Æskan - 15.12.1936, Blaðsíða 13

1936
]ólabók Æskunnar
n
Kirkjuferðin
Norsk saga
„Hér eru niörg! Hérna er heil ijreiða. Lítið þið bara
á fjólurnar og blágresið.“
Það var liópur af krökkum að tina blóm i skógar-
rjóðrinu. Telpurnar tíndu helst blágresi og fjólur,
en drengirnir vildu beldur ná i mjaðarjurt og brafna-
klukkur, af því að stilkarnir voru haldbetri. En
annars máttu börnin tína allar blómategundir, sem
þau fundu. Það veitti ekki al' að fá sem mest. Það
þurfti mikið af blómum, til þess að þekja allt kirkju-
gólfið, frá dyrum og alla leið inn að altari. En á
morgun ællaði Elsa María að gifta sig, og það var
þess vegna að kirkjan átli að verða blómuin skreytt.
„Hér er nóg af þeim,“ sögðu telpurnar. „Og allir,
sem tina blóm, fá að fara til kirkjunnar og liorfa á,“
lirópaði Hlíf frá Lundi fagnandi.
Komum við til kirkju
klædd í silkifötin blá,
gullsaumuðum skónum
göngum við á.
Brúðurin er fögur og fín,
fannhvítt ber hún brúðarlín,
og brúðarmeyjar bjartar, tólf,
hlómum skreytt er kirkjugólf.
Komum við til kirkju.
Einu börnin, sem ekki tóku undir
sönginn, voru tvær litlar telpur frá
Skógarkoti. Þær voru bæði fölar og
magrar og fátæklega búnar, og gengu
berfættar. Móðir þeirra var ekkja og
álli fyrir þrem börnum að sjá, svo að
það var ekki mikið banda liverjum, að
minnsta kosti ekki til fata.
En telpurnar frá Skógarkoti voru
kunnugastar í skóginum og gátu vís-
að hinum börnunum á bestu blóma-
staðina, þar sem mest é>x af fögrum
blómjurtum. Og þess vegna eltu bin
börnin berfættu telpurnar.
„Eg vil líka fá að fara til kirkjunn-
ar á morgun og sjá brúðlijónin,“ liróp-
aði Sigriður litla frá Skógarkoti. „Ef
albr fá að fara, sem tína blómin, þá
vil eg fara líka.“
„Uss,“ sagðieldrisystirin. „Yiðeigum
enga skó, svo að við getum ekki farið.“
„Við þurfum enga skó, því það er sumar,“ sagði
Sigga.
Allur barnabópurinn leit upp og borfði forviða á
Siggu litlu. „Heldurðu, að það þurfi ekki skó til
kirkjunnar ?“ lirópuðu þau, hvert í kapp við annað.
„Það er beldur ekki víst, að rúm verði fyrir alla,“
sagði Þrúða frá Gunnarsstöðum þóttalega. „Ættingj-
arnir verða látnir ganga fyrir öðrum. Pabbi Þrúðu
var fjórmenningur við brúðgumann.
„Maður getur ekki farið í brúðkaup, ef manni er
ekki boðið,“ sagði Gerða frá Dal.
„En þeir, sem tína blómin, eiga að koma, og við
Hilda böfum tínt mest og visað á þau,“ sag'ði Sigga.
„Þegiðu, Sigga,“ sagði Hilda, bálfsneypt. „Við
skulum ekki vera að telja eftir, þó að við böfum
hjálpað krökkunum."
Hilda litla var lirædd um ,að börnin mundu reið-
ast og lilaupa brott, en það var svo undur gaman að
vera með svona mörgum kátum krökkum, úti i
skóginum, enda þótt maður fengi ekki að fara í
neitt brúðkaup.
En nú var Sigga litla orðin l)álreið. Hún fleygði