar,
i æskulífsins paradís?
Olina Andresdóttir
Þarna lágu stórir steinar hringinn i kring, og
bangsi tók sig nú til og reif ])á upp og rogaðist nieð
])á í fanginu lieim að grenisdyrunum og lirúgaði
þeim yfir þær.
Nú kom honum í góðar þarfir, livað hann er sterk-
ur, enda sparaði liann ekki kraftana. Hann var nú
að rogast með síðasla steininn, og brosti út að eyrum
af ánægju yfir því, hvernig hann léki nú á tófu-
skömmina. En allt i einu heyrðist honum einhver
hlægja í hálfum hljóðum á hak við hann.
„Hver getur þetta verið,“ luigsaði bangsi, og sneri
sér við.
Það var tæfa litla og enginn annar.
„Góðan daginn, bangsi gamli," sagði liún. „Skelf-
ing varstu vænn að lijálpa mér með þetta. Eg þurfti
endilega að byrgja |)essar dyr, því að |)að er svoddan
ólukku súgur í gegnum þær, og eg er farin að þola
hann svo illa, skal eg segja þér.“
Hangsi góndi á læfu alveg steinliissa, og ætlaði
hvorki að (rúa augum né eyrum. Svo rumdi hann
af vonslui, tók upp heljarstóran slein og lienli í hana,
en hún skaust undan og hvarf, eins og jörðin hefði
glevpt Inma. En hangsi sá, hvar hún hvarf, og skildi
nú, að tvö op mundu vera á greninu. Hann fór nú
að leila þar og snuðra, og' fljótlega fann hann opið.
En nú var bangsi orðinn svo reiður, að hann gat
ekki látið sér nægja að hyrgja tæfu inni, hann vildi
ná í hana og lúskra henni til að svala sér.
„Fyrst þú gast grafið þig út hér, þá gel eg líklega
grafið mig þar inn,“ drundi hann. „Eg hef líklega
ekki minni lcrafta i kögglum en þú, óbermið þitt.“
Og svo fór hann að grafa og grafa i vonsku og
þeytti upp heilum skafli af mold og grjóti. Og liann
urraði og rumdi og tautaði við sjálfan sig um,
hvernig liann skyldi nú fara með tæfu, þegar liann
næði henni. Auðvitað ætlaði hann að kreisla úr
henni liftóruna, en ])að var nú það minnsta.
Jarðvegurinn var harður og erfiður að grafa, en
hann lét ekki undan.
En hvað var nú þetta? Það var einhver úti fyrir
aftan hann, sem fór nú að berja liann i rassinn.
„Æ, æ, æ,“ veinaði bangsi. „Æ, æ, hættu þessu.“
Og hann ætlaði að rykkja sér út aftur, en það var
ekki svo þægilegt, holan var svo þröng.
Auðvilað var það tæfa, sem var að lumbra á hon-
um. Þegar hún sá, að bangsi mundi vera búinn að
grafa sig fastan í greninu ,])á skaust hún út, náði
sér i vænan lurk og lét hann nú dansa um bakhlut-
ann á bangsa og dró nú ekki af kröftunum.
„Eg skal dusta úr ])ér rykið, bjáninn þinn,“ skrækti
hún. „Eins og það sé nokkur mynd á að brjótast
svona inn lijá skikkanlegu fólki! Eg skal kenna þér
að drepa á dvr, grevið mitt!“
„Bim—bam—bam.“ Lurkurinn liamaðist, og
bangsatetur ætlaði aldrei að komast aftur á bak út
úr hoiunni.
Loksins slapp liann út. En það var sjón að sjá
liann. Allur úfinn og tættur og leirugur og augun
full af mold, svo að hann gat naumasl oj)nað þau.
Og svo sárverkjaði hann í afturendann undan öll-
uní höggunum.
En lúð versta var, að þarna stóð tæfa og veltist
um og hló að honum, en hann gat ekki náð i hana
til að lumbra á henni.
Og svo mundi sagan um þessar ófarir undir eins
berast um allan skóginn, og öll dýrin gera gys að
honinn fyrir að liafa nú látið tæfu leika á sig einu
sinni enn.
Bangsi gamli lötraði lieim á leið, stynjandi og
vælandi. Hann var sneyptiir í meira lagi.
„Alltaf fer þetta á eina leið,“ nöldraði liann. „Það
eru nú meiri klókindin i þessari ólukkans tófu.
Kraftarnir koma mér að engu lialdi við hana.
„Og hverjum gat líka dottið í hug, að lnm liefði
tvennar dyr á bænum sínum!“
„O, jæja, ])að er lítið gagn að kröftunum, þegar
ekkert vil er í kollinum, bangsi minn,“ gelli læfa á
eftir honum.
G. Guðjónsson
þýddi lausl.